"περι χρονου και ακινησιας, και περι των ελαχίστων κινησεων αυτου..." από τη φίλη στο fb Chari Stathatou (facebook, 19.9.2021)

 ..............................................................

"περι χρονου και ακινησιας, και περι των ελαχίστων κινησεων αυτου..."

                          

από τη φίλη στο fb Chari Stathatou (facebook, 19.9.2021)

περι χρονου και ακινησιας, και περι των ελαχίστων κινησεων αυτου

ως συνεχεια στα περι χρονου, απο το ανεκδοτο βιβλιο μου παρακατω, παραθετω και κατι που δεν εχω βαλει σε κανενα βιβλιο (μεχρι στιγμης τουλαχιστον)

(καταρχας μικρη αναδρομη : ειχα πει οτι υπαρχουνε πραξεις (υποθετω και λογια, ας μην ξεχασουμε τον μαξ χορκχαϊμερ που ειπε οτι και οι σκεψεις, πραξεις ειναι) που παγωνουν τον χρονο και τον ακινητοποιουν)

ηταν λοιπον κατι παιδακια, εκει στο μακρινο (μυθικα σχεδον απροσπελαστο πλεον) ’70, που ζουσαν στην απολυτη σιωπη τού γυρω συμπαντος, σιωπη μεσω της λογοκρισιας των ειδησεων που υπηρχε στη δικτατορια

(ως ελαχιστο δειγμα να αναφερω οτι τα νεα για την εξεγερση μάϊου και ιουνιου στη γαλλια το ’68 φτανανε ως μονοστηλα στις τελευταιες σελιδες)

ακριβως λοιπον μ’ αυτον, τον μονόστηλο, τροπο τούς εφτασε το νεο για την αυτοπυρποληση ενος άλλου παιδιου, συνομηλίκου τους σχεδον, εκει στην ιταλια

οσο αφορα τη φωτια, ο χρονος ητανε σταματημενος ηδη απο πριν, καθως αυτοπυρπολουνταν (ελεγαν οι λογοκρινομενες ειδησεις, τις οποίες ειχανε εθιστει τα παιδια να διαβαζουνε υπογειως) στην αμερικη κατι τυποι με πορτοκαλια ρουχα διαμαρτυρομενοι για το βιετναμ

και ξαφνικα ενας τυπος κανει το ιδιο διαμαρτυρομενος (υπογειως παλι διαβαζοντας κρινουνε) για τα δικα τους, εδω

σχεδον ανωνυμος, σχεδον τρελος, σιωπη πληρης

ενα κοριτσι που δεν εγραφε τιποτα εγραψε ξαφνικα ενα ποιημα, καποιοι αλλοι, ηδη ποιητες, γραψανε ξαφνικα πεζα, κι ολοι αποφασισανε το πιο αστειο απ’ ολα, να τα τυπωσουνε σε πολυγραφο και να τα πετανε κατω απο πορτες τελειως αγνώστων – μαθανε απο μεγαλυτερους αργοτερα οτι αυτο ειχε ενα ρώσικο ονομα και λεγοτανε σαμιζνταντ ή καπως ετσι, μυθικα κι αγνωστα πραγματα, πολυ γοητευτικα, φοβερα και τρομερα

αλλά τιποτα δεν εγινε τελικα, οπως πολλα άλλα λεγονταν και δεν γινονταν – μεχρι ν’ αρχισουν σ’ εναν χρονο να γινονται άλλα, πιο θορυβωδη πιθανως

δεν εχει σημασια η βιογραφια αυτων των αγνώστων παιδιων – αυτο που εχει σημασια ειναι η βρωμοστιβαδα ψεμματων που κατακλυσε το συμπαν μετα την πτωση των δικτατορων

και το οτι ολοι ξερανε τον κωστα γεωργακη και τους ειχε συγκλονισει εκεινη η αποφαση του για τη φωτια

(κανεναν δεν συγκλονισε καμμια αποφαση, και επιπλεον δεν ηταν των αριστερων κομματων ο νεος, τι να τον κανουμε)

κανανε διαφορα διαφοροι, αλλά, οπως και να το κανουμε, με ελαφρα συγκαταβαση αντιμετωπιζεται όποιος δεν ειναι των αποδεκτών, αποδεκτα γενναιων, και ανεκτα θορυβωδών, τρεχαγυρευόντων αριστερων

αποδειξη, ποιος θυμαται τον κωστα γεωργακη σημερα ;

…

τα λεω αυτα, οχι επειδη τα εμαθα και τωρα καμαρωνω που τα ξερω, τα λεω κυριως γιατι με ενοχλουνε οι συγγνωμες : αν ο χρονος σταματαει σε καποιες πραξεις, δεν το κανει ουτε απο υπερευαισθησια ουτε απο κακοηθεια : σταματαει αποσβολωμενος συνηθως – και συνηθως καθημαγμενος και καταρρακωμενος αν θελετε να ξερετε

κι αυτος που θα ζητησει συγγνωμη επειδη καποτε ητανε καθικι, δεν θα με πεισει καθολου (προσωπικα να πουμε) να δω οτι το κανει για να γινει βουλευτακος

«συγγνωμη» που καποτε ησουνα καθικι και ησουνα με τους δικτατορες σημαινει χτυπας το κεφαλι σου στον τοιχο μεχρι να το σπασεις, κι ο,τι απομεινει το παιρνεις και το κλειδωνεις στο ντουλαπι, για να μην πω πως ο,τι απομεινει τού βαζεις φωτια και το καις, γελοίο καθαρμα.