"Συνήθη εφευρήματα" του Παντελη Μπουκαλα ("Καθημερινή", 17/1/2013)

.......................................................

Συνήθη εφευρήματα

Tου Παντελη Μπουκαλα

Ως προς τα κύρια γνωρίσματά της, η πολιτική αντιπαράθεση δεν άλλαξε ιδιαίτερα στο πέρασμα του χρόνου. Ο οξύς καταγγελτικός τόνος, που σπάνια υποστηρίζεται από τα γεγονότα, εξακολουθεί να έχει την τιμητική του σε έναν ανταγωνισμό φωνασκιών όπου ο ήχος βαραίνει περισσότερο από το νόημα. Το ξέρουμε άλλωστε και από τις τηλεοπτικές κόντρες ότι στο τέλος νικάει ο θορυβωδέστερος (ο αδωνογεωργιαδικότερος δηλαδή), απλώς και μόνο επειδή απελπίζει τους υπόλοιπους, μαζί και τους θεατές. Αγέραστα αποδεικνύονται και τα χονδροειδώς ειρωνικά λογοπαίγνια, τα οποία υποτίθεται πως αποτελούν αποκύημα μιας βαθιάς πολιτικής σκέψης, ενώ δεν είναι παρά ρηχά ευφυολογήματα που ουδείς τα θυμάται έπειτα από δύο δελτία ειδήσεων, για την καταβόθρα των οποίων άλλωστε προορίζονται.

Δημοφιλή παραμένουν επίσης όχι μόνο τα κλισέ που δοξάστηκαν στην πρώτη φάση της μεταπολίτευσης (το καταταλαιπωρημένο «Αιδώς Αργείοι» έχασε κάθε χυμό από την εξαντλητική χρήση του), αλλά και τα κουτοπόνηρα τεχνάσματα που πρωτοεισήχθησαν τότε. Σε ένα από αυτά τα κόλπα της εξακολουθητικά αγριεμένης πολιτικής καθημερινότητας ταιριάζει η κωδική ονομασία «στοχοποίηση». Ακόμα και οι νεότερες γενιές, που δεν ήξεραν τη λέξη, την έμαθαν πια. Για να θυμηθούμε μόνο τους πιο ονομαστούς «στόχους», πρώτος μας πληροφόρησε ο κ. Βουλγαράκης ότι «στοχοποιήθηκε», έπειτα ο κ. Τσοχατζόπουλος, τώρα ο κ. Βενιζέλος.

Η «στοχοποίηση» δουλεύει κάπως σαν ρυμουλκό: Φορτώνεται την πολιτική (της τη φορτώνουν δηλαδή όσοι έχουν συμφέρον) και τη μεταφέρει στα χωράφια της ηθικής - ή μάλλον της αγαπημένης μας ηθικολογίας. «Είστε ανήθικοι, είστε κακοί άνθρωποι, δόλιοι και μνησίκακοι» λένε όσοι αυτοπαρουσιάζονται σαν στοχοποιημένοι, φορώντας ένα ύφος που δεν ξέρεις αν είναι του μάρτυρα ή του ήρωα. «Με βάλατε στο στόχαστρό σας», συνεχίζουν να υπονοούν, «όχι επειδή τα θαλάσσωσα ζημιώνοντας το κοινό συμφέρον, όχι επειδή άσκησα πλημμελώς τα καθήκοντά μου, όχι επειδή λόγω ή έργω πάτησα τον όρκο μου, αλλά επειδή είστε μοχθηροί, κακόψυχοι, μονομανιακοί»... Στην ουσία, ο κατά φαντασίαν στοχοποιημένος δεν εγκαλεί απλώς τους επικριτές της δράσης ή της αδράνειάς του αλλά, με ηθικολογικούς και πάλι όρους, τους απαγορεύει να τον κρίνουν, να τον ελέγχουν, να αξιολογούν την πολιτική του στάση. Την αντίκρουση των ισχυρισμών του, την αποκάλυψη πτυχών της πολιτικής του, την αμφισβήτηση του αλαθήτου του, την επιτίμηση, όλα τα βαφτίζει «στοχοποίηση». Κι όταν σπεύδει να καταστήσει υπεύθυνους τους αντιπάλους του για τη «στοχοποίησή» του, εννοώντας ότι τον εκθέτουν σε κινδύνους ή ότι τον παραδίδουν άδικα απαξιωμένο στον δημόσιο καγχασμό, είναι σαν να διεκδικεί το ακαταλόγιστο ή ασυλία διαρκείας. Εδώ που τα λέμε, τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει ο κ. Βενιζέλος, κατασκευαστής αυτός ενός νόμου περί ευθύνης υπουργών διά του οποίου θεσμοθετήθηκε η ατιμωρησία των πολιτικών;