..............................................................
Δικομματισμός, αλλά για καλό σκοπό
EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ
Θα ήθελα να διευκρινίσω κατ’
αρχάς ότι δεν έχω ενταχθεί στο Κίνημα Αλλαγής, ούτε προτίθεμαι να τους
ψηφίσω. Τώρα τελευταία, όμως, το πώς αντιμετωπίζεται, κυρίως από τον
ΣΥΡΙΖΑ, το νεότευκτο αυτό κόμμα –νεότευκτο ως σχήμα, εφόσον πολλοί από
τους συμμετέχοντες παραείναι παλιοί– δεν πρέπει να περάσει ασχολίαστο.
Συνοψίζω τη στάση της κυβέρνησης: από τη μία, επίθεση φιλίας· κι από
την άλλη, το επιχείρημα ότι εφόσον το ΚΙΝ.ΑΛΛ. θα αναγκαστεί τελικά να
διαλέξει ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία, οφείλει να πει
καθαρά ποιον από τους δύο θα προτιμήσει, για να ξέρει και ο κόσμος τι
ψηφίζει. Ακούγεται εύλογο.
Αλλά, όπως συμβαίνει συνήθως στην πολιτική, τα φαινόμενα απατούν.
Πρώτα απ’ όλα, και δεδομένου ότι η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. ήταν
αποδεδειγμένα προαποφασισμένη και δεν προέκυψε επειδή στη διαδικασία
σχηματισμού κυβέρνησης αποκλείστηκαν όλα τα άλλα ενδεχόμενα, γιατί οι
κ.κ. Τσίπρας και Καμμένος δεν είπαν τίποτα, έτσι για να ξέρει ο κόσμος
τι ψηφίζει;
Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Γιατί της κωλοτούμπας του ΣΥΡΙΖΑ μετά το
δημοψήφισμα είχε προηγηθεί μια άλλη, η οποία πέρασε απαρατήρητη: ως νέο
κόμμα εξουσίας υιοθέτησε τον διαβόητο δικομματισμό. Τον δικομματισμό
που επί δεκαετίες με αφρούς στο στόμα καταριόταν, και σήμερα τον
αναπαράγει εφαρμόζοντας την κλασική συνταγή: πρώτα πόλωση και μετά
απαίτηση από τους μικρούς (τις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», αν σας
θυμίζει κάτι) να διαλέξουν ποιανού κόμματος εξουσίας θα γίνουν η τσόντα.
Και με παράλληλο στόχο να σκοτωθούν μεταξύ τους οι του ΚΙΝ.ΑΛΛ.
προσπαθώντας να στρίψουν το τιμόνι προς τα δεξιά ή τα αριστερά.
Δεν χρειάζεται, όμως, να έχεις φάει τη ζωή σου στην πολιτική για να
ξέρεις ότι οι συνεργασίες γίνονται μετά τις εκλογές, αφού το κάθε κόμμα
μαζέψει πρώτα όσο το δυνατόν περισσότερες ψήφους, και με βάση το
συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα, που επιτρέπει ή δεν επιτρέπει
ορισμένες κινήσεις. Διότι αν ένας μικρότερος προαναγγείλει σε ποιο κόμμα
εξουσίας θα προσκολληθεί, γιατί οι ψηφοφόροι να μην προτιμήσουν
απευθείας το αφεντικό και όχι το υπηρετικό προσωπικό του;
Το πράγμα όμως δεν τελειώνει εδώ. Στο πλαίσιο του δικομματισμού η
«πρώτη φορά Αριστερά» δέχτηκε να παίξει την πολύ παλιά φαρσοκωμωδία των
εναλλασσόμενων στην εξουσία «αστικών» κομμάτων: όταν είσαι στην
αντιπολίτευση αντιτίθεσαι σε ό,τι κάνει η κυβέρνηση, κι όταν γίνεις
κυβέρνηση επικρίνεις την αντιπολίτευση, δηλαδή την προηγούμενη
κυβέρνηση, επειδή σου το ανταποδίδει. Κι αυτή με τη σειρά της
επικαλείται τα δικά σου επιχειρήματα που τώρα έχουν γίνει δικά της.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς! Τον ρεαλισμό που σήμερα προβάλλεται ως
αρετή, ενώ πριν τρία χρόνια σήμαινε ένταξη στα τάγματα ασφαλείας; Τα
πλεονάσματα που η Νέα Δημοκρατία τα πετύχαινε με το αίμα του λαού και
τώρα θεωρούνται επιτεύγματα; Ή τους μύδρους που εξαπολύει ο ΣΥΡΖΑ κατά
της αντιπολίτευσης για την απόλυτα αρνητική της στάση, ξεχνώντας ότι κι
εκείνοι είχαν πει «όχι» στα πάντα;
Μπορεί να ακούγεται παράδοξο, αλλά όλα αυτά, στην καλύτερη περίπτωση,
θα μπορούσαν να εκληφθούν ως κυνισμός ή εξουσιολαγνεία. Στην Αριστερά,
όμως, ελλοχεύει και ένας άλλος, πολύ μεγαλύτερος κίνδυνος: να πιστεύεις
κατά βάθος ότι οι πράξεις σου δεν κρίνονται από το αν τηρούν ή
παραβιάζουν κάποιες γενικά αποδεκτές αρχές, αλλά από το κατά πόσον
κινούνται ή δεν κινούνται στην τροχιά που έχει προδιαγράψει η λογική της
ιστορίας.
Θα μου πείτε, ποιος στις μέρες μας ασχολείται με τον ιστορικό και
διαλεκτικό υλισμό (εκτός Περισσού, εννοείται). Γιατί όμως; Οχι γιατί το
ψάξαμε και διαπιστώσαμε ότι αυτός ο ανεστραμμένος εγελιανισμός δεν
εξηγεί όσο θα θέλαμε τον κόσμο και δεν οδηγεί στον επί γης παράδεισο,
αλλά επειδή σταματήσαμε, για λόγους που παραμένουν αδιευκρίνιστοι, να
μιλάμε με τέτοιους όρους.
Κι όμως, αυτό το άταφο και ανομολόγητο σχήμα σκέψης λειτουργεί
υπόγεια και εξηγεί πολλά. Για παράδειγμα, την τάση της Αριστεράς να
κλαίει και να δοξάζει τους μάρτυρές της, ενώ ταυτόχρονα αποφεύγει να
μιλήσει για τα δικά της θύματα. Αν αντί για τη Μαρφίν είχαν βάλει φωτιά
οι δεξιοί σε κομματικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ καίγοντας τρεις ανθρώπους, δεν
θα θυμόμαστε τα ονόματά τους και δεν θα κατεβαίναμε στους δρόμους κάθε
χρόνο τη μαύρη εκείνη ημέρα;
Κάτι ανάλογο ισχύει και για τον δικομματισμό. Πολύ κακό πράγμα και
ύπουλο όταν τον επέβαλαν οι αντίπαλοι για να πλήξουν την Αριστερά. Οταν
όμως τον καλλιεργεί συστηματικά ο ΣΥΡΙΖΑ, το κάνει για καλό σκοπό. Οχι
για να παραμείνουν στην εξουσία –προς Θεού, αυτά είναι για τους αστούς–
αλλά για την Αριστερά, ρε γαμώτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου