.............................................................
[....]
Η ποίηση είναι ένας σπινθήρας που ανάβει κι ύστερα σβήνει. Αν δεν υπάρχει πάλι αυτό το ράβε-ξήλωνε δεν μπορεί να βγει οτιδήποτε καλό. Γράφει εκείνος που θέλει να ξεφύγει,
εκείνος που το ’χει ανάγκη. Η ποίηση δεν είναι επάγγελμα ούτε χρησιμεύει συγκεκριμένα σε κάτι.
Μαθαίνει κανείς μαθηματικά για να ωφεληθεί.
Δεν διαβάζει ποίηση για τους ίδιους λόγους.
Αλλά και το διάβασμα είναι επικίνδυνο·σε κάνει αλαφροΐσκιωτο. Ύστερα, κι εκείνος που διαβάζει
πρέπει να έχει ταλέντο.
Είναι λίγοι αυτοί που διαβάζουν πραγματικά.
Η ποίηση δεν πρέπει να είναι δούλα σε οποιαδήποτε σκοπιμότητα. Δεν μπορεί να αποτελεί συμπλήρωμα τού πολιτικού λόγου η οποιουδήποτε άλλου σκοπού.
Η ποίηση είναι αυτοσκοπός. Όταν φορτώνεται με ξένα μηνύματα (θρησκεία, προπαγάνδα) χάνεται.
Άλλωστε, όταν προσαρμόζεται στις μάζες χάνει το βάθος της. Έτσι κι αλλιώς δεν απευθύνεται στους πολλούς.
Όταν οι Λαμπράκηδες διάβαζαν την ΑΡΝΗΣΗ τού Σεφέρη, έκαναν μιά πολιτική πράξη, δεν προσχωρούσαν στην ποίηση. Βέβαια, τα δημοτικά τραγούδια είναι θαυμάσια πράγματα και σκοπός τους είναι να τραγουδιούνται, όπως των ομηρικών επών να απαγγέλλονται· έτσι το απαιτούσε η εποχή τους· μετά ήρθαν τα χρόνια, που τη θέση τού ποιητή-τραγουδιστή κατέλαβαν η μοναξιά και η ανάγκη της επικοινωνίας.
Ο κόσμος διαβάζει πάντα ποίηση.
Αλλά ο πολύς κόσμος δεν πρέπει να διαβάζει.
Είναι ανώφελο όταν δεν καταλαβαίνεις.
Χρειάζεται να διαβάζεις με την ψυχή.
Η ποίηση απευθύνεται σε μιάν ελίτ, όχι κοινωνική ούτε μορφωτική: σε μιάν αριστοκρατία της φύσης.
Για να διαβάσεις πρέπει να ’σαι απλός σαν περιστέρι.
Όσο πιο πολλά ξέρεις, τόσο περισσότερο
σού διαφεύγει το ποίημα.
[...].
Λευτέρης Πούλιος
(πηγη ~ Το Τεταρτο ~ ιουλιος 1986)
"...Χρειάζεται να διαβάζεις με την ψυχή..."
[....]
Η ποίηση είναι ένας σπινθήρας που ανάβει κι ύστερα σβήνει. Αν δεν υπάρχει πάλι αυτό το ράβε-ξήλωνε δεν μπορεί να βγει οτιδήποτε καλό. Γράφει εκείνος που θέλει να ξεφύγει,
εκείνος που το ’χει ανάγκη. Η ποίηση δεν είναι επάγγελμα ούτε χρησιμεύει συγκεκριμένα σε κάτι.
Μαθαίνει κανείς μαθηματικά για να ωφεληθεί.
Δεν διαβάζει ποίηση για τους ίδιους λόγους.
Αλλά και το διάβασμα είναι επικίνδυνο·σε κάνει αλαφροΐσκιωτο. Ύστερα, κι εκείνος που διαβάζει
πρέπει να έχει ταλέντο.
Είναι λίγοι αυτοί που διαβάζουν πραγματικά.
Η ποίηση δεν πρέπει να είναι δούλα σε οποιαδήποτε σκοπιμότητα. Δεν μπορεί να αποτελεί συμπλήρωμα τού πολιτικού λόγου η οποιουδήποτε άλλου σκοπού.
Η ποίηση είναι αυτοσκοπός. Όταν φορτώνεται με ξένα μηνύματα (θρησκεία, προπαγάνδα) χάνεται.
Άλλωστε, όταν προσαρμόζεται στις μάζες χάνει το βάθος της. Έτσι κι αλλιώς δεν απευθύνεται στους πολλούς.
Όταν οι Λαμπράκηδες διάβαζαν την ΑΡΝΗΣΗ τού Σεφέρη, έκαναν μιά πολιτική πράξη, δεν προσχωρούσαν στην ποίηση. Βέβαια, τα δημοτικά τραγούδια είναι θαυμάσια πράγματα και σκοπός τους είναι να τραγουδιούνται, όπως των ομηρικών επών να απαγγέλλονται· έτσι το απαιτούσε η εποχή τους· μετά ήρθαν τα χρόνια, που τη θέση τού ποιητή-τραγουδιστή κατέλαβαν η μοναξιά και η ανάγκη της επικοινωνίας.
Ο κόσμος διαβάζει πάντα ποίηση.
Αλλά ο πολύς κόσμος δεν πρέπει να διαβάζει.
Είναι ανώφελο όταν δεν καταλαβαίνεις.
Χρειάζεται να διαβάζεις με την ψυχή.
Η ποίηση απευθύνεται σε μιάν ελίτ, όχι κοινωνική ούτε μορφωτική: σε μιάν αριστοκρατία της φύσης.
Για να διαβάσεις πρέπει να ’σαι απλός σαν περιστέρι.
Όσο πιο πολλά ξέρεις, τόσο περισσότερο
σού διαφεύγει το ποίημα.
[...].
Λευτέρης Πούλιος
(πηγη ~ Το Τεταρτο ~ ιουλιος 1986)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου