"Ανθ’ ημών ο Γουλιμής" του Παντελη Μπουκαλα ("Καθημερινή", 19/7/2012)

..........................................................
Ανθ’ ημών ο Γουλιμής Tου Παντελη Μπουκαλα
Δεν είναι λίγα τα φαντάσματα που άρχισαν να κυκλοφορούν πάνω από την Ελλάδα μετά το σφράγισμα της κάλπης. Το πιο βιαστικό απ’ όλα δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από εκείνο που ξέρει πολύ καλά τον τόπο, αφού τον στερείται μόνο στην προεκλογική περίοδο. Οποτεδήποτε άλλοτε είναι εδώ· να μας τσιγκλάει, να μας ειρωνεύεται, να προσφέρει σε άλλον μαχαίρι για να κόψει το χέρι του, σε άλλον σάκο του μποξ για να ξεσπάει πάνω του, όπως συνηθίζουν οι Γιαπωνέζοι, για να μη σκάνε από τον λογοκριμένο θυμό τους. Ανακολουθούλη το βάφτισαν οι παλαιότεροι το φάντασμα αυτό. Οι νεότεροι πάντως προτιμούν ένα παρατσούκλι του με λιγότερες συλλαβές: Ασυνεπάκος. Ο Ανακολουθούλης είναι κάτι σαν μονομελής σκιώδης (κυριολεκτικά) κυβέρνηση που μετέχει λάθρα στα υπουργικά συμβούλια της κανονικής κυβέρνησης και στις συσκέψεις των κορυφαίων συγκυβερνητών. Και γελάει βουβά όποτε ακούει κάποιον υπουργό ή συγκυβερνώντα αρχηγό να διαβεβαιώνει ότι «θα τηρηθούν όλες οι προεκλογικές δεσμεύσεις» και όλες οι μετεκλογικές «προγραμματικές συμφωνίες». Αλλά το φάντασμα που έχει την τιμητική του από τον Μάιο και έπειτα είναι του Μιλτιάδη Γουλιμή. Τόσοι και τόσοι πρωτοκλασάτοι, πρωτίστως του ΠΑΣΟΚ και λιγότερο της Ν.Δ., δεν το αφήσουν να ηρεμήσει. «Ανθ’ ημών ο Γουλιμής» λένε το πρωί, με πικρόχολη οίηση, «ανθ’ ημών ο Γουλιμής» το μεσημέρι συζητώντας με φίλους και κόλακες, καθώς και με τους «συμβούλους» τους, που πέρασαν κι αυτοί στην ανεργία. Το βράδυ πέφτουν να ονειρευτούν μελλοντικούς θριάμβους επαναλαμβάνοντας δηλητηριασμένοι «ανθ’ ημών ο Γουλιμής». Είναι οι «κορυφαίοι». Ολοι αυτοί που δίπλα στο ονοματεπώνυμό τους είχαν κοτσάρει, σαν ειδικότητα, το «στέλεχος», το οποίο σήμαινε ότι έχουν αυτονόητο δικαίωμα να βρίσκονται στα ψηλά και στα τιμημένα: είτε σαν υπουργοί είτε (έστω) σαν βουλευτές. Ασυνήθιστοι σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά (ή «λειτούργημα»), βέβαιοι ότι ο τροχός της Ιστορίας θα βαλτώσει δίχως την πρωταγωνιστική τους παρουσία, αμάθητοι σε ό,τι μπορεί να είναι η πραγματική ζωή, φαίνεται πως έχουν τώρα ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης. Ο Γουλιμής όμως τι τους φταίει; Μακάρι να ’ξεραν ποιος ήταν αυτός ο Μιλτιάδης Γουλιμής, νομικός με σπουδές στο Παρίσι και βουλευτής Μεσολογγίου, από ποια σπουδαία αιτωλοακαρνανική οικογένεια κρατούσε και πόσο τον υποληπτόταν ο ίδιος ο Χαρίλαος Τρικούπης, φίλος του άλλωστε. Μακάρι να ’ξεραν ότι τίποτα το υπεροπτικό δεν είχε η αποστροφή του Τρικούπη, το «ανθ’ ημών...», όταν έχασε στις εκλογές του 1895 από τον φίλο του. Το αντίθετο· δήλωνε τον σεβασμό του για τη λαϊκή βούληση. Ηθικά ακέραιος ο Γουλιμής, θέλησε να παραιτηθεί, γνωρίζοντας ότι το κεφάλαιο της Ελλάδας ήταν ο Τρικούπης, όχι ο ίδιος· τον απέτρεψε όμως ο φίλος του. Πέθαναν και οι δύο τον επόμενο χρόνο, με λίγους μήνες διαφορά, και η φράση που τους ένωσε έμενε έρμαιο στις διαθέσεις κάθε ανιστόρητου αλαζόνα. Οπως τώρα.