Ντίνος Χριστιανόπουλος, πιστός στο «Εναντίον» του, δήλωσε «Δεν θα απλώσω χέρι για το βραβείο» ("Καθημερινή", 25/1/2012)

.........................................................

Ντίνος Χριστιανόπουλος, πιστός στο «Εναντίον» του, δήλωσε «Δεν θα απλώσω χέρι για το βραβείο»

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος, 

Στρατιώτης στο 602 Τ.Π. 

με γατούλα των μαγειρείων 

στην αγκαλιά του 

(από αρχείο Ντίνου 

Παπασπύρου, 

Θεσσαλονίκη).

«Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ' όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων» που μας άφησαν οι αρχαίοι», έγραφε στο περιοδικό «Διαγώνιος» τεύχος 1, Ιανουάριος - Απρίλιος 1979, προκαλώντας ένα σεισμό πολλών Ρίχτερ, όχι όμως στη Θεσσαλονίκη, εκεί τον γνωρίζουν και τον παραδέχονται γι' αυτό που είναι και γι' αυτά που πιστεύει. Τον αγαπούν για τα Ποιήματά του και όχι μόνον στη Θεσσαλονίκη. Ιδίως οι νέοι που ζητούν να τον συναντήσουν όταν ακόμα τα φτερά τους είναι έτοιμα για πετάγματα, πριν οι κοινωνικές συμβάσεις και συνθήκες τους κρατήσουν κάτω στη γη, με τα συνήθη προσχήματα. «Η παρέα του Ντορέ» της Θεσσαλονίκης πρέπει να χάρηκε, και για το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων και που δεν το πήρε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. 

Αναγνωρίζοντας την καταξίωση από πλευράς πολιτείας, αλλά και το δικαίωμα του ποιητή «να μην απλώσει χέρι για το βραβείο», ο Ντίνος Παπασπύρου έστειλε στη στήλη στιγμές φωτογραφικές που δείχνουν τον Ντίνο Χριστιανόπουλο σε διάφορους σταθμούς της ζωής του. Στις περισσότερες χαμογελά ελαφρά, σε όλες είναι ήρεμος και κομψός, ακόμη και με τη χλαίνη και τον μπερέ στα χιόνια, στρατιώτης στο 602 Τάγμα Πεζικού, με μια γατούλα των μαγειρείων αγκαλιά. Αυτή η τόσο γαλήνια φωτογραφία δείχνει τον ψυχισμό του ανθρώπου, όσο για τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο τον βρίσκουμε πάντα στα ποιήματά του...

«Ιπποι 8, άνδρες 40
(αυτό ας είναι το τελευταίο μας στρίμωγμα,

η τελευταία ανταμοιβή από την πατρίδα),
όμως ετούτο το τράνταγμα γιατί μου σφίγγει
έτσι την καρδιά;
Αυτό που πέρασε δεν ήταν τίποτα μπροστά
σ' αυτό που θα 'ρθει,
αναδουλειά, ξηρασίες,
καταστροφή της σοδειάς
η καθημερινή αγωνία για το καρβέλι,
και τ' αδερφάκια να κλαίνε,
κι η σύνταξη του πατέρα μικρή,
κι ο θείος από την Αμερική μονάχα υποσχέσεις.
Δεν έχει τέλος αυτή η θητεία.»

Ντινος Χριστιανοπουλος

Απόσπασμα από το ποίημα Αποστρατευμένοι, από τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα (2009)

Κι ένα τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, προφανώς εμπνευσμένο από τον τελευταίο στίχο του κ.Χριστιανόπουλου "...Δεν έχει τέλος αυτή η θητεία."

 
 

 Λαϊκός τραγουδιστής

Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Μενιδιάτης

Βλέπω φτωχούς ανθρώπους
με πληγωμένο εγωισμό
όμως είμαι ο τελευταίος
γιατί δεν έχω ούτε κι αυτό

Μάνα μου όλα περνούνε
και όλα γίνονται ξανά
όμως τούτη η θητεία
δε σταματάει πουθενά

Να απολυθώ, να φύγω
τι θ' αντικρίσω, τι θα βγει
τούτο το καψόνι μοιάζει
να είν' ολόκληρη η ζωή

Όλα τα υπάρχοντά μου
έχουν καεί σιγά-σιγά
όμως μέσα δεν αλλάζει
και σιγοβράζει μια φωτιά