.....................................................
Κρίση ηγεσίας
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Πέμπτη 05 Ιανουαρίου 2012
Ποτέ δεν περίμενα ότι ένας αρθρογράφος της «Wall Street Journal» (της αμερικανικής «εφημερίδας των αγορών», δηλαδή...) θα προσδιόριζε το πρόβλημα με ακρίβεια που θα ζήλευαν πολλοί πιο «αριστεροί» ή, έστω, πιο «διορατικοί» ευρωπαίοι συνάδελφοί του.
Γράφει λοιπόν ο Simon Nixon ότι το μεγάλο πρόβλημα της ευρωζώνης το 2011 ήταν «η κατάρρευση της εμπιστοσύνης». «Της εμπιστοσύνης μεταξύ κυβερνήσεων, μέσα στις κυβερνήσεις και στις σχέσεις κυβερνήσεων και ψηφοφόρων».
Ο άνθρωπος, δηλαδή, λέει ότι τα ελλείμματα, τα χρέη, τα spreads, η δημοσιονομική πειθαρχία, ο ρόλος της ΕΚΤ δεν είναι η ουσία του προβλήματος ή, αν προτιμάτε, δεν αποτελούν το πρωτογενές πρόβλημα. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν για να τα αντιμετωπίσει. Οτι έχει διαρραγεί το πλαίσιο εμπιστοσύνης που επιτρέπει στην πολιτική τάξη να μιλά, να δρα και να αποφασίζει στο όνομα της κοινωνίας.
Δεν πιστεύω να αιφνιδιάζεται κανείς από τη διαπίστωση, ειδικότερα στην Ελλάδα.
Γιατί να εμπιστευτεί κάποιος μια κυβέρνηση, η οποία το μόνο που κατάφερε να εφεύρει για να αντιμετωπίσει την κρίση είναι η διαρκής περικοπή (το μακελειό, δηλαδή...) των μισθών και των συντάξεων;
Γιατί να εμπιστευτεί κάποιος μια πολιτική τάξη, η οποία εδώ και δύο χρόνια έχει μετατραπεί σε ανεπαρκή ατζέντη μιας πολιτικής, την οποία ούτε καταλαβαίνει ούτε πιστεύει ούτε ξέρει πως να την εφαρμόσει;
Γιατί να εμπιστευτεί κάποιος πολιτικούς, οι οποίοι προσεγγίζουν το δημόσιο συμφέρον μόνο μέσα από τον προσωπικό τους ρόλο και τις ατομικές φιλοδοξίες;
Γιατί να εμπιστευτεί κάποιος κόμματα, τα οποία μοναδική φροντίδα έχουν την αναπαραγωγή της θαλπωρής που προσφέρει ο κομματικός μηχανισμός σε όσους τον υπηρετούν;
Και κυρίως ποιος να εμπιστευτεί ένα πολιτικό σύστημα το οποίο απεδείχθη ανίκανο όχι μόνο να εμποδίσει τη χρεοκοπία αλλά και να αρθρώσει απέναντί της μια πειστική και ρεαλιστική πρόταση, η οποία να ξεφεύγει από τις ρετσέτες του ΔΝΤ ή τις ιδεοληψίες της κομμουνιστικής Αριστεράς και να αποτρέπει την αδιέξοδη σύγκρουση δογματισμών που καθημερινά καταστρέφει τη χώρα;
Λυπάμαι, αλλά αυτά έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από την εκτέλεση του προϋπολογισμού και τις επιστολές της τρόικας. Διότι χωρίς την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, ούτε ο προϋπολογισμός ούτε οι επιστολές αρκούν για να βγάλουν την Ελλάδα από την κρίση.
Μόνο που κρίση εμπιστοσύνης σημαίνει κρίση ηγεσίας. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα καλείται να αντιμετωπίσει τη χειρότερη κρίση της πρόσφατης Ιστορίας της με την πιο ανεπαρκή ηγεσία που θα μπορούσε να της προκύψει. Αλλά, δυστυχώς, αυτό δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη.
............................................................
Εθνική Ελλάδος γεια σου!
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Τρίτη 03 Ιανουαρίου 2012
Σε αντίθεση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν έχω αντιληφθεί να κάνουν πόλεμο στον Παπαδήμο. Και γιατί να του κάνουν πόλεμο; Ο άνθρωπος ανέλαβε μια δουλειά την οποία χρειάζεται ο τόπος και την οποία κανείς άλλος δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να κάνει. Αν πετύχει, θα βγούμε όλοι κερδισμένοι. Αν χάσει, πάλι όλοι μαζί θα χάσουμε.
Από την άλλη πλευρά (κι όπως έχω ξαναγράψει), ο Παπαδήμος δεν γεννήθηκε σε στάβλο της Βηθλεέμ, ούτε ξεπήδησε από το κεφάλι του Δία.
Παρά την παρουσία του στην πρωθυπουργία και την κρισιμότητα των στιγμών, υποθέτω ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα εξακολουθεί να λειτουργεί - με όσα όμορφα ή λιγότερο όμορφα περιλαμβάνει μια δημοκρατία...
Το σημειώνω διότι για άλλη μια φορά ακούω εθνικούς παιάνες. «Ολοι μαζί!». Ολοι μαζί για να μη βγούμε από το ευρώ, να μη γυρίσουμε στη δραχμή, να πάρουμε τη νιοστή δόση, να μας δώσουν τα πολλά λεφτά, να κουρέψουμε το χρέος και ό,τι άλλο προκρίνει ο καθένας.
Καμία αντίρρηση, λοιπόν. Ολοι μαζί. Αλλά όλοι μαζί σε τι;
Διότι αν είναι να βυθίσουμε ακόμη βαθύτερα τη χώρα στην ύφεση, να περικόψουμε κι άλλο τα εισοδήματα, να βάλουμε ξανά μαχαίρι στις κύριες και επικουρικές συντάξεις, να εγκαθιδρύσουμε εργασιακό Μεσαίωνα με κατάργηση κάθε συλλογικής σύμβασης, να μειώσουμε τον κατώτατο μισθό, να βάλουμε βαρύτερους φόρους στους μισθωτούς, να πολλαπλασιάσουμε τις έκτακτες εισφορές, να επιμείνουμε στην πολιτική της υπερφορολόγησης, να καταστρέφουμε τη ζήτηση και να φτάσουμε στο ενάμισι εκατομμύριο τους ανέργους, εγώ δεν είμαι μαζί.
Υποθέτω ότι και πολλοί άλλοι δεν θα είναι μαζί. Διότι Εθνική Ελλάδος δεν είναι όποιος φοράει απλώς μια γαλάζια φανέλα. Αλλά εκείνος που πασχίζει για τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας.
Με τι και με ποιον, λοιπόν, θα είμαστε «όλοι μαζί»; Πείτε μας να ξέρουμε. Διότι ο δρόμος δεν είναι μονόδρομος κι αυτό που παρουσιάστηκε ως μονόδρομος απλώς βούλιαξε την Ελλάδα. Θα κάνουμε κάτι άλλο; Θα πάμε διαφορετικά; Θα διαμορφώσουμε ένα καινούργιο πλαίσιο, μια νέα πολιτική;
Ακούω ότι εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι ό,τι ζητούν οι δανειστές. Λυπάμαι αλλά αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι ενδεχομένως επιβολή, ανάγκη, υποχρέωση, δέσμευση - πείτε το όπως θέλετε... Αλλά πολιτική δεν είναι, μακάρι να το καταλάβουν και οι ίδιοι.
Να λέμε, λοιπόν, την αλήθεια στον κόσμο. Να μην κατασκευάζουμε συναινέσεις εκεί όπου δεν υπάρχουν. Να μη βαφτίζουμε μονόδρομους τους γκρεμούς. Και στο κάτω κάτω, αν κάποιοι θεωρούν λύση τον χορό του Ζαλόγγου, δεν χρειάζεται να στείλουμε την Εθνική Ελλάδος. Ας χορέψουν μόνοι τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου