...........................................................
του Γιώργου Βότση
Ούτε με τα ευτράπελα στην κεντρική σκηνή (όπως λ.χ. να απαγγέλλει ο Γ. Καρατζαφέρης, μετά την αρχηγική ολονυκτία της περασμένης Τετάρτης, τον μοναδικό στίχο του Καβάφη, που κατάφερε να αποστηθίσει) καταλαγιάζει την οργή μας. (Με την ευκαιρία: Καταλάγιασμα και όχι καταλαγή είναι η σωστή λέξη κύριε Παπαδήμο μας και διακύβευση και όχι διακύβευμα. Και ο δρόμος, κύριε Μπεγλίτη μας, μπορεί να είναι κακοτράχαλος, αλλά ποτέ... σκληροτράχηλος...).
Η κορύφωση της παράνοιας, που ζούμε, ήρθε την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου, που θα μείνει στην Ιστορία: Η κυκλωμένη από εκατοντάδες χιλιάδες λαού Βουλή, πνιγμένη στα δηλητηριώδη χημικά, που έφταναν και μέσα στην αίθουσα, υπερψήφισε τα νέα μνημονιακά δεσμά, για μια τουλάχιστον δεκαετία. Εντυπωσιακά τα "όχι" από τα κατάλοιπα του δικομματισμού, δείχνουν ότι το εξαχρειωμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα είναι πλέον και ετοιμόρροπο. Την κορύφωση της παράνοιας, ωστόσο, έφερε η πυρπόληση και η λεηλασία του ιστορικού κέντρου της Αθήνας (με ιδιαίτερο στόχο μνημειακά νεοκλασικά κτίσματα) από κακοποιά στοιχεία ανενόχλητα παντελώς από τους αστυνομικούς.
Γίνεται να 'χουμε 50 πυρκαγιές χωρίς οργάνωση και σχέδιο; ρωτούσε δήθεν αφελώς τους δημοσιογράφους ο Χρ. Παπουτσής.
Μα ασφαλώς και υπήρχε σχέδιο και το ξέρει καλύτερα απ' όλους ο μετρ της προβοκάτσιας υπουργός. Κι ας αφήσει τα σάπια... Σε άλλη παραλλαγή το εφάρμοσε και πάλι πέρυσι 15-20 Ιουνίου, όταν ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο: έπνιξε στα χημικά το Σύνταγμα, ως και μέσα στο Μετρό, έστειλε δεκάδες στα νοσοκομεία και κατέστειλε κτηνωδώς τη διαρκή αμεσοδημοκρατική συνέλευση των "αγανακτισμένων" - ό,τι πιο ελπιδοφόρο γεννήθηκε τα τελευταία χρόνια.
Απλό το ερώτημα: Ποιον ωφελούσε η κατατρομοκράτηση, κατά τις δύο κρισιμότερες ψηφοφορίες της Βουλής, του ξεσηκωμένου, επιτέλους, μεγάλου πλήθους; Κι ένα εξίσου απλό ερώτημα: Πότε, πόσους και ποιους από τους διαβόητους "κουκουλοφόρους" συνέλαβε η Αστυνομία;
Από τις κάμερες μόνο κατελήφθησαν, επί το έργον, όσοι "κουκουλοφόροι" ξέρουμε - από τη "ζαρντινιέρα" της Θεσσαλονίκης, το φορτηγάκι με τα ρόπαλα στον Ξυλοθραύστη, τις βαριοπούλες και τα λοστάρια στο Σύνταγμα: μπάτσοι, χαφιεδομάνι, ακροδεξιά ρεμάλια και διαβρωμένοι μπαχαλάκηδες ήταν...
Ακόμη και η "Καθημερινή" διαπιστώνει "λογικόν είναι να προκαλούνται απορίες και καχυποψία ακόμη και σε σοβαρούς ανθρώπους...".
Και το τελευταίο απλοϊκό ερώτημα: Πόσοι "μπαχαλάκηδες" ξέρουν, τάχα, τι "φιλέτα" είναι για τους αδίστακτους κερδοσκόπους τα μνημειακά νεοκλασικά, που έγιναν στάχτη και κουρνιαχτός;
Περισσότερο ίσως και από τις στερήσεις την ανέχεια και την ανεργία ξεχειλίζει το ποτήρι της οργής το θράσος των κυβερνώντων, που οδήγησαν τον τόπο στον γκρεμό και παριστάνουν πάλι τους σωτήρες μας. Από τους χειρότερους, ο επίδοξος νέος αρχηγός του διαλυμένου ΠΑΣΟΚ, Ευ. Βενιζέλος.
Αποκαλυπτικός πάντοτε ο φακός, τον δείχνει στις Βρυξέλλες περιδεή, με κατεβασμένα αυτιά και σε βαθιά δουλοπρεπή υπόκλιση, να δέχεται άγριο κατσάδιασμα από τη στεγνή μαινάδα του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, με τις σφιγμένες γροθιές. Και 48 ώρες αργότερα, μέσα στη Βουλή, μαινόμενος, σκέτος Μπενίτο Μουσολίνι, να παραδίδει μαθήματα... δημοκρατίας και νομιμότητας στον ταλαίπωρο Π. Λαφαζάνη, που το 'φερε η μοίρα να έχει το ίδιο πόστο στην ίδια πτέρυγα της Βουλής με έναν Ηλία Ηλιού, ο οποίος βεβαίως θα υποχρέωνε τον εξουσιομανή Βενιζέλο να καταπιεί τη γλώσσα του. Θα του υπενθύμιζε, υποθέτω, ολίγα τινά:
Ότι ως υπουργός Πολιτισμού βεβήλωσε βάναυσα τα ιστορικά μας μνημεία: "Ταπείνωσε" το πρωτοϊστορικό Ζαγάνι (μπάζα το έκανε για το αεροδρόμιο...) και μετέτρεψε σε ολυμπιακό κωπηλατοδρόμιο (βουρκότοπο τώρα με... χέλια) το ιερό πεδίο της μάχης του Μαραθώνα. Ότι, επίσης, έχει μέγα μέρος της ευθύνης για τη ρεμούλα της Ολυμπιάδας, που συνέβαλε τα μέγιστα στο σημερινό δυσθεώρητο δημόσιο χρέος, που μας έχει γονατίσει. Και ότι, τέλος, παραμένει προκλητικά υπ' αριθμόν ένα υπέρμαχος της υπουργικής ποινικής ασυλίας, που εκτρέφει την πολιτική σήψη και διαφθορά.
Είναι, τέλος, και ο άφρων Γ. Παπανδρέου, που παραμένει λαλίστατος. Ως υπουργός Εξωτερικών μας είχε καραφλιάσει όλους στο Ζάππειο, προσφωνώντας τον τρισμέγιστο Νέλσον Μαντέλα σαν "συναγωνιστή του... Ανδρέα Παπανδρέου" (ο οποίος, να το πούμε μια για πάντα, δεν διακινδύνευσε ποτέ στη ζωή του ούτε μια τρίχα της κεφαλής του).
Tην Κυριακή επανέλαβε στη Βουλή την ύβριν: Μπροστά σε έναν Μανώλη Γλέζο και έναν Μίκη Θεοδωράκη, ό,τι γενναιότερο έχει γεννήσει αυτός ο τόπος, πρώτους τώρα διαδηλωτές, κάτωχρους και με ασθματική ανάσα από τα χημικά, θυμήθηκε και περιέγραψε με οίστρο τον ηρωισμό της οικογένειας Παπανδρέου και ιδιαίτερα του Ανδρέα.
Δυο φορές φυλακίστηκε και δύο φορές εξορίστηκε ο πατέρας μου - είπε.
Αν έχει κουκούτσι μυαλό, να μην το ξαναεπικαλεστεί. Γιατί όλο και θα βρεθεί κάποιος να του θυμίσει πώς έληξαν οι ολιγόμηνες φυλακίσεις του Ανδρέα Παπανδρέου στις δύο δικτατορίες: Πώς τον άφησαν να φύγει έξω ο Μανιαδάκης το 1938 και ο Παττακός το 1967. Και πώς τη δραματική δεκαετία 1940-1950, που μακελεύτηκε και ρήμαξε ο τόπος (Κατοχή, Εθνική Αντίσταση και Εμφύλιος) ο μέγας πολιτικός ηγέτης Ανδρέας Γ.Παπανδρέου ήταν απών...*
..............................................................
*: Δές την επόμενη ανάρτηση που ακολουθεί και "παρακολουθεί" το άρθρο του Γιώργου Βότση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου