Από την α' έκδοση (1929) της "Ιστορίας ενός αιχμαλώτου" του Στρατή Δούκα (1895 - 1983)

............................................................

Από την α' έκδοση (1929) της "Ιστορίας ενός αιχμαλώτου" του Στρατή Δούκα (1895 - 1983)

 

"...Έτσι πριν έρτει ακόμη ο Μάρτης συμφωνήσαμε μέχρι τον Αύγουστο. Κλείνω πέντε μήνες με τριανταπέντε μπαγκανότες κι όλα τα έξοδα δικά του. Κοντά μας ήταν οι Αρβανίτες με τα πρόβατα. Εκοίταζαν εμένα. Μωρέ πού βρήκες αυτόν τον τσομπάνη; του λέγανε. θα σου τον πάρουμε. Τα πρόβατα δίνω, το τσομπάνη δεν τον παίρνετε· τους έλεγε και πιάνουνταν στ’ αστεία. Κι ήρτε η σαρακοστή και μένα μ’ έπιασε ο φόβος. Φέτος όλοι κάνανε σαρακοστή γιατί έφυγε ο εχθρός. Λέγανε. - Κι εγώ πρέπει να πιάσω σαρακοστή, λέω του αφεντικού μου. Ο αφεντικός μου μού λέει. - Εγώ θα πιάσω, μα εσύ αμαρτία δεν έχεις γιατ’ είσαι ξένος κι ο Θεός σε συχωρνάει. - Έχω χρόνια , του λέω, που σαρακοστή δεν έφτιαξα. Μα φέτος γλυτώσαμε απ’ τον εχθρό και πρέπει να πιάσουμε. – Αφού το θέλεις, πιάσε, κι άμα δυσκολευτείς, άστην· μου λέει. Έτσι αναγκάστηκα να πιάσω. Τα πρόβατα βόσκανε καμιά κατοσταριά μέτρα από την καλύβα. Κοίταξα την πρώτη μέρα της Σαρακοστής ξυρίσανε τις τρίχες τους. Πιάνω κι εγώ και ξυρίζω το στήθος μου. Δάκρυσα κι είπα· ο Θεός ας με συχωρέσει. Την πρώτη βραδιά σηκωθήκαμε νύχτα να φάμε καλά καλά για να βαστάξουμε. Λοιπόν  άμα χτύπησε ο γύφτος το νταούλι, νταν, ντουν, φασαρία, απάνου τα μεσάνυχτα, σηκωθήκαμε· σηκώθηκα και γω και πιάσαμε να φάμε. Και το πρωί πριν φέξει ο ήλιος τράβηξα στα πρόβατα. Ο σύντροφος μου ήτανε κουτός προσκύνησε το μεσημέρι, προσκύνησε το βράδυ. Κάθισα και γω μαζί του και προσκύνησα κι από μέσα μου μετρούσα και πήρα αμέσως το χαβά τους.  Έτσι πέρασε κείνη, πέρασε κι η άλλη μέρα. Εγώ πια είχ’ αρχίσει να τρώγω κρυφά. Κι όλοι είχαν να κάμουν μαζί μου πως έτρωγα πολύ λίγο. Στις σαράντα μέρες εφτά μέρες έφαγα. Ύστερα βρήκα συνέχεια. Πλησίαζε το Μπαϊράμι..."