.............................................................
Νόσος πόλεως
EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ
Φτάνει να πεις μια κουβέντα,
μια λέξη φιλική σε κάποιον, γνωστό σου ή και άγνωστο, να τον ρωτήσεις
δηλαδή το στοιχειώδες, πώς τα βγάζει πέρα με την ανεργία, τη μείωση
απολαβών, τη διάρρηξη θεσμικών σχέσεων, όπως είναι οι συλλογικές
συμβάσεις, ή προσωπικών, και ένας χείμαρρος λόγου σού απαντά για θέματά
του μύχια ή και λιγότερο μύχια.
Μαθαίνεις, κάτι που δεν συνέβαινε πριν, πόσα χρήματα έχει και πόσα
του λείπουν για τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του. Για τον φόβο ότι και
αυτά εξανεμίζονται από τους δυσβάσταχτους φόρους, από το συνεχές
ροκάνισμα του μισθού ή της σύνταξής του.
Οι στατιστικές δεν αρκούν για να καταγράψουν αυτό που ζουν σήμερα οι
πιο πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα. Και αν η ανέχεια, με τόσους ανθρώπους
σκαρφαλωμένους μέρα μεσημέρι στους κάδους των σκουπιδιών, δεν έχει
φτάσει στα επίπεδα της Κατοχής, ακούς όλο και πιο πολύ να σου μιλούν για
μια έλλειψη ελπίδας και προοπτικής, κάτι που στην άλλη κατοχή δεν ήταν
κυρίαρχο. Μια ανησυχία έχει φωλιάσει στις καρδιές, ακόμα κι όταν την
ξορκίζουν μιλώντας ανάλαφρα, γελώντας, κάνοντας χιούμορ με αυτό που
συμβαίνει.
Οπως επισημαίνει στο καίριο βιβλίο της «Οικογένειες σε δίσεκτα
χρόνια» η Κάτια Χαραλαμπάκη, αυτή η γενική δυσανεξία έχει εγκατασταθεί
στον πυρήνα της κοινωνίας που είναι η οικογένεια. Με γνώση και
ευαισθησία, παίρνοντας απόσταση αλλά και εξομολογούμενη η
συγγραφέας/θεραπεύτρια καταγράφει τα πολλαπλά τραύματα που σημαδεύουν
την ταυτότητα, ατομική και συλλογική.
Στους βομβαρδισμούς της τέως Γιουγκοσλαβίας, αλλά και σε άλλους
πολέμους, μιλούσαμε για παράπλευρες απώλειες όταν κάποια βόμβα έπεφτε σε
μη στρατιωτικό στόχο. Στην Ελλάδα η παράπλευρη απώλεια του οικονομικού
πολέμου δεν είναι παράπλευρη. Εχει στοχεύσει τον πυρήνα της κοινωνίας,
αποδομώντας στο συμβολικό την εικόνα της και στο πραγματικό τις αντοχές
της.
Η αντίδραση απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα διαφέρει από άνθρωπο
σε άνθρωπο. Μία από τις πολλές εκδοχές της είναι η μη αντίδραση,
ριζωμένη στην αίσθηση ότι κάτι το παντοδύναμο έχει ενορχηστρώσει ένα
πανταχού παρόν και ακαταμάχητο κακό. Μια άλλη, νοσηρή όσο και η πρώτη,
είναι η εκδοχή της αντίδρασης απέναντι όχι στον πραγματικό φταίχτη της
δυσανεξίας, αλλά σε όποιο πρόσωπο είναι πιο κοντά σου. Η ανελέητη
επίθεση εναντίον του παρουσιάζεται σαν το φάρμακο που θα επουλώσει τις
πληγές που ωστόσο έτσι κακοφορμίζουν χειρότερα.
Το να εντοπίσεις ψύχραιμα τα πραγματικά αίτια της κακοδαιμονίας. Το
να τολμήσεις την επικοινωνία με όσους έχουν λόγο να αντισταθούν. Το να
νικήσεις τον φόβο περνώντας από τη σκέψη στην πράξη: Οι όροι για να
ξεπεράσουμε τη νόσο της πόλεως που είναι και νόσος της ψυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου