...........................................................
Aναστασία
Θεοδωρούδη
(γ.1975)
Ας ησυχάσω κάποτε...
Ας ησυχασω κάποτε
μέσα στα γκρεμισμένα.
Ας πω έτσι είναι.
Να βάλω το κεφάλι μου
κάτω απο μία κόγχη.
Κι ας σείεται η παράγκα μου
αμα περνούνε τρένα.
Και πιο πολύ οι έρωτες.
Αυτοί ας μου φωνάζουν.
Απ' τ ανοιχτά παράθυρα.
Ως που να σβήνουν οι φωνές
Και να κοιτώ απέναντι
στον τοίχο
μέσα στην ησυχία
σ 'ενα καρφί να κρέμεται
η ζωγραφιά μιας άνοιξης
που έτοιμη να πέσει.
Και μέσα σ αυτή τη ζωγραφιά
να τραγουδά
τον πιο γλυκό κελαηδισμο
ένα βουβό αηδόνι.
Aναστασία
Θεοδωρούδη
(γ.1975)
Ας ησυχάσω κάποτε...
Ας ησυχασω κάποτε
μέσα στα γκρεμισμένα.
Ας πω έτσι είναι.
Να βάλω το κεφάλι μου
κάτω απο μία κόγχη.
Κι ας σείεται η παράγκα μου
αμα περνούνε τρένα.
Και πιο πολύ οι έρωτες.
Αυτοί ας μου φωνάζουν.
Απ' τ ανοιχτά παράθυρα.
Ως που να σβήνουν οι φωνές
Και να κοιτώ απέναντι
στον τοίχο
μέσα στην ησυχία
σ 'ενα καρφί να κρέμεται
η ζωγραφιά μιας άνοιξης
που έτοιμη να πέσει.
Και μέσα σ αυτή τη ζωγραφιά
να τραγουδά
τον πιο γλυκό κελαηδισμο
ένα βουβό αηδόνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου