............................................................. ..................................................... Δεν υπάρχει άλλοθι
Tης Μαριας Κατσουνακη
Είναι τελικά ουσιώδες ή επουσιώδες το γεγονός ότι ένα ιστορικό κτίριο της πόλης παραδόθηκε στις φλόγες από εμπρησμό, στα επεισόδια της περασμένης Κυριακής; Και η πρόσκληση να δημιουργηθεί «μια συμβολική ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από το κατεστραμμένο κτίριο», προχθές το βράδυ, ήταν μια διαμαρτυρία ή «υποκρισία διαφόρων ευαίσθητων αστών», τη στιγμή που «καίγονται ζωές» και «χάνεται η χώρα»; Τα εντός εισαγωγικών είναι φράσεις που έχουν καταγραφεί στο Διαδίκτυο. Ο,τι κείμενο γράφεται τις δύο τελευταίες ημέρες, υπέρ ή κατά των κινήσεων που διαδηλώνουν στο σκελετωμένο «Αττικόν», δέχεται βροχή από σχόλια. Oποια εκδήλωση από ομάδες πολιτών αναφέρεται σε «ήττα του πολιτισμού», καταδικάζει τους βανδαλισμούς στο «Αττικόν», στο «Απόλλων» και στο «Αστυ», προκαλεί αντιδράσεις που κυμαίνονται από τη στήριξη και τη συγκίνηση έως το χλευασμό, τον θυμό και την απαξίωση. Πάλι δύο μέτωπα. Μέσα στις στάχτες, η αντιπαράθεση. Δεν είναι μόνο η απώλεια για «τα ντουβάρια» ούτε ο «μεταμοντέρνος αχταρμάς», όπως χαρακτηρίζουν τις διαμαρτυρίες με τα αναμμένα κεριά. Δεν είναι ούτε τα βουρκωμένα μάτια των Αθηναίων, όσων πέρασαν μπροστά από τον κατεστραμμένο κινηματογράφο την επόμενη μέρα. Και ήταν πάρα πολλοί. Στέκονταν με απόγνωση, μπροστά σε ένα θέαμα που τους υπερβαίνει. Ενα κτίριο με πλούσιο «βιογραφικό», πάνω από 140 ζωής, από τους ελάχιστους αρμούς που δηλώνουν συνέχεια σε μια πόλη χωρίς μνήμη. Δεν ήταν μνημείο απόμακρο ούτε τουριστική ατραξιόν. Μας περιελάμβανε, όπως και κάθε σημείο αναφοράς που μας βοηθάει να νιώθουμε κάτοικοι της πόλης και όχι σαν διερχόμενοι από τη ζώνη του τράνζιτ. Ομως, φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να απαντήσουμε στο δίπολο: τι μας νοιάζει η καταστροφή ενός κτιρίου όταν καταστρέφονται άνθρωποι. Κρίνουμε, λοιπόν, το γεγονός με βάση τα συγκείμενα. Είμαστε σε ευημερία; Μας συγκλονίζει ο εμπρησμός ενός σημαντικού αρχιτεκτονήματος. Είμαστε σε χρεοκοπία; Ας γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη. Αδιαφορούν οι «ρημαγμένοι», θρηνούν οι «βολεμένοι». Ανεργοι και αγανακτισμένοι μέμφονται εκείνους που έχουν την «πολυτέλεια» να αντιστρατεύονται τη τυφλή βία. Κάπως έτσι. Χωρίς δουλειά, χωρίς φαΐ, χωρίς θέρμανση, χωρίς μέλλον... Χωρίς πόλη. Να περπατάμε πάνω σε σπασμένα μάρμαρα, θρυμματισμένες τζαμαρίες, ερειπωμένα κτίρια, αναθυμιάσεις από χημικά, καπνούς από μολότοφ. Ας αφουγκραστούμε όμως καλύτερα. Ο αχός που ακούγεται είναι από το πλήθος των ανέργων ή τον «στρατό» των «εκπαιδευμένων» τραμπούκων που αποφοίτησαν ύστερα από δεκαετίες επιμόρφωσης σε ποδοσφαιρικές ομάδες, κόμματα, φοιτητικές νεολαίες, έναν δημόσιο βίο ανομίας και ατιμωρησίας; Υποκρισία δεν είναι τα αναμμένα κεριά. Είναι ο θυμός που δίνει άλλοθι στη λεηλασία της πόλης. | 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου