«Αγαπητέ μου ψηφοφόρε» του Κωστα Λεονταριδη ("Καθημερινή", 1/2/2012)

...........................................................

«Αγαπητέ μου ψηφοφόρε»*

Tου Κωστα Λεονταριδη

Αλλο ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον πολιτικό κόσμο και την κοινωνία, στρώνοντας έδαφος για την πιο ιδιόμορφη εκλογική διαδικασία της μεταπολιτευτικής περιόδου. Οποτε κι αν στηθούν οι κρισιμότατες κάλπες.

Ηδη γίνεται αντιληπτό ότι οι συχνές εκδηλώσεις αποδοκιμασίας κυβερνητικών παραγόντων, βουλευτών, κομματικών στελεχών, δημιουργούν ισχυρό παράγοντα επανακαθορισμού της προσωπογεωγραφίας στην επόμενη Βουλή - θα είναι σαρωτική η αλλαγή προσώπων. Αυτονόητο ότι αυτό από μόνο του δεν αποτελεί παράγοντα αισιοδοξίας.

Η εκτόξευση ύβρεων, αντικειμένων (π. χ. πέτρες) αλλά και αγαθών (π. χ. αυγά, ντομάτες) που συνοδεύουν τη συνοπτική ετυμηγορία των αυτόκλητων λαϊκών δικαστηρίων αλλάζουν άρδην τη στρατηγική των δυνάμει υποψηφίων. Αυθόρμητα ερωτήματα:

Ποιος θα διακινδυνεύσει να οργανώσει ομιλία σε θέατρα, πλατείες και γυμναστήρια, ζητώντας την ψήφο μας όταν ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθεί στο επίκεντρο γιουχαϊσμάτων, άρα αποδόμησης της δημόσιας εικόνας του; Πόσοι θα τολμήσουν να μας στείλουν πολύχρωμα προεκλογικά φυλλάδια όπου (παραδοσιακά) αραδιάζονται τα κατορθώματά τους, η συνέπεια και οι παρεμβάσεις τους, συνοδεία φωτογραφιών που πιστοποιούν χειραψίες τους με προσωπικότητες μεγίστου βεληνεκούς;

Είναι σαφές ότι μέσα σε αυτόν τον κουρνιαχτό θα προτιμηθεί λύση «σεμνή και ταπεινή» που δεν θα προκαλεί ανάφλεξη πνευμάτων. Οπως μια λιτή «εξομολογητική επιστολή» προς τους εκλογείς με ίχνη αυτοκριτικής και άρωμα αισιοδοξίας για το αύριο της Ελλάδας, ενώ θα επιστρατευτεί και η μέσω Ιντερνετ διάχυση οραμάτων.

Οι υποψήφιοι που θα κατέλθουν με τα λεγόμενα κόμματα διαμαρτυρίας διαθέτουν στρατηγικό πλεονέκτημα. Μη μετέχοντας στη νομή εξουσίας, με ανέξοδο, καταγγελτικό «για τα πάντα» λόγο, διευρύνουν, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, την εκλογική πελατεία, αφομοιώνοντας τον υψηλότατο βαθμό δυσαρέσκειας και απόγνωσης. Ας ληφθεί από τώρα υπόψη ότι ο νικητής των προσεχών εκλογών θα έχει να αντιμετωπίσει στη Βουλή (και όχι μόνον) ένα εκλεγμένο «αντιμνημονιακό» σύνολο κατά πολύ ισχυρότερο αριθμητικά από τις παρούσες ισορροπίες. Οσα «μέτωπα» κι αν έχουν κλείσει έως τότε…

Από την άλλη, παρακολουθώντας με έντονη απορία τα επιχειρήματα και τη σκηνική παρουσία στελεχών των δύο μεγάλων κομμάτων, καταλήγεις να απορείς: πώς γίνεται σε ένα έγκλημα μακράς διαρκείας (πορεία προς το φαλίρισμα της χώρας) να υπήρχαν τόσοι πολλοί αυτόπτες μάρτυρες, να (αλληλο) κατονομάζονται τόσοι πολλοί ηθικοί αυτουργοί, να περιγράφονται τα όργανα του εγκλήματος, αλλά να είναι αδύνατη η ταυτοποίηση δακτυλικών αποτυπωμάτων των θυτών;

«Είναι στοιχειώδες, αγαπητέ Γουότσον» θα έλεγε ο Σέρλοκ Χολμς.

 ...........................................................

*Σχολιάζω: Είναι προφανές το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει το σύστημα, και ακόμα προφανέστερο το κενό πολιτικού προσωπικού. Ένα κενό ερημικού τοπίου, που θυμίζει - το έχω ξαναγράψει - το αντίστοιχο πριν τη δικτατορία Μεταξά όταν συμπτωματικά είχαν πεθάνει έξι (6) πολιτικοί πρώτης γραμμής, από τον Ελευθ. Βενιζέλο μέχρι Α. Μιχαλακόπουλο. Προς Θεού δε θέλω να πω ότι υπάρχει κίνδυνος δικτατορίας, απλώς αναφέρω τη σύμπτωση.

   Διάβασα προ ημερών την ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς (δηλ. του κ. Φ.Κουβέλη) που κατηγορηματικά δήλωνε ότι μόνο με άφθαρτα πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να συνεργαστεί. Και αναρωτήθηκα αν υπάρχει έστω και ένα πρόσωπο που ενεπλάκη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με το ΠΑΣΟΚ, που να διεκδικεί τον χαρακτηρισμό του άφθαρτου. Αλήθεια, οι περί τον Σημίτη; Οι περί τον Παναγιωτακόπουλο; Τώρα, οι περί τον Βενιζέλο και τον Λοβέρδο; 

Ας το πάρουμε απόφαση, το ΠΑΣΟΚ ανανέωσε τον μεταπολεμικό κύκλο της διαφθοράς που σάπισε όχι μόνο το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του, αλλά δυστυχώς έφθειρε και όλους - πλην ελαχίστων εξαιρέσεων - όσους διεκδίκησαν και εξέφρασαν δημόσιο λόγο μέσα σ' αυτά τα 40 χρόνια, είτε για πολιτικούς πρόκειται, είτε για καλλιτέχνες, είτε για πνευματικούς ανθρώπους.
Ήδη προσπαθούν να μας πείσουν ότι Βενιζέλος - Λοβέρδος είναι η εναλλακτική λύση (δες τις προσπάθειες του ΔΟΛ και του Ψυχάρη), λες και μιλάμε για πρόσωπα του απώτατου παρελθόντος και η μνήμη μας έχει ασθενήσει. Θα τους αφήσουμε να συνεχίσουν να μας κοροϊδεύουν;