Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

"Αριστερής μελαγχολίας ανάγνωσμα..." γράφει ο Γιώργος Τυρίκος-Εργάς (facebook, 14/2/2016)

...........................................................






Γιώργος Τυρίκος - Εργάς (γ.1982)




Εδώ και μήνες έχει φωλιάσει μέσα μου μια μελαγχολία πολύ ιδιαίτερη για την οποία όλο αποφεύγω να μιλήσω. Στα χρόνια που πέρασαν έχω γνωρίσει αρκετό αξιόλογο κόσμο, οι πιο πολύ από αυτούς θα αυτοπροσδιορίζονταν "αριστεροί". Με την μια ή την άλλη ένταση όλοι τους προσδοκούσαν πράγματα από το ΣΥΡΙΖΑ. Στήριξαν μια ελπίδα αλλαγής. Φάνηκε με τον καιρό πως η αριστερά που στηρίξαμε δεν ήταν αυτό που περιμέναμε : δεν μπόρεσε, δεν ήταν έτοιμη...δεν την αφήνουν, δεν ήθελε ποτέ...Είμαι σίγουρος όλοι μας ξέραμε πως ψηφίζαμε κάτι το καλύτερο αν λάβουμε υπόψη μάλιστα και τι επιλογές είχαμε. Από τότε που ξεκαθάρισε το τοπίο και ειδικά από τις τελευταίες εκλογές οι άνθρωποι που γνώρισα πολώθηκαν είτε υπέρ, είτε κατά του ΣΥΡΙΖΑ (είτε κράτησαν μια σιωπηλή στάση). Τους τελευταίους μήνες η πόλωση αυτή έχει φτάσει σε εξαιρετικά όρια. Βλέπω ανθρώπους που έκαναν μαζί αγώνες να αλληλοκατηγορούνται μέσω f/b και μάλιστα πολλές φορές με τρόπο που ξεπερνά μια σταθερά την οποία, νομίζω, η αριστερά μπορεί να καυχάται πως έχει στηρίξει : τη σταθερά της αξιοπρέπειας της άλλης πλευράς. Ειλικρινά τόσο μένος δεν έχω δει ούτε την εποχή που ως αντιτιθέμενοι πολεμούσαμε από κοινού τις απόψεις της δεξιάς. Παρατηρώ με μεγάλη προσοχή ανθρώπους που ακόμα εκτιμώ και θα εκτιμώ να πέφτουν σε ένα επίπεδο λυπηρό. Κάνω προσπάθειες να καταλάβω : οι μεν έχουν απογοητευτεί από κάτι που θεωρούν προδοσία, οι δε χτυπούν δίχως εξαίρεση και σκληρά όσους παλιούς "συντρόφους ενώ, λένε, θα έπρεπε να "κατανοήσουν" τη δύσκολη συγκυρία και να βοηθήσουν μια κυβέρνηση "αριστερή", κάνουν σκληρή αντιπολίτευση. Αυτό τελικά δεν είναι και κάτι τρομερό. Η αριστερά έχει πάθος και έχει πάθη. Το τρομερό είναι το εξής : πως μέσα στην -για άλλη μια φορά- διάσπαση του αριστερού χώρου έχει μπει το σαράκι του ψέματος. Βλέπω μερικούς που είχαν κάνει ελάχιστα για το προσφυγικό όταν ήταν σε θέση εξουσίας τώρα που έχουν φύγει από το ΣΥΡΙΖΑ να κόπτονται ένοντα. Και στον τομέα αυτό ξέρω καλά για τι μιλάω. Βλέπω ανθρώπους που δεν έμειναν ποτέ στην φωτογραφία του κ. Σαμαρά μπροστά στον φράχτη τώρα να μιλούν να πέσουν οι φράχτες. Και από την άλλη βλέπω ανθρώπους αριστερούς να μιλούν εναντίον του δικαιώματος της απεργίας, της πορείας...Και το χειρότερο, βλέπω πια πως και στις δυο πλευρές η ρητορική πήρε το πάνω χέρι. Περισσότερο από ποτέ βλέπω να διαμορφώνονται οπτικές που εξυπηρετούν όχι την αλήθεια αλλά μια βούληση : βλέπω τα στοιχεία να παραποιούνται, την επιστημονική μέθοδο να χάνει έδαφος μπροστά στην εντύπωση. Βλέπω μια διχόνοια άσχημη που εμένα τουλάχιστον με κάνει να θέλω να απέχω από όλους και από όλα. Όπου βρεθώ και με όποιους βρεθώ, με ξέρετε όλοι σας, προσπαθώ να ερευνώ τους κοινούς τόπους εκεί που πιστεύω ότι ακόμα υπάρχουν. Αγαπώ με όλη μου τη καρδιά ανθρώπους που πια δεν μιλιούνται μεταξύ τους και αυτό με διαλύει. Κοιτάζω πίσω τα ιστορικά λάθη της αριστεράς και ένα είναι το χειρότερο : η έριδα. Καλή είναι η πολυδιάσπαση. Η φύση ξεδιπλώνεται σε μια ατέλειωτη ποικιλία πραγμάτων. Όταν όμως θέλει να δημιουργήσει μόνο συνθετικά το μπορεί. Δεν μπορώ, δεν έχω τη δύναμη ή το δικαίωμα να το ξεχάσω αυτό. Ξέρετε πως πλέον δεν μπορώ να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ. Οι αρχές μου το απαγορεύουν. Όμως οι πέτρες του αναθέματος που έχω στις τσέπες μου, δεν βγαίνουν εύκολα. Ικετεύω όλους τους φίλους μου από αυτό εδώ το μικρό κείμενο να είναι πολυ δίκαιοι και πολύ προσεκτικοί στις κριτικές τους αποτιμήσεις. Να μην κλείνουν πόρτες με λόγια και πράξεις που στο μέλλον ίσως φανούν υπερβολικά. Να είναι ακριβόλογοι, μετρημένοι, σοφοί και να κάνουν το πάθος τους μετρήσιμο έργο : αυτό είναι αριστερά. Άπειρα παραδείγματα υπάρχουν στα οποία κάνουμε λάθος ή που ο καιρός μας τα φέρνει αλλιώς. Μπορώ να σας πω κάτι που ίσως στις μεταξύ σας κόντρες έχετε ξεχάσει : μιλάω για τον ένα στον άλλο, έρχομαι σε επαφή μαζί σας και ακόμα δεν έχω απολέσει την ελπίδα πως είστε ο,τι πιο αγαπητό έχω και ο,τι πιο ελπιδοφόρο έχει ο τόπος. Δεν ξέρω αν ποτέ τα βρείτε μεταξύ σας. Μέσα σας όμως υπάρχει πολύ έντονο αυτό το στοιχείο που έχουμε ανάγκη να ορθοποδήσουμε. Αρθροιστικά, αυτό μπορεί να φέρει την αλλαγή. Το σημείο σύγκλισης αυτό δεν υπολογίζει κυβερνήσεις και κόμματα, δεν χρειάζεται να σας το πω εγώ. Εϊναι ένας κοινός τόπος βαθυά ανθρώπινος και αιώνιος. Σας παρακαλώ ας μην το απομακρύνουμε από ανάμεσά μας. Υπάρχει άραγε μόνο μια οδός και αυτή τη ξέρουμε μόνο εμείς; Κι αν δεν υπάρχει ας τον εφεύρουμε αυτόν τον κοινό τόπο, κι αν δεν το μπορούμε αυτό τουλάχιστον μη δηλητηριάζουμε με άσκοπα λόγια την πιθανότητά του. Αν νομίζετε πως όλα ετούτα είναι ιδεαλιστικά, παρακαλώ κρατήστε την τελευταία μου κουβέντα -πέρα για πέρα ιδεαλιστική αλλά για μένα ατόφια. Σας θεωρώ σπουδαίους και σας αγαπώ. Με αυτό στην καρδιά μου αντιπαλεύω την μελαγχολία που σας έλεγα. Και θέλω να πιστέψω ότι θα αντιπαλέψει και άλλα πράγματα σε μια εποχή που έρχεται και που η δεξιά -ο,τι και να σημαίνει αυτό και ξέρουμε τι σημαίνει- θα προβάλλει ενιαία και αδυσώπητη εντός και εκτός χώρας, όπως κάνουν τόσους αιώνες όλοι οι κόρακες και τα φίδια όταν συνασπιστούν.

Δεν υπάρχουν σχόλια: