"Η κανονικότητα κι ένα χαλίκι στο παρμπρίζ" γράφει ο φίλος στο fb Αντίφωνο Κωστής Παπαϊωάννου (facebook, 24.9.2021)

 ...............................................................

Η κανονικότητα κι ένα χαλίκι στο παρμπρίζ

γράφει ο φίλος στο fb Αντίφωνο Κωστής Παπαϊωάννου (facebook, 24.9.2021)

 

30 νεκροί τη μέρα 300 στην εντατική, πληροφορία στα back vocals, τη συνηθίσαμε. Όσο πεθαίνουν όλα κανονικά. Αν σταματήσουν, βλέπουμε. Τακτικές γυναικοκτονίες τοπική τελετουργία, παραδοσιακό έθιμο. Τη σκότωσα γιατί την αγαπούσα, λούπα, να παίζει συνέχεια. Κάθε βδομάδα κι άλλος Μπογδάνος, ρατσιστικός λεκές στο κοινοβουλευτικό κουστούμι. Αγαπημένη συνήθεια να τους βρίζουμε. Μπανάλ κι εμείς. Δεκάδες ειδικοί φρουροί πίνουν καφέδες στη γωνία, αστικό φολκλόρ. Στην άλλη γωνία νοσοκομεία βογκάνε χωρίς προσωπικό. Κανονικότητα. Πιο πέρα κλειστά στρατόπεδα φύλαξης. Κανονικά. Ακριβαίνει το ήδη ακριβότερο ρεύμα της Ευρώπης. Νοικοκυριά χωρίς ρεύμα. Κανονικά.

Κανονικότητα. Banalisation. Μαγική διαδικασία. Δεν χορταίνω να την παρατηρώ. Την πρώτη μέρα φωνάζουμε, την άλλη ελάχιστα, την τρίτη μπανάλ. Όλα τα καταπίνουμε.

Κι οι άλλοι πώς κανονικοποιούν, πώς γίνονται οι ίδιοι κανονικότητα; Τι είναι κανονικό για τον άνεργο; Πώς πεθαίνει ο μεσήλικος μικρομεσαίος; Κι ο εξωτικός πατέρας αντιεμβολιαστής στα κάγκελα του σχολείου τι νιώθει μπανάλ ή νορμάλ; Τι κανονικοποιεί η πιτσιρικαρία; Πώς γράφει σε εκείνους η έμφυλη βία; Η "φάπα στο κορίτσι"; Πώς κανονικοποιείται το queer; Τι σημαίνει κανονικότητα στην τραπ; Πώς γίνεται το Σφαγείο να με δονεί ακόμα; Πώς γίνεται να σου μυρίζει μούχλα της μεταπολίτευσης; Πώς βλέπουν οι άνεργοι τους απεργούς του delivery; Πώς τους βλέπει η Γιάννα Αγγελοπούλου; Σε πόσες μέρες θα γίνει κανονικότητα το uninstall του efood; Πόσο απέχει η κανονικότητα της ΓΣΕΕ από την κανονικότητα των ντελιβεράδων;

Καθρέφτες. Η υψηλή τέχνη των μίντια, όλων των μίντια, ακόμα και των κλειστών μας περιγύρων ως μίντια, δεν είναι η κατασκευή πραγματικότητας, είναι η κατασκευή κανονικότητας. Ο καθένας την κανονικότητά του τη νομίζει ίδια με των άλλων.

Μέχρι που κάποτε σπάει ο καθρέφτης. Θρύψαλα.

Η χώρα κυλάει στη δική της κανονικότητα. Κοιτάμε έξω, ο καθένας το δικό του τοπίο. Ως εδώ όλα καλά.

Κάποτε αρκεί ένα μικρό χαλίκι από το πουθενά για να διαλυθεί το παρμπρίζ.

Μπορεί και όχι.