...........................................................
Οχιά στον κόρφο μας
γράφει ο Περικλής Κοροβέσης (Εφημερίδα τών Συντακτών
Υπάρχουν δυο λογιών
κυβερνήσεις στον υπαρκτό καπιταλισμό. Η μια που είναι όργανο του
κεφαλαίου και εργάζεται πυρετωδώς για την αύξηση των κερδών του,
αδιαφορώντας για το βιοτικό επίπεδο του λαού. Ο καθένας στην τύχη του.
'Η, όπως έλεγε η Θάτσερ, δεν υπάρχει κοινωνία, αλλά μονάχα άτομα.
Εδώ η εξουσία επικεντρώνεται στο να αποκλείσει και να
περιθωριοποιήσει όσο γίνεται μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα, χωρίς να
υπολογίζει τις συνέπειες.
Την κοινωνική ισορροπία την κρατάει η αστυνομία με τη βία και, αν δεν επαρκεί αυτή, συνεπικουρείται από τον στρατό.
Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτές που πάλι υπηρετούν το κεφάλαιο, αλλά
θέλουν να ανεβάσουν το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας και, στο μέτρο του
δυνατού, να δημιουργήσουν μια κοινωνία ευμάρειας και αφθονίας.
Σχηματικά τις πρώτες τις λέμε «δεξιές» και τις δεύτερες «αριστερές».
Κατά την άποψή μου, αυτός ο χαρακτηρισμός είναι λάθος. Π.χ. τα αριστερά
σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης, με πρωτοπόρο τον Τόνι Μπλερ,
έχουν μια ακραία δεξιά πολιτική στην υπηρεσία του νεοφιλελεύθερου
αρπαχτικού καπιταλισμού.
Η κλασική δεξιά της Ευρώπης, Αντενάουερ στη Γερμανία, Ντεγκόλ στη
Γαλλία, παλιότερα ο ακροδεξιός Μπίσμαρκ της Πρωσσίας, στα καθ' ημάς ο Κ.
Καραμανλής της Μεταπολίτευσης, είχαν μια κοινωνική πολιτική, που σε
σύγκριση με τον κυβερνώντα συνασπισμό (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ.-ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ
ΠΑΣΟΚ) θα τη λέγαμε αριστερή.
Αυτό που κάνει μια κυβέρνηση να έχει μια αριστερή κοινωνική πολιτική
είναι πάντα οι λαϊκές κινητοποιήσεις που αναγκάζουν τις κυβερνήσεις να
κάνουν υποχωρήσεις, για να αποφύγουν ανεπιθύμητες καταστάσεις και
κοινωνικές ανατροπές.
Ο Ρούσβελτ αυτήν την πολιτική τη συνόψισε επιγραμματικά: «Κύριοι καπιταλιστές, ή δίνετε το καπέλο σας ή χάνετε το κεφάλι σας».
Η ακραία φιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα, που
αναγνωρίστηκε με επαίνους από τον κ. Γιούνκερ, δεν θα ήταν δυνατή χωρίς
τη μαζική παραίτηση αυτού του λαού από τα βασικά του δικαιώματα.
Η μόνη αντίσταση που υπάρχει σήμερα είναι από το ΚΚΕ, αλλά αυτή είναι
εικονική, όχι κοινωνική. Η αντίσταση ως οργανωμένο θέαμα που ξέρει
επακριβώς πότε θα πέσει η αυλαία. Το άγαλμα του Τρούμαν φάνηκε ότι πήγε
να πέσει, αλλά είναι πάντα στη θέση του. Ετσι είναι και όλα τα υπόλοιπα.
Εξ ου και η στασιμότητά του, σε μια συγκυρία που θα έπρεπε να ανθούσε.
Το ότι βρίσκεται στην 5η θέση, ανησυχεί όλη την κοινωνία της
Αριστεράς, εκτός από τη γραφειοκρατία του Περισσού. Είναι δυνατόν η Χ.Α.
να είναι πάνω από το ιστορικό ΚΚΕ; Εκατό χρόνων κόμμα είναι.
Οσοι από τους παλιούς συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι σήμερα
βουλευτές και μου μιλούν ακόμα (υπάρχουν και άλλοι βουλευτές όπως και
κάποιοι νεοσυριζαίοι δημοσιογραφούντες, που στρίβουν γωνιά μόλις με
δουν), θέτουν το ερώτημα: καλοδεχούμενη η κριτική, αλλά τι έχετε να
προτείνετε;
Και εμείς διαφωνούμε με τα μέτρα που παίρνουμε. Αλλά τι να κάνουμε; Θα είναι καλύτερα με τον Μητσοτάκη;
Επιχείρημα έωλο βέβαια, γιατί ο κ. Μητσοτάκης ουδέποτε υπήρξε
πρωθυπουργός, για να τον συγκρίνουμε με τον κ. Τσίπρα. Τον κρίνουμε ως
αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης, που στην ουσία έχει την ίδια πολιτική
με την κυβέρνηση.
Τι θα μπορούσε να έκανε μια κυβέρνηση που θα είχε βάλει σε προτεραιότητα την κοινωνία και όχι τα κέρδη των καπιταλιστών;
Να το επαναλάβουμε επί τροχάδην. Πάγωμα χρέους. Προβλέπεται από το
Διεθνές Δίκαιο. Να δούμε ποιο είναι το πραγματικό και ποιο είναι το
επαίσχυντο (επαχθές) χρέος. Αποπληρωμή ανάλογα με την οικονομική
ανάπτυξη. Γερμανικές αποζημιώσεις από τη ναζιστική κατοχή, ως κύριος
άξονας της εξωτερικής και ευρωπαϊκής πολιτικής. Σχεδιασμός μιας
οικονομικής πολιτικής με στόχο την αυτάρκεια. Χτίσιμο κοινωνικού κράτους
κατά τα σκανδιναβικά μοντέλα. Κοινωνικό επίδομα σε όλους που έχουν
ανάγκη και να αντιστοιχεί στο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Και αυτό θα
έχει ευεργετικές συνέπειες στην αγορά. Τέλος, μείωση των στρατιωτικών
δαπανών. Είναι διπλάσιες του μέσου ευρωπαϊκού όρου. Να συντονιστούμε σε
αυτό το επίπεδο ή ακόμα πιο κάτω, σύμφωνα με τις δυνατότητες μιας
χρεοκοπημένης χώρας. Υπάρχουν, βέβαια, και πολλά άλλα. Εδώ στεκόμαστε σε
κάποιους ενδεικτικούς άξονες.
Να σταθούμε σε ένα θέμα ταμπού, που λίγοι τολμούν να το θίξουν. Ολες
αυτές οι αλόγιστες στρατιωτικές δαπάνες εξυπηρετούν τίποτα εθνικές
ανάγκες ή μήπως είναι, κυνικά, για τα κέρδη των πολεμικών βιομηχανιών με
τις αντίστοιχες μίζες (προμήθειες πιο ευγενικά);
Μια στρατιωτική αναμέτρηση με την Τουρκία (την έκτη μεγαλύτερη δύναμη
στον κόσμο) θα μας ξαναδώσει πίσω την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη ή
θα γίνει η Ελλάδα Β. Κύπρος;
Η επιθετικότητα της Τουρκίας αντιμετωπίζεται διπλωματικά όχι
στρατιωτικά. Με το παιχνίδι των αναχαιτίσεων, την περίοδο 1990-2018,
έχουμε χάσει 125 στρατιωτικούς και 81 αεροσκάφη (Βήμα 15.4.18). Και αυτά
σε καιρό ειρήνης.
Ζητήθηκε ποτέ καμία πολιτική ευθύνη για αυτήν την τραγωδία;
Ο Γιώργος Μπαλταδώρος ήταν από τους ικανότερους πιλότους μας. Πώς ήταν
δυνατόν να χαθεί, όταν ο συνάδελφός του έφτασε σώος και αβλαβής; Το σκάφος του είχε ελεγχθεί προτού πετάξει; Γιατί ακόμα δεν έχει βγει κανένα πόρισμα;
Να σημειώσουμε πως κάθε αναχαίτιση στοιχίζει 15.000 ευρώ. Κατά μέσο
όρο γίνονται 1.500 έξοδοι τον χρόνο. Γιατί τη δουλειά αυτή να μην την
κάνει το ΝΑΤΟ; Ευρωπαϊκά σύνορα είναι.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και την αναβάθμιση των F16. Πόσο θα στοιχίσει; Αγνωστο. Σε αυτά τα ερωτήματα κανείς δεν πρόκειται να μου απαντήσει.
Αλλά οι φίλοι μου βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν και μέσο τον Κουβέλη στην κατάλληλη θέση, δεν μπορούν να ρωτήσουν για μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου