"Ο τρόμος του ευνουχισμού" Tου Στεφανου Κασιματη / (kassimatis@kathimerini.gr, 5/1/2012)

...........................................................

Ο τρόμος του ευνουχισμού

Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr

Με συναρπάζουν οι εκλεκτικές συγγένειες που αποκαλύπτονται ανυποψίαστα, γι’ αυτό πρέπει να σταθώ λίγο στην περίπτωση του Δ. Καπελέρη. Ο τέως γενικός γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών κατηγορείται ότι, ουσιαστικά, συγκάλυψε τη λαθρεμπορία καυσίμων. Δεν διανοούμαι να κρίνω αν ο άνθρωπος είναι αθώος ή ένοχος, ούτε και να υπεισέλθω στην ουσία της υπόθεσης. Μου μένει όμως ότι, ανάμεσα στην επιχειρηματολογία, με την οποία ο ίδιος υπερασπίζεται τον εαυτό του, μέσω συνεντεύξεων, είναι και το ψυχοπονιάρικο ότι τα πρόστιμα είναι εξοντωτικά και συνεπάγονται την εξαφάνιση των επιχειρήσεων (πρατηρίων) στις οποίες επιβάλλονται. Δεν κρίνω αν έχει δίκιο ή άδικο ο Δ. Καπελέρης, αλλά επισημαίνω ότι με το ίδιο ακριβώς επιχείρημα υπερασπιζόταν τον εαυτό του και ο πάντα ευρηματικός και διασκεδαστικός Παναγιώτης Ψωμιάδης, στην υπόθεση παραγραφέντων προστίμων σε λαθρέμπορους καυσίμων, για την οποία καταδικάστηκε και απομακρύνθηκε από το αξίωμά του. Ο πρατηριούχος είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας και το πρόστιμο θα τον εξόντωνε, αποστολή του Ψωμιάδη στον κόσμο είναι η αγάπη, όχι η εξουθένωση του συνανθρώπου, peace brother, peace -κάτι τέτοια δακρύβρεκτα έλεγε.

Είναι πολύ ωραίο και συγκινητικό ότι, μέσα στο άπειρο σύμπαν των αναρίθμητων ποικιλιών, οι ευαισθησίες του βαθέος ΠΑΣΟΚ και της «γκαγκάν» Λαϊκής Δεξιάς διασταυρώνονται επάνω στην έγνοια για τον συνάνθρωπο, κάνοντας χρήση (δικαίως ή αδίκως, δεν ξέρω) του προνομίου παροχής εύνοιας και εξυπηρετήσεων. Εδώ ο καλόψυχος νομάρχης, εδώ ο φιλάνθρωπος εφοριακός, και οι δυο τους πρόθυμοι να θεραπεύσουν τον πόνο και την αδικία, εφόσον μπορούν...

Αυτό που συχνά περιγράφεται ως παθογένεια του συστήματος είναι, στην πραγματικότητα, ο λόγος της ύπαρξής του. Νομίζουμε ότι κάτι πηγαίνει στραβά στο σύστημα, όταν διαπιστώνουμε ότι η λύση του θέματος επαφίεται στην παρέμβαση ενός κομματικού στελέχους (με τη θεσμική ιδιότητα, έστω, του αιρετού άρχοντα ή του κρατικού αξιωματούχου) και στην ευχέρειά του να παρακάμψει τύπους και κανόνες. Μας είναι δύσκολο να καταλάβουμε, όμως, ότι ακριβώς γι’ αυτή τη δυνατότητα υπάρχει το Δημόσιο στην Ελλάδα. Το τεράστιο κράτος και η γραφειοκρατία του, η δαιδαλώδης νομοθεσία και η πολυνομία, το φετίχ της αναξιοποίητης κρατικής περιουσίας, ο λαβύρινθος κανονισμών και διατάξεων που διέπουν τα πάντα, όλα αυτά υπάρχουν, προκειμένου μερικές χιλιάδες άνθρωποι σαν τον Ψωμιάδη και τον Καπελέρη -κομματικά στελέχη δηλαδή- να διαθέτουν εξουσία επί της κοινωνίας. Από τις «παθογένειες» πηγάζει η ισχύς των εκάστοτε διαχειριστών του ηλίθιου τέρατος που λέγεται ελληνικό Δημόσιο.

Αυτές τις παθογένειες, λοιπόν, καλούνται τώρα τα κόμματα που μετέχουν στην κυβέρνηση να αποδείξουν ότι τις αντιμετωπίζουν ριζικά. Να αποδείξουν ότι προχωρούν στις μεταρρυθμίσεις και απελευθερώνουν την οικονομία από το καρκίνωμα του κράτους ως αυτοσκοπού. Για να το πω απλά, αν πρόκειται να επιβιώσουμε στην Ευρώπη, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. πρέπει να στραφούν εναντίον του εαυτού τους. Να με συγχωρείτε, αλλά δεν μπορώ να φαντασθώ κανέναν που να συμφωνεί, όταν ο γιατρός τού λέει ότι θα πρέπει να αυτοευνουχισθεί, ώστε κάποιος τρίτος να τη γλιτώσει. Αυτά δεν γίνονται στη ζωή. Για τον λόγο αυτόν, όσο και αν θλίβομαι και αγωνιώ εν όψει της προδιαγεγραμμένης πορείας, δεν ματαιοπονώ με το ερώτημα αν οι πολιτικοί μας θέλουν ή όχι τη σωτηρία της χώρας μέσα στο πλαίσιο των διεθνών υποχρεώσεών της. Δεν το θέλουν αυτό, γιατί σημαίνει την αυτοκτονία τους· και σοβαρότερος λόγος από αυτόν, για να μην θέλεις να κάνεις κάτι, δεν υπάρχει.

Δεν τον άκουσαν

Οι λόγιοι του μέλλοντος, που θα εξιστορήσουν κάποτε την παρούσα φάση της ευρωπαϊκής Ιστορίας, δεν ξέρω πόση σημασία θα δώσουν στην αποκάλυψη που έκανε ο Γιώργος μας -ως πρόσωπο της περασμένης χρονιάς- στο αυστριακό περιοδικό «Profil», αλλά εσείς οφείλετε να το γνωρίζετε: στην αρχή η ορολογία της κρίσης του ήταν άγνωστη γλώσσα, είπε ο Γιώργος, αλλά «συμβουλευόμουν πολλούς ειδικούς ανά τον κόσμο. Με τον τρόπο αυτό εμβάθυνα στο πρόβλημα. Αυτή την τεχνογνωσία προσπάθησα να μεταφέρω στους άλλους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων στην Ευρώπη, κάτι που, ωστόσο, δεν λειτούργησε». Εδώ ο νους παγώνει για λίγο. Δηλαδή, ο Γιώργος ήξερε, αλλά οι άλλοι δεν ήθελαν να ακούσουν. Βλέπουμε απότομα την τραγική διάσταση της ζωής του Γιώργου σε όλο το βάθος της. Ανατριχιάζει κανείς, όπως όταν πλησιάζεις στην άκρη του βαράθρου και ρίχνεις μια στιγμιαία ματιά στο χάος.

Ωστόσο, μήπως φταίει και ο Γιώργος; Μήπως, βρε παιδάκι μου, δεν προσπάθησε να εξηγήσει τα πράγματα στους Ευρωπαίους ηγέτες με τον σωστό τρόπο; Με το μαλακό, δηλαδή, όπως έκανε και με το Υπουργικό Συμβούλιό του: πρώτα να τους δείξει ένα ντοκιμαντέρ για την κλιματική αλλαγή και τον ουραγκοτάγκο της Σουμάτρας, έπειτα για εκείνον τον Ινδό που έχτισε ένα σπίτι με τα χεράκια του και σιγά σιγά να τους μιλήσει και για τα CDS...

Ομολογία

Παραδέχομαι ότι δεν το περίμενα. Γνωρίζω, βέβαια, ότι ορισμένοι ενοχλούνται από το ύφος και τη ματιά της στήλης στα πράγματα, αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι η αναφορά στην πολιτισμική ομογενοποίηση Παναθηναϊκών και Ολυμπιακών (υπό την αιγίδα του επικρατήσαντος χουλιγκανικού πολιτισμού) θα προκαλούσε την έξαψη τέτοιων παθών, όπως αυτά που καταγράφονται σε αρκετές επιστολές της χθεσινής ημέρας. Ευχαριστώ τους επιστολογράφους, διότι με βοηθούν να καταλάβω καλύτερα γιατί αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτε...