Προς Αλαμανούς επιστολή
Του Παντελη Mπουκαλα
Μα όχι, Σεβαστή Δέσποινα. Ουδείς λόγος
υπάρχει να ανησυχεί η εξοχότης σας.
Η επιστολή είναι έτοιμη. Και ακριβώς
όπως τη ζητήσατε. Αργήσαμε λίγο επειδή
έπρεπε να υπογράψουν δέκα εκατομμύρια
άνθρωποι, από τεσσάρων ετών και
πάνω, όπως διατάξατε. Και την υπέγραψαν.
Διά περιφοράς. Κεκυρωμένα αντίγραφα
της επιστολής κυκλοφόρησαν σε
νηπιαγωγεία και δημοτικά (έχετε απόλυτο
δίκιο, το κακό πρέπει να χτυπιέται στη
φύτρα του), σε γυμνάσια και λύκεια,
γήπεδα και λαϊκές, καφενεία και
καφετέριες (ναι, ναι, εκεί ξεπετιούνται
όλα τα ζιζάνια), σε σπα και
χιονοδρομικά κέντρα, νοσοκομεία
και φυλακές, στρατώνες και εκκλησίες,
για να μοιραστεί μαζί με τη
«Φωνή του Κυρίου», καταλαβαίνετε. Βρέθηκαν βέβαια και κάποιοι δύστροποι
- άλλος έσκιζε το αντίγραφο, άλλος
έσπαγε το στυλό, άλλος αντί για «Γιαβόλ»
που του ζητούσαμε να γράψει, πέταγε κάτι
για διαβόλους και φασκέλωνε προς όλες
τις κατευθύνσεις. Αλλά ήταν λίγοι, πολύ λίγοι.
Και ανάξιοι λόγου. Μη χολοσκάτε λοιπόν.
Ολοι οι υπόλοιποι έβαλαν φαρδιά πλατιά
την υπογραφή τους, μαζί με το αφιμί τους,
για να τους τσεκάρετε. Σύμφωνα με το πρότυπο
που μας στείλατε, στο κάτω μισό της
μονοσέλιδης επιστολής είναι ένα
μεγαλογράμματο «Γιαβόλ», ως εκ προοιμίου
αποδοχή των όρων σας, όποιοι και να ’ναι.
Το έγραψε ο καθένας μόνος του, ώστε και
να εξοικειωθεί με την άρχουσα γλώσσα και
με την κίνηση του χεριού του να γραφτεί
βαθύτερα μέσα του η Εντολή. Ενα προβληματάκι
με τα νήπια λύθηκε γρήγορα. Αρκετά πια
με την αντιαυταρχική εκπαίδευση που
διέλυσε τον δυτικό πολιτισμό μαζί μ’
αυτήν την αστεία υπόθεση που μερικοί,
πιο νήπιοι κι από τα νήπια, συνεχίζουν
να τη λένε δημοκρατία, ντεμοκρατί,
ντιμόκρασι, καλά κρασιά. Η μόνη
πρωτοβουλία που πήραμε,
και ελπίζουμε να μας συγχωρέσετε,
ήταν να τιμήσουμε με ειδικό Δίπλωμα
Πειθηνιότητας όσους έγραψαν γερμανιστί
το «Γιαβόλ» τους, οι μισοί τους πολιτευτές,
οι άλλοι τραπεζίτες. Το πάνω μισό της επιστολής το αφήσαμε κενό.
Σαν λευκή επιταγή, Οπως ακριβώς μας το
ζητήσατε. Για να γράψετε εκεί τις προσταγές σας.
Μα όχι. Δεν έχουμε κανέναν λόγο να ανησυχούμε
ότι θα θελήσετε κάτι υπερβολικό. Γιάβολε!
Εταίροι και σύμμαχοι δεν είμαστε;
Ε, είναι υποχρέωσή μας να σας
εμπιστευόμαστε. Μια υποχρέωση 120
δισ. ευρώ. Προς το παρόν.
.......................................................
Το ελληνικό παράδειγμα
Τoυ Νικου Γ. Ξυδακη
Στην αρχή της κρίσης η Ελλάδα προβλήθηκε
ως αρνητικό παράδειγμα: οι Ελληνες έπεσαν
θύματα της σπατάλης, της απώλειας του
μέτρου, της αφροσύνης τους. Επρεπε να
τιμωρηθούν, να πληρώσουν. Το πιστέψαμε
κι εμείς, τουλάχιστον όσοι από καιρό
διέβλεπαν τις παθογένειες του σαθρού
κρατικού μηχανισμού, του φαύλου
πολιτικού συστήματος, της λεηλατούσας
κλεπτοκρατίας. Στα περί ευθύνης όλων των Ελλήνων,
οριζοντίως, συμφώνησαν ασμένως και
όσοι ευθύνονταν κατ’ εξοχήν για την
εξαχρείωση του λαού και την αποσάθρωση
του κράτους, εξ ου και απεδέχθησαν
ακαριαία τα δυσβάστακτα σχέδια της
τρόικας χωρίς διαπραγμάτευση και χωρίς
τη βούληση και την ικανότητα να τα εφαρμόσουν.
Χωρίς plan B, χωρίς plan A, η φαυλο-ανίκανη
ελίτ είχε μια μοναδική μέριμνα: πώς θα διασωθεί
η ίδια, μετακυλίοντας τα βάρη ανά
περίσταση στον ενοχοποιημένο λαό
και στους δαιμονοποιημένους ξένους. Τιμωρήθηκαν, λοιπόν, οι Ελληνες. Πολλαπλώς.
Φτώχυναν έως εξαθλίωσης, και επιπλέον
ταπεινώθηκαν, έγιναν ο περίγελως
σοβαρών ή σοβαροφανών
Ευρωπαίων εταίρων, εμετοδοχείο και
αποδιοπομπαίος τράγος.
Το αντιπαράδειγμα λειτούργησε. Αλλά όχι πια. Ο εν μέρει αιτιολογημένος διασυρμός
των Ελλήνων αποδεικνύεται εντέλει άδικος
και ιδιοτελής, χρησιμοποιείται για να
καλύψει άλλων αδυναμίες, δομικές του
ευρώ ή των ευρωπαϊκών ηγεσιών,
και η χώρα σύρεται ως σφάγιο σε κούρσες
ηγεμονίας. Τα μαύρα πρόβατα
πληθαίνουν. Αυτή η διαπίστωση,
τεκμηριωμένη, καταφθάνει διαρκώς
και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Και εδραιώνεται ως μετριοπαθής
πρόσληψη των συμβάντων και εντός συνόρων,
παρά τις προπαγανδιστικές μάχες των
φανατικών, είτε εναντίον των καθολικώς
ενόχων Ελλήνων είτε εναντίον των
συνωμοτούντων ξένων. Η αλήθεια βρίσκεται στο διάκενο των
φανατισμών. Ωστε τώρα μπορούμε να
πούμε στην Ευρώπη και στον κόσμο
ότι τα πάθη της Ελλάδας, εν μέρει δίκαια και
δικά της, εν μέρει άδικα και οικουμενικά,
είναι το νέο παράδειγμα: αν πέσει,
τη μοίρα της θα ακολουθήσουν και άλλοι,
δικαίως και αδίκως.  | 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου