Ctrl + alt + del γράφει ο Poka - Yio ("αθηνόραμα", τ. 613, 9-15/2/2012)

 .........................................................

Προσθήκη λεζάντας

 

Ctrl + alt + del

γράφει ο Poka -Yio
 

Eίμαστε στο χαράκωμα και δεχόμαστε καταιγισμό σχολίων και διατυπώσεων που αφορούν την ταυτότητά μας, αυτά που σημειολογικά εκφράζουν την ελληνικότητα. Ένας ετεροπροσδιορισμός που ξεπερνά το φυσιολογικό ρυθμό ωρίμανσης-νοηματοδότησης και φτάνει να παρουσιάζεται σήμερα με τη μορφή καθημερινού πολεμικού ανακοινωθέντος ή μετεωρολογικού δελτίου. "Σήμερα οι Έλληνες είναι αυτό", άφησε να εννοηθεί ο τάδε, "αύριο η Ελλάδα θα γίνει εκείνο", είπε με σιγουριά ο δείνα. Ο καθημερινός αυτός σημειολογικός ανταρτοπόλεμος χτίζεται με αφορμή και γύρω από τα κεφάλαια που μεταφέρονται, εξανεμίζονται, εξασφαλίζονται ή όχι, κι εντέλει επαναξιολογούνται αενάως δημιουργώντας μια αντίστοιχη ηλεκτρομαγνητική θύελλα σε επίπεδο ιδεών. Σ' αυτό το βραχυκυκλωμένο σύστημα, που χρειάζεται επανεκκίνηση, ctrl+alt+del και λειτουργία σε safe mode, οφείλουμε να επεξεργαστούμε δεδομένα που αφήναμε για χρόνια άθικτα. Για παράδειγμα, τι είμαστε; Μέσα σε ποιο αφήγημα ζούμε; Ποιος είναι ο ρόλος μας σ' αυτό το αφήγημα; Είναι αυτός του τζίτζικα της Ευρώπης; Αυτός του άτυχου που τα είχε όλα και τα έχασε από αφροσύνη, του μικροαπατεώνα φτωχοδιάβολου που ρισκάρει για να επιβιώσει, του περήφανου κουρσάρου που λεηλατεί αδιαφορώντας επιδεικτικά για τη νομιμότητα μέχρι να υποστεί τις συνέπειες;

   Νομίζουμε πως το έλλειμμα είναι έλλειμμα πόρων, ενώ στην πραγματικότητα είναι κυρίως έλλειμμα νοήματος, ή, για να το πω διαφορετικά, έλλειψη αφηγήματος.  Αν δεν γνωρίζουμε πώς να απαντήσουμε στην κρίση, δεν είναι επειδή δεν έχουμε τον τρόπο να ανταπεξέλθουμε συλλογικά στις επείγουσες ανάγκες, ούτε επειδή έχουμε πλαδαρά αντανακλαστικά. Είναι επειδή δεν παιανίζει ένα ξεκάθαρο εσωτερικό παράγγελμα, του είδους που συσπειρώνει και εμψυχώνει. Είναι που η πολιτική ηγεσία δεν φάνηκε ικανή να ψελλίσει ένα τέτοιο κάλεσμα. Και η βουβαμάρα της αυτή ήταν η τελευταία της αποτυχημένη της πράξη προτού αποσυρθεί δραματικά από τα κοινά, γιαουρτωμένη και ηττημένη.

Κι εδώ έρχεται από τα χαμηλά να δοθεί η απάντηση. Μουρμουρητά στο επίπεδο του πεζοδρομίου, συσπειρώσεις, νέα και εν πολλοίς πρωτόγνωρα, κοινωνικά, πολιτικά, επαγγελματικά μορφώματα αρχίζουν να εμφανίζονται. Ο προβολέας στρέφεται σε νέα πρόσωπα και κυρίως σε ομάδες που λαμβάνουν πρωτοβουλίες σε όλους τους τομείς. Φίλοι καλοβολεμένοι βρέθηκαν ξαφνικά στους δρόμους να συζητούν σε πηγαδάκια, άφησαν τα ακριβά ουίσκι κι έριξαν τα τελευταία τους χρήματα σε ομαδικά έργα, όπως νέα περιοδικά, πλατφόρμες στο Ίντερνετ, συνεργατικά έργα, ακόμη και νέες επιχειρηματικέςε ιδέες, για να μην αναφέρω τη μετοίκησή τουςν στην αποφυλλωμένη επαρχία. Αυτή τη στιγμή που η νέα δυστοπική Αθήνα, παραδομένη στςι πλαστικές πανοπλίες των αστυνομικών, προσπαθεί να επιβιώσει από τα αυτοάνοσά της που βρίσκονται σε έξαρση, εμείς δεν μπορούμε παρά να είμαστε θεατές ή συμμετέχοντες στην κάθαρση-θεραπεία της πιο βαριάς εθνικής κρίσης ταυτότητας που πέρασε η γενιά μας.