"Η αβάσταχτη ματαιότητα του επικήδειου" γράφει ο Ρημ Χατίμπ ("Εφημερίδα των Συντακτών", 31.10.2017)

...............................................................

Η αβάσταχτη ματαιότητα του επικήδειου

 

Dreamstime

 

γράφει ο Ρημ Χατίμπ ("Εφημερίδα των Συντακτών", 31.10.2017)

 

 

Το Σάββατο ο Η. πήδηξε από το μπαλκόνι. Το χέρι που πήγε να τον πιάσει τελευταία στιγμή από τη μπλούζα δεν πρόλαβε να τον σώσει. Όπως τα 33 του χρόνια σ’ αυτόν τον κόσμο δεν πρόλαβαν να τον πείσουν πως αξίζει τον κόπο να τα κάνει περισσότερα.

Αν η αυτοκτονία διαφέρει σε κάτι από τις άλλες μορφές θανάτου είναι στ’ ότι, εκτός από το αυτονόητο κενό, αφήνει πίσω της και μια βασανιστική αμηχανία. Δεν υπάρχει κανένας δολοφόνος για να κατηγορήσεις και κανένα τυχαίο συμβάν που θα μετέθετε την ευθύνη σε κάτι ανώτερο από μας.

Ακόμη κι αν τα πραγματικά αίτια των αυτοκτονιών μπορούν να εντοπιστούν στην ψυχολογία, τη βιολογία και την ίδια την κοινωνία, την τελευταία εκείνη στιγμή ο μόνος που επωμίζεται την ευθύνη της πράξη του είναι ο άνθρωπος που την επόμενη στιγμή δε θα υπάρχει πια.

Όλοι εκείνοι, λοιπόν, που μένουν πίσω καλούνται να διαχειριστούν τις αμέτρητες υποθέσεις που θα μείνουν αναπάντητες και την ψυχρή συνειδητοποίηση πως το πένθος μπορεί να βοηθήσει μόνο τους πενθούντες. 

Αυτή είναι όμως απλά μια κυνική διαπίστωση. Αν θέλουμε να  τη μετατρέψουμε σε κάτι καλύτερο, ας αντικαταστήσουμε όλους τους επικήδειους με ειλικρινείς συζητήσεις κι ας αφιερώσουμε όλο το χρόνο που σπαταλάμε σε υποθέσεις, για να κατανοήσουμε τα θλιμμένα μάτια και το αργό περπάτημα των ανθρώπων που έχουν την τύχη – ή τη δύναμη – να ζουν σήμερα δίπλα σ’ εμάς.