...............................................................
Γεωργία Δεληγιαννοπούλου (γ.1957)
Αναπαύομαι σε προσεχή χιλιετία.
Μπροστά μου ένα παράθυρο από φως
δίπλα μου η θάλασσα που αλέθει ακόμα τα παλιά μνημεία
κι ένα παιδάκι να παίζει με τα βότσαλα.
Ακούω πάνω τον Δία να χορεύει με την Ιώ και την Ευρώπη
τον Γανυμήδη να πετάει τα ρούχα στο κενό και να ανατέλλει αίφνης επάνω στην ουρά ενός κότσυφα
που πρόλαβε να ερωτευτεί και να καρπίσει χρόνο
να κουτσουλήσει τα βουνά, τις κόχες να στεριώσει.
Ακόμα εδώ έχουμε ελιές κι ανθεκτικούς κυπαρίσσους.
Οι ανθόκηποι όμως στον ουρανό γνωρίζουν καλά τα τερτίπια των νεκρών και τους φυλλοκρατούν μες σε ψιλά στολίδια ανθοβολιάς
να ορχούνται στον ίσκιο ενός ροδιού
ακέραιοι μεν στα μέλη
άτρωτοι δε στο σείστρο.
Μάθαμε πια ότι τους πεθαμένους δεν πρέπει να φιμώνεις
ούτε να τους θυμώνεις
γιατί τότε ξεσπάνε οργιές κραυγής από το στόμα τους και καίνε όλα τα βοσκοτόπια της καρδιας
τις θάλασσες τις φαρμακώνουν.
Μάθαμε να τους βάνουμε στο στόμα τραγούδι και ρυθμό
Και έτσι στους κάμπους του Δαμαρανδί στεριώθηκε σιγά σιγά ο αιθέρας τους
και μέσα στις μαρμαρυγές φέγγουν με λόγια διδακτικά
πια δεν πεινάν για μαχαιριές.
Γιατί εδώ ξέρετε δεν έχουμε πια φόνους…
Γ. Δ.
για μια προσεχή χιλιετία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου