"Χαμένοι στη μεταγραφή" του Παντελη Μπουκαλα ("Καθημερινή", 15/1/2013)

........................................................

Χαμένοι στη μεταγραφή

Του Παντελη Μπουκαλα

Με τη μετάφραση δεν υπήρχε πρόβλημα. Οι αριθμοί στη λίστα Λαγκάρντ (τα ποσά δηλαδή), στην οικεία αραβική γραφή τους, μιλούσαν μόνοι τους. Οσο για τα ονόματα, γραμμένα στα οικουμενικά αγγλικά, εύκολα αναγνωρίζονταν και ταυτίζονταν· αν βέβαια κάποια στιγμή τα ελληνικά κεφάλαια (τον λειψό πατριωτισμό των οποίων έψεξε και ο κ. Γιουνκέρ στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του, ανήμπορος να διακρίνει τον ευγενή διεθνισμό τους) αναζητήσουν ζεστασιά σε τράπεζες κινεζικές ή αραβικές, τότε ναι, οι λίστες θα διαβάζονται δυσκολότερα.

Πρόβλημα, ωστόσο, υπήρξε με τη μεταγραφή του σιντιδίου σε στικάκιον (καιρός να εντάξουμε στο κλιτικό μας σύστημα αυτά τα εξωτικά, που έχουν υποτάξει το πολιτικό μας σύστημα). Προφανώς, επειδή είμαστε έθνος λόγιον εκτός από ανάδελφον, θέλαμε να επιβεβαιώσουμε πως είχε δίκιο ο Σεφέρης που διαφοροποιούσε τη μετάφραση από τη μεταγραφή. Οπως πάντα, όλα έγιναν με αγαθές προθέσεις: Η μεταγραφή αποφασίστηκε λέει για να διασφαλιστεί η ευκολότερη μεταφορά των ηλεκτρονικών στοιχείων. Και πάνω στη μέθη της μεταφοράς, που ζαλίζει και γερούς ποιητές, έχασε ο υπουργός το σιντί κι ο ΣΔΟΕ το στικάκι. Προέκυψαν έτσι αντίγραφα ανεξακρίβωτου αριθμού, κανένα τους όμως δεν χρησιμοποιήθηκε για τον υποτιθέμενο σκοπό: για να διερευνηθεί ποιοι και ποια ποσά είχαν εξαγάγει λαθραία στην Ελβετία, ώστε επιτέλους να φορολογηθούν.

Αδράνεια δύο, δυόμισι χρόνων -τόσο διευκολυντική για τους ανομήσαντες, που φρόντισαν να επαναπατρίσουν τα κεφάλαιά τους και να ξαναφορέσουν τον χιτώνα του ευπατρίδη- είναι αδικαιολόγητη ακόμα και για ΠΑΣΟΚ. Εξ ου και οι «αντικειμενικές πολιτικές ευθύνες» όχι μόνο του κ. Παπακωνσταντίνου (που, αν όντως αλλοίωσε τη λίστα, το έκανε επειδή είμαστε και έθνος εξάδελφον), αλλά και του κ. Βενιζέλου, όπως αναγνώρισε στη συνέντευξή του στην «Κ» ο συγκυβερνήτης κ. Κουβέλης, πάντοτε ακριβολόγος, αν και σπανίως λακωνικός. Αυτό είναι το ζήτημα. Αυτό θα έπρεπε να είναι. Οι εξόφθαλμες πολιτικές ευθύνες, δηλαδή, θα έπρεπε να έχουν πείσει όσους έσφαλαν ότι (άσχετα αν υπάρχει ή όχι και διαπλοκή με ποινικές ευθύνες) δεν δικαιούνται πια να είναι τόσο ορμητικοί στην αυτοδικαιωτική ρητορική τους. Γιατί έχει γίνει ολοφάνερο ακόμα και στα μάτια των κυβερνητικών εταίρων τους ότι δεν είναι αυτό που προσπαθούν να δείξουν πως είναι, ανελέητοι τιμωροί της φοροδιαφυγής και λάτρεις της ισοτέλειας.

Εφόσον ουδέποτε μετέφρασαν σε πράξη τα δημαγωγικά τους περί πατάξεως της φοροδιαφυγής, είναι έκθετοι, κατακριτέοι, κατώτεροι της πολιτικής ευθύνης που γενναιόδωρα τους ανέθεσε ο λαός· είναι «ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες», που θα ’λεγε πάλι ο Σεφέρης. Τα υπόλοιπα, τα περί συνωμοσίας εις βάρος τους, ας τα πουν πρώτα στον καθρέφτη τους, αφού οι ίδιοι σκευώρησαν κατά του εαυτού τους. Γι’ αυτό τώρα αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο «να χυθεί άπλετο φως» στις πράξεις τους και «να φτάσει το μαχαίρι ώς το κόκαλο» της αμέλειάς τους. Οπως ακριβώς συνέβη και με το σκάνδαλο Siemens δηλαδή...