«Έφυγε» ο Ν. Μουζακιώτης ιδιοκτήτης του σινεμά «Ζέφυρος» (www.kathimerini.gr, 13/2/2012)

..........................................................

«Έφυγε» ο Ν. Μουζακιώτης ιδιοκτήτης του σινεμά «Ζέφυρος»

Ο Νίκος Μουζακιώτης ιδιοκτήτης  του ιστορικού θερινού σινεμά « ΖΕΦΥΡΟΣ"  απεβίωσε σήμερα στις 6 το πρωί από  ανακοπή καρδιάς κατά την διάρκεια  έκτακτης χειρουργικής επέμβασης . Γεννήθηκε το 1943 στο Βοτανικό και έχει  ασχοληθεί πάρα πολλά χρόνια με την  εκμετάλλευση κινηματογραφικών αιθουσών  όπως «ΡΙΡΙΚΑ"(Ηλιούπολη),  « ΑΘΗΝΑ « (Ιλίσσια),  «ΒΥΖΑΝΤΙΟ « (Αιγάλεω) και  το θρυλικό «STUDIO « στα τελευταία  χρόνια της λειτουργίας του. Τα τελευταία 25 χρόνια λειτουργούσε  τον ιστορικό θερινό κινηματογράφο  «ΖΕΦΥΡΟΣ « στα Πετράλωνα, που έχει  γίνει το αγαπημένο στέκι των σινεφίλ και  εδώ και τρεις μήνες λειτουργούσε το  CAPITOL ΖΕΦΥΡΟΣ στο εμπορικό κέντρο THE ATHENIAN CAPITOL. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται  αποκλειστικά με την NEW STAR  και στο ΖΕΦΥΡΟ προβλήθηκαν σπουδαίες  κλασσικές αλλά και σύγχρονες  ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο Ν. Μουζακιώτης ήταν πατέρας δυο παιδιών.  Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί την  Τετάρτη το απόγευμα στην ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ. www.kathimerini.gr Σχολιάζω και αποχαιρετώ:   Είμαι γέννημα-θρέμμα Πετραλωνίτης.  Δεν μένω πια στα Πετράλωνα, οι ανάγκες και οι στροφές του βίου με οδήγησαν  σιγά-σιγά μακρυά τους. Έτσι, κουβαλάω πια μνήμες,  όχι ζωντανές εμπειρίες. Μνήμες που ξεπηδούν  κ α ι  από τους κινηματογράφους  της γειτονιάς. Τους χειμερινούς "Άννα" και  "Παρθενώνα", τον "Θησέα" στα Κάτω  Πετράλωνα, τον θερινό κινηματογράφο  "Ζέφυρο", στην οδό Τρώων στα Πάνω.  Έτσι την αγάπη μου για το σινεμά τη "χρωστάω"  και στον Ζέφυρο. Ελληνικές και ξένες ταινίες ήταν το  "ρεπερτόριό" του. Από τον ελληνικό εμπορικό του Ξανθόπουλου και της Βουγιουκλάκη μέχρι τον "Άμλετ" του Λόρενς Ολίβιε και την   "Κλεοπάτρα" με την Τέιλορ και τον Μπάρτον. Μέσα στην ασυναρτησία της μεταπολεμικής Ελλάδας, πώς μπορούσε να ξεχωρίσει  ένας συνοικιακός κινηματογράφος, να είναι ένας κινηματογράφος με άποψη, όπως λέμε σήμερα; Όμως μέσα απ' αυτά και μ' αυτά γνώρισα το σινεμά. Αλλά δεν είναι αυτή η σημασία του "Ζέφυρου" στη ζωή  μου. Είναι ότι ήταν ένα κομμάτι της κοινωνικοποίησής μου. Κοινωνικοποίηση και με όρους αισθητικούς.  Το χαλίκι και το γιασεμί, το διάλειμμα με τον πασατέμπο  και το μπιράλ, οι γείτονες που από τα μπαλκόνια  τους παρακολουθούσαν λάθρα τις  προβολές, τα συναπαντήματα με τους συμμαθητές  μέσα στο σινεμά που ανανέωναν τα ραντεβού για  το σχολείο το χειμώνα, οι κουβέντες για το έργο στην  επιστροφή στο σπίτι, όλα μέρος μιας ιεροτελεστίας καθημερινής, αλλά και ξεχωριστής. Κάποια εποχή, στα μεταπολιτευτικά χρόνια αν θυμάμαι καλά, ο "Ζέφυρος" έκλεισε και φάνηκε να μη μπορεί να αντισταθεί στη λαίλαπα και κατάρα του 20ου αιώνα που λέγεται "τηλεόραση". Έτσι, όταν στα τέλη της δεκαετίας του '80  έμαθα ότι ξαναλειτούργησε μου έφτασε σαν ένα άλμα στο κενό. Ξέρω πολύ καλά ότι τα πρώτα χρόνια  με δυσκολία κατάφερνε να ανταπεξέρχεται στην νέα  "εξέλιξη" της οικιακής ψυχαγωγίας, στο βίντεο. Κράτησε επιμένοντας σε ταινίες - σταθμούς στην ιστορία  του σινεμά, με κακές κόπιες, είναι αλήθεια, πολλές φορές, αλλά εκείνο που μέτρησε για μένα  (και όπως φαίνεται και για αρκετούς άλλους σινεφίλ) ήταν η σταθερότητα της επιμονής σ' αυτό το ρεπερτόριο. Επιμονή μέχρι το τέλος, αντίσταση στη χαζοχαρούμενη  αμεριμνησία των σίριαλ και των ριαλιτζίδικων εκπομπών. Μαζί με την "ατμόσφαιρα γειτονιάς" των Άνω  Πετραλώνων που άντεχε μέχρι πρότινος,  πριν εμπορευματοποιηθεί κι αυτή, όπως στου Ψυρρή, στο Θησείο, στο Γκάζι και όπου αλλού  οι νεοέλληνες "ξεδίνουν" - να δούμε, ως πότε... Κρατάω λοιπόν αυτήν την επιμονή, αυτήν την πίστη του κ.Μουζακιώτη ως παράδειγμα αντίστασης στον  καιροσκοπισμό της κοινωνίας μας και των πολιτικών  και πνευματικών της ταγών. Μακάρι οι απόγονοί του να συνεχίσουν με την ίδια πίστη.