.............................................................
| Ένας χρόνος μετά την επίθεση Μπρέιβικ |
| «Ο δράστης απέτυχε, ο λαός κέρδισε», δήλωσε ο Νορβηγός πρωθυπουργός. |
Οι συγγενείς των θυμάτων που έχασαν τη ζωή τους πέρυσι από τα πυρά
του ακροδεξιού εξτρεμιστή Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ συγκεντρώθηκαν
σήμερα, Κυριακή, στο νησί Οτόγια, ένα χρόνο μετά την τραγωδία η οποία
κόστισε τη ζωή σε 69 ανθρώπους, στην πλειοψηφία τους έφηβοι.
Δεκάδες
άνθρωποι κατέκλυσαν το μικρό νησί, που βρίσκεται περίπου 40 χιλιόμετρα
μακριά από το Όσλο, κατέθεσαν λουλούδια και προσευχήθηκαν για τα θύματα.
Στις
22 Ιουλίου 2011, ο Μπρέιβικ άνοιξε πυρ στην καλοκαιρινή κατασκήνωση της
νεολαίας του Εργατικού Κόμματος της Νορβηγίας σκοτώνοντας 69 ανθρώπους.
Λίγο νωρίτερα είχε πυροδοτήσει μια βόμβα κοντά στην έδρα της νορβηγικής
κυβέρνησης προκαλώντας τον θάνατο οκτώ ακόμη ανθρώπων.
Ο 33χρονος
Μπρέιβικ, που δικάζεται με την κατηγορία της διάπραξης «τρομοκρατικών
ενεργειών», αναμένει την απόφαση του δικαστηρίου στις 24 Αυγούστου.
«Θα
παραμείνουμε ενωμένοι στις πιο δύσκολες ώρες που έχει περάσει η γενιά
μας. Σήμερα φροντίστε ο ένας τον άλλον», έγραψε ο Άντριαν Πράκον ένας
από τους επιζώντες της τραγωδίας στον λογαριασμό του στο twitter.
«Ανάμεικτα
συναισθήματα, όμως θα περάσουμε μια ωραία ημέρα και θα θυμηθούμε αυτούς
που δεν επέστρεψαν ποτέ σπίτι. Θα μας κάνει καλό», έγραψε στον ιστότοπο
κοινωνικής δικτύωσης μια άλλη επιζήσασα, η Μάρτε Εντεγκάρντεν από το
λεωφορείο που την μετέφερε στο Οτόγια.
Το απόγευμα στο νησί
αναμένεται να φτάσει και ο Νορβηγός πρωθυπουργός Γενς Στόλτενμπεργκ για
να εκφωνήσει ομιλία μαζί με τη δανή ομόλογό του Χέλε Τόρνινγκ-Σμιτ και
τον επικεφαλής της νεολαίας του Εργατικού Κόμματος Έσκιλ Πέντερσεν.
«Η
βόμβα και οι σφαίρες (του Μπρέιβικ) είχαν στόχο να αλλάξουν τη
Νορβηγία. Ο νορβηγικός λαός απάντησε ασπαζόμενος τις αξίες μας. Ο
δράστης απέτυχε, ο λαός κέρδισε», είχε δηλώσει νωρίτερα ο Στόλτενμπεργκ
στη διάρκεια μιας πρώτης τελετής μνήμης στη συνοικία όπου σημειώθηκε η
βομβιστική επίθεση πέρυσι.
Πηγή: ΑΜΠΕ
 
Ο Νορβηγός πολυ-δολοφόνος
του Κωστή Παπαγιώργη
("Αθηνόραμα", τ.624, 26/4-2/5/2012)
Ο άνθρωπος που εκτέλεσε εν ψυχρώ ή εν βρασμώ 77 συνανθρώπους του, στην πλειονότητά τους παιδιά, όχι μόνο δεν μετανοεί στη δίκη του αλλά δηλώνει και ότι ενήργησε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης εν ονόματι του λαού του, του πολιτισμού και της χώρας του". Προφανώς αντλεί το επιχείρημά του από τις ίδιες αξίες που αντλεί το διακστήριο τα δικα΄του επιχειρήματα, οπότε ζητει φυσιολογικότατα και λογικότατα απ' αυτό - τι άλλο; - την αθώωσή του!
Η ωμότητα με την οποία υποστηρίζει το τερατούργημά του είναι απροσχημάτιστη, το μίσος του για τους μετανάστες αβυσσαλέο, γι' αυτό δηλώνει άλλωστε απερίφραστα ότι θα ξανάκανε τους φόνους (εφόσον τελούσε εν νομίμω αμύνη!).
Ο Μπρέιβικ αναδεικνύεται, μάλιστα λαλίστατος εκτελεστής: "Η φυλακή δεν με τρομάζει. Γεννήθηκα σε μια φυλακή στην οποία δεν μπορώ να εκφράσω ελεύθερα τις απόψεις μου. Αυτή η φυλακή είναι η Νορβηγία". Ένας άνθρωπος 33 ετών, εξτρεμιστής ακροδεξιός που τα βάζει με τους μετανάστες, καταλογίζοντάς τους βιασμούς και επιθέσεις εις βάρος Νορβηγών πολιτών (αν δεν υπήρχαν οι φόνοι), θα θεωρούνταν άτομο με φυσιολογικές - έστω εξτρεμιστικές - απόψεις. Άρα το ζήτημα δεν είναι τόσο οι απόψεις του όσο η υπεράσπισή τους με τα όπλα.
Η "σφαίρα" (άλλη ειρωνεία αυτή!) των ανθρωπιστικών αξιών πλήττεται βαθύτατα από περιπτώσεις ατόμων που εκτελούν κατά ριπάς, σαν κουνέλια ή τσίχλες, ομάδες ολόκληρες ανθρώπων οι οποίοι τους είναι άγνωστοι και κυρίως είναι ανυποψίαστοι. Ενώ ένας φόνος από προσωπικό μίσος εξηγείται και καταχωρίζεται, οι πολλαπλοί φόνοιαφήνουν σύξυλη τη δικαιοσύνη, οπότε - μή έχοντας άλλη διεξοδο - οι διακστές στρέφονταιπρος την παράνοια, τον ελαττωματικό αυτοέλεγχο, καταλήγουν δηλαδή (όπως και ένας από τους τρεις ενόρκους που εντέλει εξαιρέθηκε) ότι η ποινή που πρέπει να επιβληθεί στον μακελάρη της νήσου Ουτόγια είναι μία και μόνη: η θανατική.
Μόνο που εδώ αρχίζουν τα δύσκολα: οι 77 φόνοι ξεπλένονται τάχα με το θάνατο του δολοφόνου; Έστω κι αν εκτελεστεί 77 φορές; Ή παραμένουν εξόριστα φαντάσματα που ζητούν επί ματαίω ηθική δικαίωση; Το αξίωμα είναι γνωστό: ουδέποτε ο άδικος φόνος ισοσταθμίζεται με το δίκαιο. Άλλωστε, η κατάργηση της θανατικής ποινής που ισχύει στην Ευρώπη ακριβώς σε αυτήν τη σκέψη στηρίχτηκε: σκοτώνοντας τον μακελάρη, δεν διακιώνονται τα θύματα. Απλώς η δικαιοσύνη διαπράττει με τη σειρά της ένα νεό φόνο.
Στην ουσία ο Μπρέιβικ δεν αποτελεί μόνο πρόβλημα για τον εαυτό του αλλά και για την ίδια τη δικαιοσύνη της χώρας του, η οποία αν δεν σκοτώσει τον πολυ-δολοφόνο θα πρέπει να τον βάλει σε γυάλα για το υπόλοιπο της ζωής του. Πιστεύει άραγε κανείς ότι αυτό το πολύπτυχο δράμα που έστειλε στον αγύριστο δεκάδες έφηβους, οι οποίοι ήταν ανυποψίαστοι και παραδομένοι στις τέρψεις της ηλικίας τους, αντισταθμίζεται από το θάνατο του Μπρέιβικ - έστω κι αν τον κόψουν σε 77 κομμάτια;
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου