| Δικαίωμα στη νιότη
Tης Mαριας Kατσουνακη
«Μεγαλώσαμε απότομα. Είμαστε παιδιά που μεγαλώσαμε απότομα», μονολογεί μία από τις γυναίκες που εμφανίζονται στο ντοκιμαντέρ «Τα κορίτσια της βροχής» της Αλίντας Δημητρίου, το οποίο προβάλλεται αυτή την εβδομάδα στην Ταινιοθήκη. Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες, χάρη στο ανεπιτήδευτο ύφος, το ήθος, την αξιοπρέπεια και το μέτρο αυτών των γυναικών, που ανήκαν στη νεολαία Λαμπράκη και κακοποιήθηκαν σωματικά και ψυχικά στην περίοδο της δικτατορίας, αντιστοιχούν σε μια συγκεκριμένη πολιτική, κοινωνική, ιστορική πραγματικότητα. Δεν προσφέρονται για όποια εκμετάλλευση, άτοπες συγκρίσεις και αναλογίες. Κρατάμε τη φράση της 20χρονης τότε Λαμπράκισσας, γιατί με έναν τρόπο ανοίκειο και παράδοξο διατηρεί την ισχύ και την αλήθεια της. Οι πρόσφατες στατιστικές για την εκτίναξη της ανεργίας στο 18,2% αναδεικνύουν και τα πολυπληθέστερα θύματα: τα ποσοστά στους νέους κάτω των 25 υπερβαίνουν το 40%. Οι σημερινοί εικοσάρηδες «μεγαλώνουν απότομα» σε έναν κόσμο με πολλές ελλείψεις, χωρίς σταθερές. Εγκλωβισμένοι σε ένα ψαλιδισμένο παρόν και ένα δυσοίωνο μέλλον. Το δικό τους βάσανο και τραύμα είναι εστιασμένο, ιδεολογικά αποχρωματισμένο, ζωτικά επιτακτικό: ανάγκη και δικαίωμα για εργασία. Οχι κατ’ ανάγκην μερική, όχι υποχρεωτικά περιστασιακή. Η γενιά αυτή επιβαρύνεται με άγχος που δεν της αναλογεί και ερωτήματα που καθηλώνουν τον τρόπο ζωής και σκέψης της σε μια άλυτη εξίσωση. Οσο η ελληνική οικογένεια χρηματοδοτούσε απρόσκοπτα τα παιδιά της το πρόβλημα ήταν λιγότερο ορατό. Τώρα όμως που ο ένας από τους δύο γονείς (αν όχι και οι δύο) μπορεί να βρίσκεται στην ανεργία, οι σχέσεις μεταβάλλονται και μετατοπίζονται, οι πιέσεις αυξάνονται. Εως ότου βρεθούν οι νέες ισορροπίες (με καινούργια επαγγέλματα που θα δημιουργηθούν, με προοπτικές που θα επαναλειτουργήσουν και ορίζοντες που θα διανοιχθούν) οι εικοσάρηδες βιώνουν μια εμποδισμένη νιότη. Υφίστανται τις συνέπειες μιας πλασματικής ευφορίας για την οποία δεν είναι συνυπεύθυνοι. Χάνουν την ασφαλιστική δικλίδα που επιτρέπει αμεριμνησία και αναγκαία χαλάρωση. Είναι η ηλικία της πρώτης εκκίνησης, των αποφάσεων που μπορεί στο μέλλον να αλλάξουν, να τροποποιηθούν, πάνω τους όμως στηρίζεται το επόμενο βήμα. Και μένουν μετέωροι. Σηκώνουν μεγάλο βάρος στους ώμους τους: Να επανεφεύρουν την απρόσκοπτη, παράτολμη δημιουργία, το δικαίωμα να επιλέγουν για την ψυχή τους και όχι για την ανταγωνιστικότητα και τους όρους της αγοράς, να εκφράζονται χωρίς να μιλούν για φόβο και ανασφάλεια. Να προσδοκούν, να ελπίζουν, να επιθυμούν χωρίς όρια και όρους. Να είναι νέοι. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου