..............................................................
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1863-1933)
οι μικρές μου πολυτέλειες.
Για να τες αποκτήσω βγήκα
από τη φυσική μου γραμμή
κι έγινα
ένας κυβερνητικός υπάλληλος
(τι γελοίο)
και ξοδιάζω και χάνω
τόσες πολύτιμες ώρες την ημέρα,
στες οποίες πρέπει να προστεθούν
και οι ώρες καμάτου και χαυνώσεως
που τες διαδέχονται.
Τι ζημιά, τι ζημιά, τι προδοσία.
Πόσες φορές μες στη δουλειά μου
μ' έρχεται μια ωραία ιδέα,
μια σπάνια εικόνα,
σαν ετοιμοκαμωμένοι αιφνίδιοι στίχοι,
και αναγκάζομαι να τα παραμελώ,
διότι η υπηρεσία δεν αναβάλλεται.
Έπειτα σαν γυρίσω σπίτι μου,
σαν συνέλθω κομμάτι,
γυρεύω να τ' ανακαλέσω
αλλά πάνε πια. Και δικαίως.
Μοιάζει σαν η Τέχνη να με λέγει:
''Δεν είμαι μια δούλα εγώ
για να με διώχνεις σαν έρχομαι,
και να 'ρχομαι σαν θες.
Είμαι η μεγαλύτερη Κερά του κόσμου.
Και αν με αρνήθηκες
- προδότη και ταπεινέ -
για το ελεεινά καλό σου σπίτι,
για τα ελεεινά καλά σου ρούχα,
για την ελεεινή καλή κοινωνική σου θέση,
αρκέσου με αυτά λοιπόν,
(αλλά πού μπορείς ν' αρκεστείς)
και με τες λίγες στιγμές
που όταν έρχομαι συμπίπτει
να είσαι έτοιμος να με δεχτείς,
βγαλμένος στην πόρτα να με περιμένεις,
όπως έπρεπε να είσαι κάθε μέρα.''
Κ. Π. Καβάφης
................................................................................
Απόσπασμα από το βιβλίο:
ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ
ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου