«Ειδική περίπτωση» Του Παύλου Τσίμα (ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012)

..............................................................

Οι Μερκοζί απαντούν περί Ελλάδας όπως απαντούσαν περί Μπερλουσκόνι, μόνο που η Ελλάδα είναι ένας λαός ολόκληρος που δεν του αξίζει να γίνεται περίγελως

«Ειδική περίπτωση»

Του Παύλου Τσίμα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Αν από αυτές τις ημέρες τις πικρές, που ξημερώνουν και μας βρίσκουν με τη γεύση της στάχτης στο στόμα, έπρεπε να αποθησαυρίσω μια στιγμή, μια σκηνή, να την έχω να τα θυμάμαι και να τα θυμίζω, θα κρατούσα εκείνη τη μικρή στιγμή από την προχθεσινή συνέντευξη του Μάριο Ντράγκι, του κεντρικού τραπεζίτη της Ευρώπης. Οταν, σφιγμένος στο γκρίζο κοστούμι του, πήρε ένα ύφος περιπαικτικό, με κάτι από Βιτόριο Γκάσμαν σε παλιά ιταλική κωμωδία, και είπε «η Ελλάδα είναι ειδική περίπτωση... σε όλα». Και γύρω του κακάρισαν τα αυτάρεσκα χάχανα.

Ανατριχίλα. Βλέπεις τη σκηνή και επιστρέφουν μία μία οι χάντρες αυτού του εκούσιου εξευτελισμού. Οι Μερκοζί να απαντούν στους δημοσιογράφους περί Ελλάδας με τον τρόπο που προ μηνών απαντούσαν περί Μπερλουσκόνι - μόνο που ο γελοίος Καβαλιέρε είναι ένα πρόσωπο, η Ελλάδα είναι ένας λαός ολόκληρος που δεν του αξίζει να γίνεται περίγελως των ισχυρών. Ο Γιούνκερ να λέει ότι το νόημα της σύγκλησης του προχθεσινού Eurogroup ήταν πως, αν δεν όριζε συνεδρίαση, οι έλληνες αρχηγοί δεν θα κατέληγαν ούτε στην ατελή ημισυμφωνία που κατέληξαν - λες και πρόκειται για μειωμένου καταλογισμού παιδιά που σωφρονίζονται διά της εξαπάτησης. Ή εκείνον τον πορτογάλο υπουργό που έλεγε «α, μη μας συγκρίνετε με την Ελλάδα, εκείνη είναι μια χώρα που δεν κυβερνάται, είναι μη κυβερνήσιμη»...

Ας τους δώσουμε ένα δίκιο - έστω μισό. Αυτοί δεν βλέπουν τη χώρα. Βλέπουν αυτές τις θλιβερές σκιές που την «εκπροσωπούν» πολιτικά. Που υπόσχονται και δεν κάνουν, κρύβονται και αναβάλλουν, λένε και ξελένε, δέχονται αδιαπραγμάτευτα τα βαριά και ασήκωτα και παζαρεύουν τα ελάχιστα, χάριν εντυπώσεων, κηρύσσουν προεκλογικούς αγώνες στο μέσο μιας ημιτελούς διαπραγμάτευσης και φέρονται σαν να τους είναι αδύνατον να βγουν από τον μικρόκοσμο των πολιτικάντικων υπολογισμών.

Αλλά υπάρχει πίσω τους και μια χώρα. Για την οποία ένας άλλος Ιταλός, ο Μόντι - κατά σύμπτωση, την ίδια μέρα που ο Ντράγκι έδινε το κωμικό του σκετς -, έλεγε από την Ουάσιγκτον στους Ευρωπαίους: προσέξτε την Ελλάδα, μην την πιέζετε άλλο, γυρίστε σελίδα, μην πατήσετε τον πυροκροτητή της έκρηξης που περιμένει να συμβεί.

Αυτός, τουλάχιστον, είδε πίσω από τον θίασο ποικιλιών της πολιτικής ζωής και την ίδια τη χώρα. Που υπέστη μέσα σε δύο χρόνια διπλάσια πίεση λιτότητας απ' ό,τι η Ιρλανδία ή η Πορτογαλία, οι άλλες δύο ομοιοπαθείς χώρες. Που υπέστη ισοπεδωτικές, οριζόντιες περικοπές, που ήπιε το φάρμακο της λιτότητας σε δόσεις θανατηφόρες, χωρίς να γευτεί αντίδοτα μεταρρυθμίσεων ή αναπτυξιακών δράσεων, και βουλιάζει στην απελπισία επειδή τίποτε από όσα την οδήγησαν στην καταστροφή δεν εννοεί να αλλάξει. Που τώρα ακούει παγωμένη πως το μέλλον της είναι μια ακόμη βαρύτερη δόση από το ίδιο φάρμακο, άλλος ένας γύρος ακόμη μεγαλύτερων οριζόντιων περικοπών, άλλη μια βουτιά στην κόλαση της ύφεσης. Και που είναι υποχρεωμένη να υφίσταται από πάνω κι έναν βαρύ εξευτελισμό διαρκείας, επειδή ακριβώς η πολιτική της ηγεσία δεν βρήκε ποτέ το στοιχειώδες θάρρος να αναλάβει την ευθύνη για ό,τι έγινε, για ό,τι συμβαίνει, για ό,τι αποφασίζει, για τα μέτρα που επιβάλλει και προτίμησε να κρύβεται πίσω από τους ξένους και να εμφανίζεται υποκύπτουσα σ' έναν καινούργιο κάθε τόσο εκβιασμό. Με την αυταπάτη ότι έτσι αποφεύγει τάχα το διαβόητο «πολιτικό κόστος».

Ενα πράγμα, λοιπόν, είναι η συνταγή η ίδια που μας επιβλήθηκε, μια συνταγή με υπερβολικές δόσεις ύφεσης, που οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο καταστροφής και είναι ανάγκη να αλλάξει - για όλη την Ευρώπη. Κι ένα άλλο πράγμα είναι η δική μας η ανάγκη ν' ακούσουμε από τα χείλη μιας άξιας πολιτικής ηγεσίας ένα σχέδιο για τη χώρα και το μέλλον της, ν' ακούσουμε κάποιον ν' αναλαμβάνει την ευθύνη, ώστε να πάψουμε να βρισκόμαστε ανά τρίμηνο μπροστά στο ίδιο δίλημμα, να καλούμαστε να διαλέξουμε ανάμεσα στη φτώχεια και την πτώχευση, ανάμεσα στη συμφορά και τον θάνατο, λες και υπάρχει επιλογή.