"Το μέγα κόστος" έγραψε η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 21.11.2017)

..............................................................

Το μέγα κόστος

 

 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΘΙΟΥΔΑΚΗΣ

 

 

έγραψε η Άννα Δαμιανίδη

("Εφημερίδα των Συντακτών", 21.11.2017)

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει στον κόσμο αυτό έστω κι ένας άνθρωπος που αποφασίζει μια ωραία πρωία να πάει να χτίσει μόνος του ένα σπίτι μέσα σ’ ένα ρέμα, επειδή είναι φτωχός, επειδή δεν ξέρει, επειδή δεν του είπε κανείς τίποτε.

Αντίθετα, έχω λόγους να πιστεύω ότι συνήθως η δουλειά αυτή γίνεται μέσω κάποιου είδους συλλογικότητας. Πουλάει ένας κτηματίας κομμάτια κάποιας ιδιοκτησίας εκτός σχεδίου, πακέτο το αγροτεμάχιο με την υπόσχεση ότι θα μπει στο σχέδιο πόλεως και θα ανέβει η αξία του, ότι θα αποκτήσει ο αγοραστής φτηνό σπίτι που μετά θα ακριβαίνει, ότι όλα θα τακτοποιηθούν στο μέλλον.

Μαζί με το κομμάτι γης ο νέος αγοραστής αποκτά δύο πράγματα: την υπόσχεση και το τηλέφωνο του τοπικού άρχοντα, ή παράγοντα, ή δικηγόρου, που πρέπει να πληρώνει τακτικά για πολύ καιρό, ώσπου να γίνει η ιδιοκτησία του αποδεκτή από το κράτος. Αν δεν πληρώνει, ψηφίζει, πρέπει πάντα να υποστηρίζει τον βουλευτή, ή τον σύμβουλο που του υποσχέθηκε νομιμοποίηση.

Μπορεί να είναι φτηνό το οικόπεδο, η σχέση εξάρτησης όμως κοστίζει πολλά, έστω κι αν δεν καταβάλλονται εφάπαξ, ούτε πάντα σε νόμισμα. Ουσιαστικά, η εξάρτηση του πολίτη από τον πολιτικό δεν σταματά ποτέ. Ακόμα κι αν κάποτε το σπίτι περιληφθεί σε οικισμό και μπει στο σχέδιο, η ανορθόδοξη πορεία το καθιστά μονίμως υποτελές σε μικρές πολιτικές παρεμβάσεις, αποφάσεις, ελπίδες.

Οταν η πόλη δεν έχει σχεδιαστεί πριν τη χτίσουν, σημαίνει ότι δεν έχει πλατείες, δεν έχεις καλούς δρόμους, δεν έχει πράσινο, δεν έχει χώρο για σχολεία, δημόσιους χώρους, δεν έχει συγκοινωνίες, δίκτυο, αποχέτευση, τίποτε. Για το καθετί απ’ αυτά ο ιδιοκτήτης-πολίτης είναι αναγκασμένος να προσπέφτει στον πολιτικό που θα καθαρίσει, υποτίθεται, αλλά υποχρεωτικά διά της πλαγίας οδού, αφού έτσι άρχισε το πράγμα.

Κι η υποτέλεια, η εξάρτηση συνεχίζονται, ο πολίτης παραμένει ανήλικος μονίμως, ζει με υποβαθμισμένη ποιότητα ζωής και δεν χειραφετείται ποτέ από τους ανθρώπους που υποθήκευσαν την πολιτική του συνείδηση για να αποκτήσει ένα σπίτι δήθεν φθηνότερα.

Είναι τεράστιο το κόστος, σε όλα τα επίπεδα. Εχουμε τώρα είκοσι νεκρούς. Για σκεφτείτε όμως, ποιος πολιτικός θα έχει τα κότσια να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο της εξάρτησης, να αποφασίσει να αρνηθεί κάθε μελλοντική πελατεία και προστασία, να προαγάγει την τρομερή ιδέα του σχεδιασμού των πόλεων πριν χτιστούν; Ακούτε τίποτε γύρω σας, πέρα από τη βροχή που πέφτει;