..............................................................
Αναστασία Θεοδωρούδη
Ξύπνησα πάλι
με το παράθυρο ανοιχτό.
Απ' έξω περνάει
αργά ο ουρανός
μεγάλο καράβι φωτισμένο
μα θέαμα παράταιρο.
Δε φεύγει σε νερό.
Τρίζει πάνω
σε κάρα ξύλινα
που το ' χουν φορτωμένο
και το τραβούν
αγόγγυστα
ζητιάνοι λεροί
και κουρελήδες.
Για πλήρωμα
γριές
που αν και τρέμοντας
περπατούν
σφίγγοντας στα χέρια τους
κάτι παλιές μαγκούρες,
τραγουδούν,
γνωρίζοντας καλά
την τέχνη της μαγείας.
Κι έχει για επιβάτες
ψωνισμένα πλουσιόπαιδα
που δεν καταλαβαίνουν
τίποτα απ' ολ 'αυτά.
Μόνο θαρρούν
πως βρίσκονται κρουαζιέρα
κάπου στα Ελληνικά νησιά
κι όλο συνομιλούν
με σιγανή φωνή
ράθυμοι
γεμάτοι πόζα
και βλακεία.
Όσο όμως
τους κοιτάζω
κι όσο περνάει η νύχτα,
τόσο καταλαβαίνω
πως καθόλου όλοι αυτοί
δεν τους υπηρετούν
ούτ' οι γριές,
ούτε οι δυστυχείς
κι οι κουρελήδες.
Κάπου την πάνε
ετούτη την ηλίθια κουστωδία.
Για έναν δικό τους
μυστικό σκοπό
την προορίζουν.
Σα σφάγια
για μιαν αλλόκοτη θυσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου