Μικρό αφιέρωμα στον φίλο στο fb και ποιητή Χάρη Μελιτά (3 + 1 ποιήματα από τη σελίδα του στο fb 13-14/2/2016)

.........................................................

Χάρης Μελιτάς

(γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα)

 





Η ΑΓΝΩΣΤΗ

Την πρόφτασε ξημέρωμα στη σκάλα.
Της λέει.
Καμιά γυναίκα.
Καμιά γυναίκα δεν μου έδειξε τη θάλασσα.
Του σεντονιού τις αμμουδιές
ακόμα το κορμί σου αυλακώνει.
Ας ήξερα τουλάχιστον
ποιο είναι τ' όνομά σου.
Του λέει.
Όνειρο είναι



ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Ούτ' ένα βήμα μπρος.
Ουτ' ένα βήμα πίσω.
Αιχμάλωτος στα σύνορα του σήμερα
λιμνάζω στη βελούδινη στολή μου.
Καιρός που ο χρόνος δεν περνάει από δω.
Καιρός που μίσεψαν η μνήμη κι η ελπίδα.
Πώς χάθηκα στο τσίρκο των αισθήσεων;
Πώς βρέθηκα στου εφήμερου την πίστα;
Τόσο ψηλά να ξεπεράσω το κενό.
Τόσο βαθιά να ξεγελάσω τα ρολόγια.
Δεμένος με αόρατο σκοινί
σε βλέπω αμυδρά να με στοχεύεις.
Μαχαίρια εκτινάσσονται βροχή
χα'ι'δεύουν τα σημάδια μου
χορεύουν στο μυαλό μου.
Ώσπου μια μέρα να με βρουν
ανάμεσα στα μάτια.

Ούτ' ένα βήμα μπρος.
Ουτ' ένα βήμα πίσω.
Εγκλωβισμένος στο μηδέν ασφυκτιώ
κοιτώντας τον υπαίτιο
στον άναυδο καθρέφτη.
Αν έκοβα τον γόρδιο δεσμό;
Αν πρόφταινα το πλοίο για τη λήθη;
Βηματισμός σημειωτόν. Ενδογενής.
Δεν είναι ότι δεν μπορώ
αλλά γιατί δεν θέλω.



ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Τακτοποιώντας της ζωής μου τα συρτάρια
σε συνάντησα.
Σε κάτι στίχους μου παλιούς είχες τρυπώσει.
Φορούσες το γαλάζιο σου παλτό
κι όπως με κοίταζες κρυφά στον επιτάφιο
στο άδειο μου πακέτο σε ζωγράφισα
να 'χω δυο χείλη να φιλήσω στην Ανάσταση.
Σε ρώτησα.Πού πήγαν οι γιορτές;
Οι περατζάδες στη βροχή χωρίς ομπρέλα;
Οι παντομίμες στον Ηλεκτρικό;
Εκείνα τα φιλιά στη διαδήλωση
απέναντι στις άναυδες ασπίδες;
Σε ρώτησα.Ποιος έκλεισε το ράδιο;
Ποιος έκλεψε τα χρώματα της νύχτας;
Ποιος άνοιξε την πόρτα στο βοριά;
Ποιος άφησε τα χιόνια να περάσουν;

Μα το χειρότερο είναι πως μου απάντησες.
Απ' την κουζίνα.


ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ


Όχι.
Δεν θα λυγίσω σε στημένα λογοπαίγνια
στους λάγνους ουρανούς των πυροτεχνημάτων.
Δεν θα φορέσω τις στολές των ποιητών
να ρίξω φως στο μαύρο νυφικό σου.
Είσαι το σκυθρωπό, σκληρό, σκοτάδι.
Αχόρταγο.Ατόφιο.Ανεξίτηλο.
Πνίγεις τα χρώματα, σκοτώνεις τα πουλιά
χιλιάδες κρέπια τυλιγμένα στο κορμί σου.
Δεν έχουν οι ιππότες πιθανότητες.
Ποιο ξίφος θα ξεσκίσει τις σκιές;
Ποιο ποίημα μπορεί να σε διαλύσει;
Κι όμως, ξερνάει λάβα το σκοτάδι σου.
Δεν είναι λάβα, είναι τέφρα αλλοτινή
διάσπαρτη στις όχθες της πληγής-κοκκαλωμένη.
Όχι.
Δεν θα σκαλίσω τις ανταύγειες του χθες
δεν θα συλήσω συλλαβές να σε φωταγωγήσω.
Μ' ένα μαχαίρι τροχισμένο στην ψυχή
θα κόψω το σκοτάδι σου κομμάτια.
Να σε γευτώ, να χύσω μαύρο δάκρυ.