..............................................................
Στη νεώτερη Eλλάδα, που λέτε, νύχτωσε πριν προλάβει να ξημερώσει. Η χώρα πλέει ακυβέρνητη, από την εποχή του Περικλή, εκείνου με την περικεφαλαία. Μισό λεπτό, τι είναι αυτά που λέω; Τότε δεν υπήρχε χώρα αλλά πόλεις-κράτη.
Τώρα βέβαια που το ξανασκέφτομαι, αυτή δεν ήταν η μόνη διαφορά με το σήμερα. Ο περιτριγυρισμένος από δόξα, εκ των λέξεων περί + κλέος, κυβέρνησε σε μια ιστορική συγκυρία κατά την οποία, αν άρχιζα να σας απαριθμώ τους ανθρώπους που τον περιτριγύριζαν, θα πέφτατε να πάρετε κάμψεις και θα σηκωνόσασταν, μετά το δεύτερο μισό του 2013. Ωχ! Ξέχασα τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Δεν το έκανα επίτηδες, σας το ορκίζομαι.
Σήμερα μας εξουσιάζουν ανθρωπάρια απίστευτης ανικανότητας: νομάρχες με ύφος Godfather, δεσποτάδες που έχουν τίτλους ιδιοκτησίας της χαμένης Ατλαντίδος, βουλευτές, δημοσιογράφοι και διαχειριστές πολυκατοικιών.
Την ίδια ώρα, η ομάδα ΔΙΑΣ είναι αραγμένη στα Everest και χλαπακιάζει έναν αγλέορα με από όλα, αλλά χωρίς κρεμμύδι μιλώντας παράλληλα στο κινητό και εποπτεύοντας τα μπούτια κάθε γκόμενας που περνάει, οι δικαστικοί είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τα λαμόγια του ποινικού δικαίου, πόσο μάλλον να τα βάλουν με τα μεγάλα συμφέροντα. Και το χειρότερο από όλα; Oι διαιτητές σφυρίζουν ότι τους κατέβει.
Φίλοι μου, όλοι αυτοί βρίσκουν και τα κάνουν, τη στιγμή που εμείς συνεχίζουμε να τους νομιμοποιούμε, ανεχόμενοι την παρουσία τους, σαν υπνωτισμένοι.
Συγγνώμη αλλά το ενδεχόμενο του εξοστρακισμού δεν τους περνάει ούτε φευγαλέα από το μυαλό;
-Αλλάζουμε, όλοι είναι άχρηστοι εκτός από εμάς ελληνικέ λαέ.
- Είχες το χρονικό περιθώριο να τα κάνεις, έτσι δεν είναι; Tι στο διάολο έκανες;
-Εεε! Ας κοιτάξουμε το μέλλον. Το παρελθόν είναι παρελθόν, ελληνικέ λαέ.
Εντάξει, πιο γραφικός ήταν μόνο ο Κωνσταντάρας όταν ανέβαινε στον βατήρα, έκανε διατάσεις και την τελευταία στιγμή προ της βουτιάς, γύριζε την πλάτη στο νερό και επέστρεφε στην ξαπλώστρα του.
Ηθικό δίδαγμα; Και τα καραγκιοζιλίκια έχουν όρια!
Προ του σημερινού αδιεξόδου, το κάθε κόμμα προσπαθεί να μας πείσει για τη θεάρεστη αποστολή του, που δεν είναι άλλη από το να σώσει την Ελλάδα από τους «άλλους» που θέλουν το κακό της.
Στην ελληνική πολιτική σκακιέρα το παιχνίδι παίζεται χωρίς κανόνες, όπως ακριβώς συμβαίνει και σε κάθε άλλη πτυχή του βίου μας. Άπαξ και κάνεις πρώτος ματ και πάρεις την εξουσία, οι κοινωνικοί στόχοι που οραματιζόσουν πριν την εκλογική μάχη μεταφράζονται απευθείας σε μίζες από πολυεθνικές, σε διορισμούς ημετέρων, σε σπίτια στην Διονυσίου Αεροπαγίτου.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης ήταν δικαστής του Αρείου Πάγου, στην αρχαία Αθήνα, για να γίνουν όλα, όσο τραγελαφικά μας αρμόζει.
Εν πάση περιπτώσει, το χάος δεν είναι μόδα, δεν ήρθε για να φύγει, όπως τα παντελόνια τύπου καμπάνα ή το γαλλικό μανικιούρ. Το ελληνικό κράτος, από τη σύστασή του, ήταν ένα αυθαίρετο γεωπολιτικό τέχνασμα αμφίβολου νοήματος. Η συγκεκριμένη γεωγραφική μορφή που πήρε, δεν είχε ποτέ κατά το παρελθόν προϋπάρξει. Δεν το λέω εγώ αυτό. Μην με κοιτάς έτσι!
Μεγάλα τμήματα ελληνόφωνων, χριστιανικών πληθυσμών ποτέ δεν ενσωματώθηκαν σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε και καταλαβαίνουμε σαν Ελλάδα.
Από την μια στιγμή στην άλλη η ελληνικότητα ταυτίστηκε με όσα συνέβαιναν εντός μιας συνοριακής γραμμής αφήνοντας απέξω όλους αυτούς τους πυρήνες πολιτισμού που επί χιλιετίες δραστηριοποιούνταν στην Ν.Α. Μεσόγειο. Είχαμε επιτέλους τον εθνικά προσωπικό μας χώρο, ο οποίος διαμορφώθηκε με κριτήριο τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή, όπως άλλωστε συμβαίνει με αγαθά που ανήκουν σε συλλογικότητες.
Μια χώρα που βρισκόταν από αιώνων μεταξύ Ανατολής και Δύσεως αποφάσισε να στραφεί προς τη Δύση, μιμούμενη τα πάντα, σαν τη γκόμενα που όταν μείνει χωρίς παρτενέρ ψάχνει εναγώνια τον επόμενο, μην τυχών ξεμείνει.
Διοικητικό δίκαιο, τακτικός στρατός, αθλητισμός, καλοί τρόποι και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, έγιναν στοιχεία της νέας μας ταυτότητας. Το τσαρούχι αντικαταστάθηκε από την γόβα, για να γίνει πιο εμφανής αυτή η πρόθεση να στραφούμε προς δυσμάς.
Όλα αυτά, βέβαια, γίνονταν με τον επιφανειακό τρόπο που απορρέει από την αίσθηση πως τα δυτικά καλούδια, ήταν μεν περίφημα και αξιοζήλευτα αλλά μας τα χρωστούσαν. Πως να το κάνουμε δηλαδή!
Τα αφομοιώναμε αμάσητα, λες και τα είχαμε παράξει οι ίδιοι. Αμ δε! Είχαν φτιαχτεί και αφορούσαν ανάγκες άλλων. Η αφομοίωση τους έπρεπε να γίνει δημιουργικά και όχι αχόρταγα, μέσω της μεθόδου δανείζομαι- εισάγω- καταναλώνω.
«Ελλάδα: Εδώ γεννήθηκε ο δυτικός πολιτισμός, ρε!», λέγαμε και λέμε όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε, για να δικαιολογήσουμε πως δεν είμαστε ανάμεσά τους από σπόντα. Δεν νομίζω να είμαι ο μόνος που όσο ζει τον συνοδεύει αυτό το σουξέ.
Αυτό όμως, που εν συντομία και εν αγνοία του, παραδέχεται, ο αναπαράγων την γενίκευση τούτη, είναι ότι η αξία και η σπουδαιότητα της κλασικής Ελλάδας είναι ότι «γέννησε» τον δυτικό πολιτισμό. Λες και η μητέρα μου έχει αξία μόνο και μόνο επειδή με γέννησε.
Από πρώτο χέρι, κανείς δεν γνωρίζει τι είναι ελληνικό. Θα είχε ενδιαφέρον να ξέραμε, τι γνώσεις έχει για την ελληνικότητα, αυτή καθαυτή, ο καθένας που αναπαράγει το συγκεκριμένο σλόγκαν. Η μάλλον αφήστε το καλύτερα, κάτι μου λέει πως η σύγχυση που θα ακολουθούσε θα ήταν ασύλληπτα αβάσταχτη. Θα τα μπλέκαμε όλα, σε ένα εκρηκτικό μείγμα με προσωκρατικούς αλλά και Μενεγάκη και το θέμα είναι ότι δεν θα είχαμε άδικο.
Με τη γνωστή επωδό -μην με αναγκάζεις να την αναπαράγω- ο καθείς νομιμοποιεί τη συμμετοχή του στα ευρωπαϊκά δρώμενα. Συνδέει τον εαυτό του μέσω των προγόνων του, που επί της ουσίας αγνοεί, με τα καλούδια της Δύσης, είτε πρόκειται για πολυτελή αυτοκίνητα και εξελιγμένα gadgets είτε για τον κοινοβουλευτισμό και την οικονομία.
Βέβαια, το παραμύθι ότι «εμείς δώσαμε τα φώτα στους Ευρωπαίους», μεγαλώνει γερά παιδιά όπως το γάλα Νουνού, γίνεται συνεπώς μέσω της επανάληψης ανεπίσημη κρατική αλήθεια. Μόνο στο Σύνταγμα δεν το έχουμε γράψει. Αλίμονο! Αυτό που εμμέσως παραδεχόμαστε είναι πως ότι δικό μας αξίζει, είναι αυτό που αφομοιώθηκε δημιουργικά από τους δυτικούς, που κατά τα άλλα ειρωνευόμαστε.
Η ελληνικότητα έγινε μια ναρκισσιστική αντανάκλαση μέσα στην οποία πνιγήκαμε. Τι το ελληνικό παραμένει ανόθευτο και αυθεντικό; Τι το ελληνικό υπερασπιζόμαστε τόσο ένθερμα όπως το ακριβό εισαγόμενο αυτοκίνητό μας, το οποίο επειδή αγοράσαμε νομίζουμε ότι είναι και δικό μας. Ελάχιστα πράγματα, και ξέρετε γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή μέσα μας ξέρουμε πως επί της ουσίας η Δύση δεν υπήρξε ποτέ Ελλάδα, απλά αυτό ήταν το άλλοθι που μας συνέφερε για να απαλλαχτούμε από το παρελθόν χωρίς να νιώθουμε ότι το προδίδουμε.
Η Δύση γεννήθηκε στα σκοτεινά μεσαιωνικά μοναστήρια και όχι στο αττικό έδαφος. Στα μέσα του 12ου αιώνα άρχισε να διδάσκεται από τα λατινικά, που προηγουμένως είχαν μεταφράσει από τα αραβικά, την αρχαιοελληνική γραμματεία, μέσα σε ένα περιβάλλον θρησκευτικό. Χαμένοι στην μετάφραση και λίγα σας λέω!
Οι «βάρβαροι», στα πλαίσια της από μέρους τους κατανόησης, προσάρμοσαν τις αλήθειες και τα νοήματα ενός κόσμου παλιού, στις δικές τους ανάγκες, όπως περίπου κάνουμε εμείς σήμερα υιοθετώντας πολιτιστικά παράγωγα τα οποία δεν ξέρουμε πώς να συναρμολογήσουμε και να θέσουμε σε λειτουργία, διότι το εγχειρίδιο σωστής χρήσης είναι σε μια γλώσσα που αγνοούμε. Άλλο πράγμα η δημοκρατία, η επιστήμη, ο αθλητισμός κατά Αριστοτέλη, άλλο πράγμα αυτό που κατάλαβε αντιγράφοντας ο μεσαιωνικός μοναχός.
Η γλώσσα που μιλάμε στο δρόμο ή γράφουμε στο διαδίκτυο λέμε ότι είναι ελληνικά, το καθεστώς της κομματοκρατίας, το ονομάζουμε δημοκρατία και υπερασπιζόμαστε πως πίσω από οτιδήποτε συμβαίνει παγκοσμίως πάντα υπάρχει ένας Έλληνας –και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Τώρα τελευταία φτιάχνουμε και ομάδες στο facebook όπου προσπαθούμε να μαζευτούμε 1 εκατομμύριο Έλληνες, 10 χιλιάδες παιδιά Βολιώτικα, για να αποδείξουμε πόσο Έλληνες, και αντιστοίχως Βολιώτες είμαστε. Όταν έχεις αυτοπεποίθηση όμως δεν γαβγίζεις σαν καννίς αλλά περιφέρεσαι σαν λιοντάρι.
www.lifo.gr, 20.7.2012 | 12:59, Ιωάννης Παπαναγιώτους
Ηθικό δίδαγμα; Και τα καραγκιοζιλίκια έχουν όρια!
Αντιμετωπίζονται τα παρακμιακά συμπτώματα του νεοέλληνα με κάποια θεραπεία;
Αντιμετωπίζονται
τα παρακμιακά συμπτώματα του νεοέλληνα με κάποια θεραπεία; Lexotanil,
ασπιρίνες, Super μαντολίνες, μνημόνια; Μπα, δεν νομίζω! Εσείς τι λέτε;
Στη νεώτερη Eλλάδα, που λέτε, νύχτωσε πριν προλάβει να ξημερώσει. Η χώρα πλέει ακυβέρνητη, από την εποχή του Περικλή, εκείνου με την περικεφαλαία. Μισό λεπτό, τι είναι αυτά που λέω; Τότε δεν υπήρχε χώρα αλλά πόλεις-κράτη.
Τώρα βέβαια που το ξανασκέφτομαι, αυτή δεν ήταν η μόνη διαφορά με το σήμερα. Ο περιτριγυρισμένος από δόξα, εκ των λέξεων περί + κλέος, κυβέρνησε σε μια ιστορική συγκυρία κατά την οποία, αν άρχιζα να σας απαριθμώ τους ανθρώπους που τον περιτριγύριζαν, θα πέφτατε να πάρετε κάμψεις και θα σηκωνόσασταν, μετά το δεύτερο μισό του 2013. Ωχ! Ξέχασα τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Δεν το έκανα επίτηδες, σας το ορκίζομαι.
Σήμερα μας εξουσιάζουν ανθρωπάρια απίστευτης ανικανότητας: νομάρχες με ύφος Godfather, δεσποτάδες που έχουν τίτλους ιδιοκτησίας της χαμένης Ατλαντίδος, βουλευτές, δημοσιογράφοι και διαχειριστές πολυκατοικιών.
Την ίδια ώρα, η ομάδα ΔΙΑΣ είναι αραγμένη στα Everest και χλαπακιάζει έναν αγλέορα με από όλα, αλλά χωρίς κρεμμύδι μιλώντας παράλληλα στο κινητό και εποπτεύοντας τα μπούτια κάθε γκόμενας που περνάει, οι δικαστικοί είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τα λαμόγια του ποινικού δικαίου, πόσο μάλλον να τα βάλουν με τα μεγάλα συμφέροντα. Και το χειρότερο από όλα; Oι διαιτητές σφυρίζουν ότι τους κατέβει.
Φίλοι μου, όλοι αυτοί βρίσκουν και τα κάνουν, τη στιγμή που εμείς συνεχίζουμε να τους νομιμοποιούμε, ανεχόμενοι την παρουσία τους, σαν υπνωτισμένοι.
Συγγνώμη αλλά το ενδεχόμενο του εξοστρακισμού δεν τους περνάει ούτε φευγαλέα από το μυαλό;
-Αλλάζουμε, όλοι είναι άχρηστοι εκτός από εμάς ελληνικέ λαέ.
- Είχες το χρονικό περιθώριο να τα κάνεις, έτσι δεν είναι; Tι στο διάολο έκανες;
-Εεε! Ας κοιτάξουμε το μέλλον. Το παρελθόν είναι παρελθόν, ελληνικέ λαέ.
Εντάξει, πιο γραφικός ήταν μόνο ο Κωνσταντάρας όταν ανέβαινε στον βατήρα, έκανε διατάσεις και την τελευταία στιγμή προ της βουτιάς, γύριζε την πλάτη στο νερό και επέστρεφε στην ξαπλώστρα του.
Ηθικό δίδαγμα; Και τα καραγκιοζιλίκια έχουν όρια!
Προ του σημερινού αδιεξόδου, το κάθε κόμμα προσπαθεί να μας πείσει για τη θεάρεστη αποστολή του, που δεν είναι άλλη από το να σώσει την Ελλάδα από τους «άλλους» που θέλουν το κακό της.
Στην ελληνική πολιτική σκακιέρα το παιχνίδι παίζεται χωρίς κανόνες, όπως ακριβώς συμβαίνει και σε κάθε άλλη πτυχή του βίου μας. Άπαξ και κάνεις πρώτος ματ και πάρεις την εξουσία, οι κοινωνικοί στόχοι που οραματιζόσουν πριν την εκλογική μάχη μεταφράζονται απευθείας σε μίζες από πολυεθνικές, σε διορισμούς ημετέρων, σε σπίτια στην Διονυσίου Αεροπαγίτου.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης ήταν δικαστής του Αρείου Πάγου, στην αρχαία Αθήνα, για να γίνουν όλα, όσο τραγελαφικά μας αρμόζει.
Εν πάση περιπτώσει, το χάος δεν είναι μόδα, δεν ήρθε για να φύγει, όπως τα παντελόνια τύπου καμπάνα ή το γαλλικό μανικιούρ. Το ελληνικό κράτος, από τη σύστασή του, ήταν ένα αυθαίρετο γεωπολιτικό τέχνασμα αμφίβολου νοήματος. Η συγκεκριμένη γεωγραφική μορφή που πήρε, δεν είχε ποτέ κατά το παρελθόν προϋπάρξει. Δεν το λέω εγώ αυτό. Μην με κοιτάς έτσι!
Μεγάλα τμήματα ελληνόφωνων, χριστιανικών πληθυσμών ποτέ δεν ενσωματώθηκαν σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε και καταλαβαίνουμε σαν Ελλάδα.
Από την μια στιγμή στην άλλη η ελληνικότητα ταυτίστηκε με όσα συνέβαιναν εντός μιας συνοριακής γραμμής αφήνοντας απέξω όλους αυτούς τους πυρήνες πολιτισμού που επί χιλιετίες δραστηριοποιούνταν στην Ν.Α. Μεσόγειο. Είχαμε επιτέλους τον εθνικά προσωπικό μας χώρο, ο οποίος διαμορφώθηκε με κριτήριο τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή, όπως άλλωστε συμβαίνει με αγαθά που ανήκουν σε συλλογικότητες.
Μια χώρα που βρισκόταν από αιώνων μεταξύ Ανατολής και Δύσεως αποφάσισε να στραφεί προς τη Δύση, μιμούμενη τα πάντα, σαν τη γκόμενα που όταν μείνει χωρίς παρτενέρ ψάχνει εναγώνια τον επόμενο, μην τυχών ξεμείνει.
Διοικητικό δίκαιο, τακτικός στρατός, αθλητισμός, καλοί τρόποι και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, έγιναν στοιχεία της νέας μας ταυτότητας. Το τσαρούχι αντικαταστάθηκε από την γόβα, για να γίνει πιο εμφανής αυτή η πρόθεση να στραφούμε προς δυσμάς.
Όλα αυτά, βέβαια, γίνονταν με τον επιφανειακό τρόπο που απορρέει από την αίσθηση πως τα δυτικά καλούδια, ήταν μεν περίφημα και αξιοζήλευτα αλλά μας τα χρωστούσαν. Πως να το κάνουμε δηλαδή!
Τα αφομοιώναμε αμάσητα, λες και τα είχαμε παράξει οι ίδιοι. Αμ δε! Είχαν φτιαχτεί και αφορούσαν ανάγκες άλλων. Η αφομοίωση τους έπρεπε να γίνει δημιουργικά και όχι αχόρταγα, μέσω της μεθόδου δανείζομαι- εισάγω- καταναλώνω.
«Ελλάδα: Εδώ γεννήθηκε ο δυτικός πολιτισμός, ρε!», λέγαμε και λέμε όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε, για να δικαιολογήσουμε πως δεν είμαστε ανάμεσά τους από σπόντα. Δεν νομίζω να είμαι ο μόνος που όσο ζει τον συνοδεύει αυτό το σουξέ.
Αυτό όμως, που εν συντομία και εν αγνοία του, παραδέχεται, ο αναπαράγων την γενίκευση τούτη, είναι ότι η αξία και η σπουδαιότητα της κλασικής Ελλάδας είναι ότι «γέννησε» τον δυτικό πολιτισμό. Λες και η μητέρα μου έχει αξία μόνο και μόνο επειδή με γέννησε.
Από πρώτο χέρι, κανείς δεν γνωρίζει τι είναι ελληνικό. Θα είχε ενδιαφέρον να ξέραμε, τι γνώσεις έχει για την ελληνικότητα, αυτή καθαυτή, ο καθένας που αναπαράγει το συγκεκριμένο σλόγκαν. Η μάλλον αφήστε το καλύτερα, κάτι μου λέει πως η σύγχυση που θα ακολουθούσε θα ήταν ασύλληπτα αβάσταχτη. Θα τα μπλέκαμε όλα, σε ένα εκρηκτικό μείγμα με προσωκρατικούς αλλά και Μενεγάκη και το θέμα είναι ότι δεν θα είχαμε άδικο.
Με τη γνωστή επωδό -μην με αναγκάζεις να την αναπαράγω- ο καθείς νομιμοποιεί τη συμμετοχή του στα ευρωπαϊκά δρώμενα. Συνδέει τον εαυτό του μέσω των προγόνων του, που επί της ουσίας αγνοεί, με τα καλούδια της Δύσης, είτε πρόκειται για πολυτελή αυτοκίνητα και εξελιγμένα gadgets είτε για τον κοινοβουλευτισμό και την οικονομία.
Βέβαια, το παραμύθι ότι «εμείς δώσαμε τα φώτα στους Ευρωπαίους», μεγαλώνει γερά παιδιά όπως το γάλα Νουνού, γίνεται συνεπώς μέσω της επανάληψης ανεπίσημη κρατική αλήθεια. Μόνο στο Σύνταγμα δεν το έχουμε γράψει. Αλίμονο! Αυτό που εμμέσως παραδεχόμαστε είναι πως ότι δικό μας αξίζει, είναι αυτό που αφομοιώθηκε δημιουργικά από τους δυτικούς, που κατά τα άλλα ειρωνευόμαστε.
Η ελληνικότητα έγινε μια ναρκισσιστική αντανάκλαση μέσα στην οποία πνιγήκαμε. Τι το ελληνικό παραμένει ανόθευτο και αυθεντικό; Τι το ελληνικό υπερασπιζόμαστε τόσο ένθερμα όπως το ακριβό εισαγόμενο αυτοκίνητό μας, το οποίο επειδή αγοράσαμε νομίζουμε ότι είναι και δικό μας. Ελάχιστα πράγματα, και ξέρετε γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή μέσα μας ξέρουμε πως επί της ουσίας η Δύση δεν υπήρξε ποτέ Ελλάδα, απλά αυτό ήταν το άλλοθι που μας συνέφερε για να απαλλαχτούμε από το παρελθόν χωρίς να νιώθουμε ότι το προδίδουμε.
Η Δύση γεννήθηκε στα σκοτεινά μεσαιωνικά μοναστήρια και όχι στο αττικό έδαφος. Στα μέσα του 12ου αιώνα άρχισε να διδάσκεται από τα λατινικά, που προηγουμένως είχαν μεταφράσει από τα αραβικά, την αρχαιοελληνική γραμματεία, μέσα σε ένα περιβάλλον θρησκευτικό. Χαμένοι στην μετάφραση και λίγα σας λέω!
Οι «βάρβαροι», στα πλαίσια της από μέρους τους κατανόησης, προσάρμοσαν τις αλήθειες και τα νοήματα ενός κόσμου παλιού, στις δικές τους ανάγκες, όπως περίπου κάνουμε εμείς σήμερα υιοθετώντας πολιτιστικά παράγωγα τα οποία δεν ξέρουμε πώς να συναρμολογήσουμε και να θέσουμε σε λειτουργία, διότι το εγχειρίδιο σωστής χρήσης είναι σε μια γλώσσα που αγνοούμε. Άλλο πράγμα η δημοκρατία, η επιστήμη, ο αθλητισμός κατά Αριστοτέλη, άλλο πράγμα αυτό που κατάλαβε αντιγράφοντας ο μεσαιωνικός μοναχός.
Η γλώσσα που μιλάμε στο δρόμο ή γράφουμε στο διαδίκτυο λέμε ότι είναι ελληνικά, το καθεστώς της κομματοκρατίας, το ονομάζουμε δημοκρατία και υπερασπιζόμαστε πως πίσω από οτιδήποτε συμβαίνει παγκοσμίως πάντα υπάρχει ένας Έλληνας –και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Τώρα τελευταία φτιάχνουμε και ομάδες στο facebook όπου προσπαθούμε να μαζευτούμε 1 εκατομμύριο Έλληνες, 10 χιλιάδες παιδιά Βολιώτικα, για να αποδείξουμε πόσο Έλληνες, και αντιστοίχως Βολιώτες είμαστε. Όταν έχεις αυτοπεποίθηση όμως δεν γαβγίζεις σαν καννίς αλλά περιφέρεσαι σαν λιοντάρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου