.............................................................
πανηγυρικοι
από τη φίλη στο fb Chari Stathatou (facebook, 9.9.2021)
οταν πεθαινει καποιος δεν θυμασαι τα ελαττωματα του, αυτα αλλωστε τα θυμοσουνα οσο ζουσε, και θα τα ξαναθυμηθεις οταν περασουν λιγες μερες, απο την κηδεια
και φυγει και η, όποια, συγκινηση, η οποία ειναι ως γνωστον συγκινηση πρωτιστως για τους εαυτους μας και τις ζωες μας
κοιτωντας ας πουμε απο τηλεορασεως τον κοσμο στη μητροπολεως για την κηδεια του μ.θ. μεταφερθηκα (επιασα τον εαυτο μου να μεταφερεται) αρκετες φορες, θελοντας και μη, εκει ακριβως, στην ιδια μητροπολεως, οταν κηδευαμε τον αλεξανδρο παναγουλη, οπου ο θυμος απ’ την δολοφονια ητανε ισχυροτερος καθε άλλου αισθηματος και επομενως οι φωνες ητανε τρανταχτες και θυμωμενες και καθολου συγκινημενες και θυμαμαι εκεινο το εντελως αυτοσχεδιο και περιπου απελπισμενο «τσεβά να γινεις σαρτζετακης» (και αποφευγω επομενως να θυμαμαι τι απογινε αργοτερα ο σαρτζετακης) και μετα θυμαμαι το ποταμι στη μητροπολεως που κατεβαινε προς το νεκροταφειο και ειχαμε βγαλει τα λυσσακά μας να φωναζουμε και να τραγουδαμε, θεοδωρακη φυσικα, και γω να σας εξομολογηθω οτι οταν φωναζω εχω μια φωνη μαλλον τσιριχτη, δεν μ’ αρεσει αλλά δεν μπορω να κανω κι αλλιως, και καποια στιγμη η φιλη μου δεξια με σκουντησε και την ιδια στιγμη μαζι με το σκουντημα ακουσα τη δικια μου φωνη και μια σιωπη τριγυρω, σιωπη ομιλουσα και μουρμουριστη, και καθως με το σκουντημα γυρισα να δω δίπλα μου δεν εβλεπα παρα μόνο παντελονι και πουκαμισο, κυριως ενα πουκαμισο κινουμενο, και να εξομολογηθω οτι δεν ειμαι κοντη εγω, κανονικο υψος εχω, ομως εκεινη τη στιγμη επρεπε να σηκωσω πολυ το κεφαλι μου για να δω το κεφαλι του, και περπατουσε αναμεσα μας κινουμενος ελαφρα, σαν πυργος, και χαμογελουσε κοιταζοντας περα και δεν τραγουδουσε αλλά χαμογελουσε, κι αυτο το χαμογελο του μού εμεινε – το κρατησα λες και απευθυνοταν σε μενα που τσιριζα τη μουσικη του δυο λεπτα πριν – ξερω πόσο αγαπανε οι καλλιτεχνες να τους αγαπαμε, και ξερω πόσο τον αγαπουσαμε σα δικο μας ανθρωπο γιατι ειχαμε ζησει τη ζωη μας σχεδον – στα καλυτερα της – μαζι του και ξεχναγαμε κατα προτιμηση τις μαλακιες που ειχε κατα καιρους πει
αυτα για τους, τυπικα, νεκρους
αλλά ο γενικος γραμματεας ο κυριος κουτσουμπας δεν ειναι υποτιθεται, ουτε καν τυπικα, νεκρος – συνεπως οταν εκφωνησε αυτον τον (μεταμφιεσμενον (αδεξια και χοντροκομμενα) σε επιταφιο) πανηγυρικον, για το κομμα του, μπορω να πω ανετα οτι περα απο το οτι δεν ηταν καθολου συγκινημενος (δεν συγκινουνται «αυτοι», του «επιστημονικου») μας επιτεθηκε κι απο πανω, λεγοντας μας οτι ητανε «αντεπανασταση» ο μιχαηλ γκορμπατσωφ στη σοβιετια που καταργησε τα γκουλαγκ – και καλα, το ξεραμε οτι το πιστευουν αυτο αυτοι του «επιστημονικου», αλλά δεν εκρυβε τη χαρα του ο ανθρωπος που βρεθηκε να εχει την επισημη αδεια να το πει σε πανελλαδικο κοινο – και επιπλεον ξεχασε να πει ομως μερικα άλλα πραματακια – το οτι ο αποθανων παραδειγματος χαριν ηταν καποτε στα μαχαιρια με το κομμα του – και τη νεολαια του (τους περηφανους κνιτες) τους ειχε στολισει επιπλεον και ως «γενιτσαρους», αν θυμοσαστε, «που θελουν να τον δολοφονησουν» κιολας
αλλά παντα οι επικηδειοι εχουν επιλεκτικες μνημες – το ανελυσε περιφημα ο ιωαννης κονδυλακης στον περιφημο δικο του «επικηδειο»
το «πε πραμα και για τ’ άλλα παιδια» δεν φταιω σιγουρα εγω που το θυμαμαι εντονως και ξεκαρδιστικως οταν ακουω κατι τετοιους
να καταπινουν οντως τη γλωσσα τους για τ’ άλλα παιδια.
(παρεμπιπτοντως να πω οτι η κορη του, η οποία θα το προσεξατε, τού μοιαζει κιολας εξαιρετικα, και στο προσωπο και στις κινησεις, και η οποία πηρε το μεριδιο της σε κακοηθη κουτσομπολια ολες αυτες τις μερες, εκφωνησε τον μόνο πραγματικα ανθρωπινον και συγκινημενον επικηδειο, τραγουδωντας του).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου