...........................................................
William Shakespeare
(1564 - 1616)
«ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ
ΙΟΥΛΙΕΤΑ»
Μετάφραση:
Κώστας Καρθαίος
Στο κελί του
πάτερ – Λαυρέντιου - μπαίνει ο ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ κρατώντας ένα μικρό καλάθι.
(Σκηνή 3, Πράξη Β’)
ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ: Η αυγή με μάτια γκρίζα
χαμογελά στη
σκοτισμένη νύχτα,
και πλουμίζει
τα νέφη της ανατολής
με ούγιες
φωτερές: και το σκοτάδι,
κοκκινισμένο
και παραπατώντας
όπως ο
μεθυσμένος,
ξεφεύγει από το δρόμο
της ημέρας
κι απ’ το
πύρινο αμάξι του Τιτάνα.
Τώρα, προτού να
ρίξει ακόμα ο ήλιος
την καυτερή
ματιά του,
για να φέρει τη χαρά
της ημέρας
και να στεγνώσει
τη δροσιά της νύχτας,
πάω να μαζέψω
στο καλάθι τούτο
φαρμακερά
βοτάνια και λουλούδια
με σωστικούς
χυμούς.
Η γη, που
‘ναι της πλάσης η μητέρα,
είναι γι’ αυτήν
και τάφος· κείνο που είναι
το νεκρικό της μνήμα,
είναι και μήτρα της·
και βλέπουμε
απ’ τη μήτρα αυτή βγαλμένα,
λογιώ λογιών
παιδιά της που βυζαίνουν
στο φυσικό της
κόρφο:
πολλά, σπουδαία για τις πολλές τους
χάρες,
κανένα
δίχως χάρη, κι όμως όλα
με
διαφορετικές. Ω, είναι μεγάλη
η δύναμη που
κρύβουν
τα φυτά, τα
χορτάρια, τα λιθάρια
μέσα στο
φυσικό τους!
Γιατί απ’ όλα
που ζουν πάνω στη γη
τίποτα δεν
υπάρχει
που, όσο κακό κι
αν είναι, άμα το βγάλεις
απ’ την καλή του χρήση, δεν αλλάζει
το καλό φυσικό
του
πέφτοντας στην
κατάχρηση. Ως και η ίδια
η αρετή καταντάει
στην αμαρτία,
σαν
εφαρμόζεται άσκημα.
Και η αμαρτία,
καμιά φορά, εξαγνίζεται
από την πράξη.
Τούτο το λουλούδι
κρύβει φαρμάκι
στ’ απαλά του φύλλα·
μα κλείνει και
του γιατρικού τη δύναμη.
Γιατί άμα το
μυρίσεις, η ευωδιά του
ευφραίνει όλον
τον άνθρωπο. Όταν όμως
το γευτεί, του
σκοτώνει κάθε του αίσθηση
και μαζί και
την καρδιά του.
Δυο τέτοιοι
εχθροί στρατοπεδεύουν πάντα
και μες στον
άνθρωπο, όπως
και στο κάθε
φυτό· - η καλοσύνη
κι η κακή
γνώμη. Κι όπου βγει νικήτρια
του χειρότερου η δύναμη,
έρχεται αμέσως
του θανάτου η φάγουσα
και το τρώει το
φυτό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου