Tου Κωστα Λεονταριδη
Τα μάτια του μονίμως σοβαρού και
μετρημένου στις συναισθηματικές
εκδηλώσεις και στα λόγια συναδέλφου
είχαν βουρκώσει και η φωνή
του τρεμόπαιζε, σφραγίζοντας τον
συγκλονισμό του απ’ αυτό που είχε
βιώσει σπίτι του και άρχισε να διηγείται.
Το μυαλό μας πήγε -πού αλλού; - στο κακό. «Ο γιος μου γύρισε από το σχολείο,
στρώσαμε για φαγητό, τον ρώτησα πώς
πήγε η μέρα του, τα μαθήματα, αν τον
ρώτησε κάτι η δασκάλα, μου
φάνηκε παράξενα συγκρατημένος,
σιωπηλός, επέμεινα, δεν μου έλεγε.
Μαζέψαμε τα μισοάδεια πιάτα,
κι ετοιμαζόμουν να πετάξω τα αποφάγια
στα σκουπίδια. Εκεί ο μικρός εκδηλώθηκε».
Το παιδάκι των επτά χρόνων πρόσταξε
τον πατέρα του: «Μην τα πετάς, βάλτα
στο ψυγείο να τα πάρω αύριο μαζί μου
στο σχολείο». Σαν να κουβαλούσε ένα βαρύ φορτίο,
ο φίλος είπε ότι μόλις ο γιος του τελείωσε
την κουβέντα, ο ίδιος αισθάνθηκε ότι
του ανακοίνωναν θανατικό κι όχι μια
ιστορία που δεν τον αφορούσε. «Σου ’πα
να μην πετάξεις το φαΐ για να το δώσω
αύριο σε κάποια παιδιά της τάξης μου.
Και θέλω να μου φτιάξετε και δύο τοστ
γιατί αυτοί δεν τρώνε κάθε μέρα και
μας κοιτάνε. Και σοκολάτες. Ο πατέρας
του Δημήτρη δεν έχει δουλειά, ούτε του
Γιώργου. Είναι οι καλύτεροί μου φίλοι». Λίγες ημέρες αργότερα έξω από το σπίτι
μου, απέναντι ακριβώς από το δημοτικό
σχολείο, ήταν σταθμευμένο ένα φορτηγάκι
με στοιχεία ταυτότητας «Δημοτικό
Βρεφοκομείο Αθηνών». Ενας κύριος
ξεφόρτωνε κεσεδάκια με φαγητό για
μαθητές που «πρέπει» να τρώνε στο
σχολείο. Το φορτηγάκι έρχεται
τακτικότατα στην πολυφυλετική γειτονιά,
κάτι αντίστοιχο γίνεται σε πολλές γειτονιές
της Αθήνας για πολλούς μαθητές, ελληνάκια
και ξενάκια. Είναι πολλές οι μερίδες που
χρειάζονται, αλλά είναι πολλοί κι αυτοί
που βοηθούν. Οπως είναι πολλοί οι
δάσκαλοι και καθηγητές που κατά
κυριολεξία από το υστέρημά τους
στέκονται δίπλα στα παιδιά (άρα και
στους γονείς) διδάσκοντας
διακριτικά, εκτός προγράμματος, το
προαιρετικό μάθημα της αλληλεγγύης.
Συγκαταλέγομαι σε αυτούς που ζητούν
μια παρατεταμένη εσωτερική συγγνώμη
γιατί χρονικά σε πρώτο στάδιο υιοθέτησα
μια τεχνητή, παρηγορητική πλάνη:
ότι δηλαδή τα περιστατικά ακραίας
ένδειας και βασανιστικής διαβίωσης
συνανθρώπων μας θα συνέχιζαν να
αφορούν μια ισχνή μειονότητα
χωρίς υψηλή μεταδοτικότητα συμπτωμάτων. Ναι, παράλληλα με τις οργανωμένες
προσπάθειες σίτισης και ένδυσης βαριά
δοκιμαζόμενων ψυχών, εκδηλώνονται
ατομοκεντρικές, σιωπηρές πράξεις στήριξης,
υφαίνεται συλλογικά ένα δίχτυ
αλτρουισμού και αλληλεγγύης
ανυπολόγιστης ψυχικής αξίας. Φίλοι,
γνωστοί, συγγενείς που δρουν εκτός σκέπης
ιδεολογιών, δογμάτων και αφορισμών,
υποδύονται τους αλώβητους από
προσωπικά πλήγματα και συμπαρίστανται
με κάθε τρόπο. Μέσα στο γενικό ζόφο
μεταγγίζουν ήθος, πολιτισμό και ελπίδα.
«Ανώνυμοι» μεταξύ «ανωνύμων». | 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου