[Δέκα σκέψεις για τα "κίτρινα γιλέκα"] έγραψε ο φίλος στο fb Δημήτρης Μπελαντής (facebook, 11/12/2018)

 .............................................................

Δέκα σκέψεις για τα "κίτρινα γιλέκα" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

έγραψε ο φίλος στο fb Δημήτρης Μπελαντής (facebook, 11/12/2018)








 

1. Τα κίτρινα γιλέκα (κγ) στην Γαλλία έχουν υπάρξει εδώ και έναν μήνα περίπου ένα μεγάλο κίνημα των υποτελών/λαϊκών τάξεων κατά της λιτότητας, της υπερφορολόγησης και της καταστολής. Είναι ένα κίνημα όπου , όπως φαίνεται και από τα 42 αιτήματά τους, συναντιούνται αιτήματα και ανάγκες υποβαθμισμένων και περιφερειακών τμημάτων της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων, τάξεων και στρωμάτων που δεν ακούγονται από το πολιτικό σύστημα . Ιδίως η αύξηση των εμμέσων φόρων όπως και η τάση διάλυσης των μικροαστικών/μεσαίων στρωμάτων δια της φορολογίας ( αλλά και υπερσυμπίεσης των εργατικών) υπήρξε βασικός παράγων αυτής της μεγάλης κινητοποίησης.

2. Το ότι τα κγ δεν υπήρξαν ένα «καθαρό» κίνημα της εργατικής τάξης έχει φέρει σε προβληματισμό πολλούς συντρόφους, συχνά δε και σε μια ιεροεξεταστική αντιμετώπιση . Θα ήταν περίεργο το αντίθετο, αφού βρισκόμαστε στα 2018 και όχι στα 1995 .Η εργατική τάξη έχει υποστεί πολλαπλές ήττες αλλά και μια διαδικασία αποβιομηχάνισης πολύ έντονη τα τελευταία είκοσι χρόνια. Επίσης, οι πολιτικές οργανώσεις της έχουν διαλυθεί ή υποταγεί τελείως στον σοσιαλφιλελευθερισμό (ΚΚ, ΣΚ). Η δε «αντικαπιταλιστική» Αριστερά έχει ταυτισθεί σε σημαντικό βαθμό ιδεολογικά με τις δυναμικές της παγκοσμιοποίησης. Όσο για τα συνδικάτα, με κάποιες εξαιρέσεις, εκφράζουν όλο και περισσότερο προνομιούχα εργατικά στρώματα. Άρα, υπάρχει τεράστια κρίση εκπροσώπησης τω ν λαϊκών τάξεων. Η επιστράτευση των συνομοσπονδιών από τον Μακρόν δεν θα ριζοσπαστικοποιήσει το κίνημα, αλλά μάλλον θα τείνει να το εκτονώσει.

3. Επίσης, αυτό το «μη καθαρά εργατικό» έχει το πλεονέκτημα ότι αντιστοιχεί σε μια αυθόρμητη λαϊκή κοινωνική συμμαχία. Ότι ξαναφέρνει αυθόρμητα στο προσκήνιο τις γκραμσιανές έννοιες του «ιστορικού μπλοκ» και του «λαΪκού στρατοπέδου», σε μια εποχή όμως αποιδεολογικοποίησης και υποχώρησης των παλαιών συμβόλων. Παρ’όλα αυτά, η Αριστερά με τα ματογυάλια ενός ιδεολογικού συντηρητισμού γυρεύει να πάρει το κίνημα μια πολύ «καθαρή» μορφή , που δεν μπορεί ίσως να πάρει. Επίσης, τα κγ ξαναβάζουν στο τραπέζι και το ζήτημα της ριζοσπαστικότητας των συμπιεσμένων μεσοστρωμάτων ( εννοώ εδώ μια «αριστερή» ριζοσπαστικότητα και όχι μια φασιστική) , κάτι το οποίο πολλοί δογματικοί μαρξιστές επί χρόνια αρνούνταν, επαναλαμβάνοντας την καουτσκιστική βλακεία ότι όλα τα μεσοστρώματα αποτελούν αείποτε μια αντιδραστική μάζα.

4. Το ζήτημα της δημοκρατίας , του λαού , της αποστασιοποίησης από το πολιτικό σύστημα, τίθεται με πολύ έντονο τρόπο και είναι δυνατό σημείο του κινήματος των κγ. Διαμορφώνεται , επίσης, μια τάση «δημοκρατικού πατριωτισμού» , που θυμίζει ότι η δημοκρατία δεν είναι ένα σύστημα των ειδικών της πολιτικής αλλά, ως έναν βαθμό, μια κατάκτηση του ενεργού λαού. Η γαλλική σημαία στις διαδηλώσεις είναι μια δημοκρατική-κοινωνική αναφορά και όχι μια σωβινιστική αναφορά.

5. Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι η Γαλλία έχει μια Ιστορία, πολιτική παράδοση και κοινωνικό υπέδαφος πολύ ισχυρά, τα γονιμότερα ουσιαστικά της Ευρώπης. Ίσως, αυτή η κινητοποίηση επηρεάσει θετικά τους λαούς και τους εργαζόμενους κατά του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και κατά της ολιγαρχικής αντιδημοκρατικής ΕΕ.

6. Τα κγ είναι ένα έντονα πολιτικό κίνημα και όχι μόνο ένα κίνημα με συντεχνιακά ή οικονομικά αιτήματα. Πολώνει την γαλλική κοινωνία σε ένα «αυτοί» και ένα «εμείς» που είχαμε να δούμε πολλά χρόνια. Επίσης, θέτουν μέσω του προγράμματός τους σαφώς ζήτημα ανατροπής του Μακρόν και μετάβασης σε διαδικασίες διαμόρφωσης ενός φιλολαϊκού μεταβατικού κοινωνικού προγράμματος. Η ανυπαρξία μιας εθνικής ηγεσίας τους είναι, βεβαίως, ένα σοβαρό πρόβλημα.

7. Τα κγ είναι σε μεγάλο βαθμό ένα πολιτικό κίνημα μετά και κατά της μετανεοτερικότητας. Είναι ένα λαϊκό κίνημα που δεν τονίζει τον αστερισμό των «διαφορών» και των περιχαρακώσεων αλλά της λαϊκής ενότητας και κοινότητας. Γι αυτόν τον λόγο, άλλωστε, και συγκεντρώνει τα πυρά τάσεων της μετανεοτερικής Αριστεράς.

8. Η αντοχή των κγ σε μια δικτατορική ουσιαστικά κρατική βία τεραστίων διαστάσεων επί τόσο καιρό προσανατολίζει στην σκέψη ότι α) μπορεί μεν να μην είναι μια κλασσική επαναστατική κατάσταση, αφού ελλείπει το στοιχείο των δομών αντιεξουσίας αλλά β) είναι μια πολύ μαχητική εξέγερση πολύ πιο κοντά από ό,τι έχει υπάρξει στην Δύση μετά τον Μάη-και σε έναν βαθμό και περισσότερο από τον Μάη , όσον αφορά την συγκρουσιακότητα- στην έννοια της μαζικής επαναστατικής κινητοποίησης του λαού. Η μαζική αντίσταση στην κρατική βία έχει πολύ έντονο αυτό το στοιχείο. Είναι η πρώτη φορά εδώ και χρόνια όπου η «επαναστατικότητα» φεύγει από τις κούφιες ρητορικές και περνά στην πράξη. Αυτό, βεβαίως, δεν αναιρεί τον κίνδυνο υποχώρησης ή εκφυλισμού αυτού του κινήματος.

9. Το γεγονός ότι τα κγ δεν είναι μεταμοντέρνο αλλά ουσιωδως νεοτερικό κοινωνικό και δημοκρατικό κίνημα ξαφνιάζει είτε τους δογματικούς οπαδούς μιας «παλιάς επαναστατικότητας» είτε τους ριζοσπάστες που ανήκουν στον μεταμοντέρνο φιλελευθερισμό. Είναι κάτι που έρχεται από «αλλού» και δεν ξέρουμε που πάει. Το ότι πάει στην επανάσταση του μέλλοντος είναι κάτι που μπορούμε να ελπίζουμε αλλά δεν μπορούμε να προεξοφλούμε. Άλλωστε, δεν ξέρουμε πως θα είναι αυτή η επανάσταση του μέλλοντος.

10. Τα κγ δεν είναι ένα ρατσιστικό ή ξενόφοβο κίνημα , όπως έχει συκοφαντικά υποστηριχθεί. Πιθανόν, εκφράζει μια ανησυχία απέναντι στις δεξαμενές περιθωριοποίησης , για τις οποίες δεν ευθύνονται , βεβαίως, οι μετανάστες αλλά οι κυβερνητικές πολιτικές. Η βιασύνη κάποιων να το χαρακτηρίσουν ρατσιστικό και ακροδεξιό δείχνει απλώς τον πανικό τους.