..........................................................
Οι πολιτικές, τα λόγια και τα έργα*
Tης Eλλης Tριανταφυλλου
Εικόνα πρώτη: οι αρχηγοί των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση
εξέρχονται από τη σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό και χωρίς καθυστέρηση
διαβεβαιώνουν τον ελληνικό λαό ότι δεν θα υπάρξουν άλλα οριζόντια μέτρα.
Αφήνουν, δε, σαφώς να εννοηθεί ότι η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής
των εθνικών χρεών είναι περίπου δεδομένη. Ο κ. Βενιζέλος, μάλιστα, με
την ίδια άνεση, που επέδειξε και πέρυσι τέτοιον καιρό. Ακολουθεί ο
υπουργός Οικονομικών, ο οποίος για δεύτερη φορά μέσα σε 48 ώρες
αποφεύγει πεισματικά να υιοθετήσει την αισιοδοξία των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ
και της ΔΗΜΑΡ. «Στηρίζουμε τον υπουργό Οικονομικών», διαμηνύει το Μέγαρο
Μαξίμου, ενώ συνεργάτες του κ. Σαμαρά προσπαθούν να ξορκίσουν την
καλλιέργεια υπεραισιοδοξίας λέγοντας ότι τίποτα δεν έχει κριθεί και η
μάχη θα είναι εξαιρετικά σκληρή.
Εικόνα δεύτερη, ένα
εικοσιτετράωρο αργότερα: η κίνηση στην αγορά του Παγκρατίου είναι από
υποτονική έως ανύπαρκτη. Η απραξία οδηγεί καταστηματάρχες και υπαλλήλους
να ανταλλάσσουν επισκέψεις στα γειτονικά μαγαζιά. Κυριολεκτικά
παραμιλούν. Μνημονεύουν τον Νίκο, τον γαλανομάτη με την όμορφη γυναίκα,
που ευτυχώς είχε την τύχη να γεννηθεί στην Ολλανδία και θα καταφέρει το
ζευγάρι να προσαρμοστεί πιο γρήγορα στις σκληρές συνθήκες της ξενιτιάς
που επέλεξε για να μπορέσει να μεγαλώσει τα δύο μικρά παιδιά του. Η
ταμπέλα στον άδειο χώρο του μαγαζιού τους θλιβερό αναμνηστικό της ζωής,
της κίνησης, της δημιουργίας που κάποτε, πριν από μόλις λίγους μήνες,
υπήρχε εκεί μέσα. Το ίδιο και η διπλανή…
Οι γηραιότεροι
συμμετέχουν στη συζήτηση με σκυφτό το κεφάλι, με ραγισμένη φωνή και
βουβή αγωνία στο βλέμμα. Η σωρευμένη εμπειρία δεν αρκεί για να μπορέσουν
να προβλέψουν με ασφάλεια τι πρόκειται να συμβεί στους ίδιους, στα
παιδιά και στα εγγόνια τους. Οι νεότεροι μιλούν με ένταση και θυμό.
Βρίζουν συλλήβδην τους πολιτικούς που συνεχίζουν να παραπλανούν και να
κοροϊδεύουν για να διασωθούν, τους δικαστικούς που δεν αποδίδουν
Δικαιοσύνη και γενικά ό,τι και όποιον αντιπροσωπεύει εξουσία, αλλά και
τους εαυτούς τους που παρακολουθούν χωρίς να αντιδρούν. Μιλούν για τα
δάνεια που μέχρι πρόσφατα πλήρωναν κανονικά και σήμερα αδυνατούν γιατί
ακόμη κι αν κάνουν κάποιο τζίρο, κανένας δεν πληρώνει με ρευστό.
«Η
δημοτική αστυνομία ήρθε να μου κόψει πρόστιμο γιατί η ταμπέλα μου
προεξέχει. Τους παράνομους που κόβουν βόλτες έξω από το μαγαζί μου και
πουλάνε ό,τι πουλιέται χωρίς καν άδεια παραμονής στη χώρα, όμως, απλώς
τους κοιτάζουν», ξεσπάει ένας 35αρης. Ξεχειλίζει η οργή αλλά και η
απόγνωση. «Δεν θα ξανάρθουν εκλογές; Θα ξανάρθουν», λένε ο ένας μετά τον
άλλον, και προς στιγμήν νιώθουν ανακούφιση που δύνανται ακόμη να
απειλούν με την ψήφο τους. Κι αυτό όμως κρατάει λίγο. Οσο κράτησε και η
ελπίδα -αν υποθέσουμε ότι υπήρξε- ότι στο γενικό ξεχαρβάλωμα μιας χώρας
που στήθηκε στραβά κι ανάποδα θα παρασυρθεί και η πρόχειρη,
ερασιτεχνική, αποσπασματική και κυρίως υποκριτική και κοντόφθαλμη
πολιτική λογική που επικράτησε τα τελευταία πολλά χρόνια.
Αλλωστε,
μόλις προχθές συμπληρώθηκε ένας μήνας από τις τελευταίες εκλογές. Στο
μεσοδιάστημα, το μόνο που αναμετρήθηκε με την πραγματικότητα και
ηττήθηκε κατά κράτος ήταν η ρητορική για τα ισοδύναμα μέτρα που θα
αντικαθιστούσαν τα προηγούμενα δυσβάστακτα και άδικα.
Η άλλη ρητορική, αυτή των αποκρατικοποιήσεων και της ανάπτυξης, αντέχει ακόμη. Οχι για πολύ.
Αυτή
τη φορά, όμως -κι αυτό δεν συνιστά κενού περιεχομένου ρητορική- η
ολιγωρία, η αδυναμία ή η αναποτελεσματικότητα αυτών που βρίσκονται στο
τιμόνι της χώρας, δεν θα είναι χωρίς συνέπειες ούτε για τους ίδιους. Ας
περάσουν, λοιπόν, από την ευφάνταστη ρητορική και τις ανέφικτες, όπως
αποδεικνύεται, προεκλογικές υποσχέσεις σε υπεύθυνες πράξεις, για τη
σωτηρία της χώρας.
Υ.Γ. Στις μέρες μας, η έννοια της ανοχής έχει καταργηθεί από την ίδια τη ζωή...
*: το υστερόγραφο, ίσως, θα έπρεπε να είναι ο τίτλος του άρθρου σας κ. Τριανταφύλλου. Θα πρόσθετα και την έννοια της αντοχής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου