...........................................................
Ο κακός του παραμυθιού
γράφει ο Βασίλης Μαυρογεωργίου
Ο κακός του παραμυθιού
γράφει ο Βασίλης Μαυρογεωργίου
Μεγαλώνεις πιστεύοντας πως είσαι ο πρίγκιπας του παραμυθιού. Όμορφος, αστραφτερός, με πανοπλία και σπαθί. Αθώος σαν τον αφρό της θάλασσας. Άγριος σαν τη δικαιοσύνη. Έτοιμος να σκαρφαλώσεις στους πιο απόκρημνους γκρεμούς και να κολυμπήσεις στις πιο βαθιές θάλασσες. Οπλισμένος με το φως του πνεύματος, γεννημένος για να σκοτώσεις το δράκο, να κερδίσεις την πριγκίπισσα και να εκτοξευτείτε μαζί ως τα αστέρια. Να γίνετε ένα θεϊκό πυροτέχνημα με τη δύναμη της νιότης σας που θα μείνει αναλλοίωτη στον αιώνα τον άπαντα κι όλοι θα σας ζηλεύουν και θα σας θυμούνται ως την απόλυτη τελειότητα... Τι τραγικό λοιπόν να μεγαλώνεις και να διαπιστώνεις ξαφνικά πως εσύ είσαι ο κακός του παραμυθιού. Ο άσχημος, καμπούρης, βρομερός δράκος. Καταδικασμένος να ζεις στα πιο άθλια και ανήλιαγα μέρη. Όλοι να σε μισούν και να εύχονται να ήσουν νεκρός. Και όσο κι αν θα προτιμούσες το αντίθετο, όσο κι αν ήθελες να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και να βλέπεις τον πρίγκιπα από τη "Χιονάτη και τους Επτά Νάνους" τελικά το αποδέχεσαι! "Ναι", λες. "Είμαι κακός και μάλιστα ένας μεγάλος κακός, σαν τον Λεξ Λούθορ στον Σούπερμαν". Ξυπνάς το πρωί. Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς. Είσαι γεμάτος με αυτή τη μυστηριώδη κακία που διακατέχει όλους τους μεγάλους κακούς στην ιστορία των κόμικς, στην ιστορία των παραμυθιών και στην ιστορία γενικότερα. Από μακριά ακούγονται οι φωνούλες όλων αυτών των χαριτωμένων πιτσιρικάδων που τραγουδάνε τις προσωπικές τους διασκευές πάνω στα κάλαντα. Λένε μια στροφή, χτυπάνε λίγο το τρίγωνο και αυτό ήταν. Σε λίγο θα σου χτυπούν την πόρτα, θα σου λένε ένα σκέτο "Καληνημέρα!" και θα πέφτει το δίευρω. Σκέφτεσαι "Σήμερα είναι η μέρα". Σήμερα μπορεί και να καταστρέψεις τον κόσμο. Κάθεσαι για μερικές ώρες στο κρεβάτι ακίνητος οραματιζόμενος τα πανούργα σου σχέδια στο ταβάνι, και μόλις πέσει ο ήλιος βγαίνεις στους δρόμους.
Ταξί με δερμάτινα φαγωμένα καθίσματα. Νυχτερινή κίνηση. Αυτοκίνητα που ρέουν σαν φωτισμένα ποτάμια. Πρόσωπα στη θέση του οδηγού συγκεντρωμένα, σκεφτικά, αφηρημένα, θλιμμένα, χέρια στο τιμόνι χτυπάνε ρυθμικά. Οικογένειες στο πίσω κάθισμα. Χαριτωμένες φατσούλες ανακαλύπτουν τον κόσμο. Πόρνες, περαστικοί με ασαφείς σκοπούς, περίπτερα, γκρουμ ξενοδοχείων που καπνίζουν βιαστικά. Πιάτσες ταξί. Φράσεις που θα χαθούν για πάντα στην αιωνιότητα. "Πατήσια, με μια στάση στη Βικτώρια", "Πειραιάς, Ταμπούρια". Κοιμισμένες εταιρείες και μαγαζιά. Ελάχιστες υπερωρίες φωτίζουν θλιμμένα. Μια υπάλληλος φοράει σουτιέν σε μια κούκλα λευκή χωρίς χέρια. Με το κεφάλι γερμένο, σαν βασίλισσα που δέχεται το άγγιγμα της υπηρέτριάς της. Στοές υποφωτισμένες. Σεκιούριτι με μια εφημερίδα στα χέρια και καφέ στο πάτωμα. Κλούβες των ΜΑΤ. Φορτηγά παρκαρισμένα. Κόκα-κόλες, κατεψυγμένες τυρόπιτες. Σκυλιά. Περιστέρια. Πολυκατοικίες που έπεσαν από τον ουρανό, δώρο από μια εξωγήινη φυλή χωρίς αισθητική και φαντασια, μόνο με σχέδια κατάκτησης του σύμπαντος - μα και άλλα κτίρια διαφορετικά, που ξεπήδησαν από τα βάθη της γης, από τα βάθη της ιστορίας, με ανάγλυφους φιλοσόφους και ζωγραφιές που αναπαριστούν τα μαθηματικά και τη γεωγραφία.
Κοιτάζεις γύρω σου και σκέφτεσαι: "Κάποιος με πρόλαβε. Κάποιος κατέστρεψε αυτόν τον κόσμο πριν από μένα. Ίσως να μην είμαι και τόσο μεγάλος κακός. Ίσως να είμαι ένας μικρούλης τοσοδά κακούλης". Φτάνεις στην Ομόνοια μπροστά στη φάτνη. Δίνεις μια κλοτσιά και γκρεμίζεις έναν μικρό πλαστικό βοσκό. Αυτός πέφτει με τη μούρη στο πεζοδρόμιο. Χαμογελάς χαιρέκακα και γυρίζεις σπίτι. "Φάε σκόνη, βοσκέ, και καλή χρονιά!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου