"Για τον Τάκη Σ." γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου ("Εφημερίδα των Συντακτών", 14.11.2018)

.............................................................
 

Για τον Τάκη Σ.

 

 γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου

("Εφημερίδα των Συντακτών", 14.11.2018)

Τον γνώρισα εκείνη τη νύχτα που άνοιξε την πόρτα του θαλάμου στο ΚΑΤ. Τον υποδέχτηκαν τα χαμηλά φώτα και τα τριξίματα από τις μισοκοιμισμένες γυναίκες στα σιδερένια άβολα κρεβάτια τους, στο κατώφλι μιας ακόμα νύχτας. Αθόρυβος εκείνος μέσα στην μπεζ καπαρντίνα του, εικόνα γαλλικού σινεμά.

Είχε τον τρόπο του να ανοίγει τις πόρτες αυτές με ένα σεβασμό και μια συνενοχή για το περασμένο της ώρας, αφού τελείωνε, πάντα πέραν ωραρίου, με τους τακτικούς ασθενείς του και άρχιζε τις επισκέψεις σε όλους εμάς τους άλλους, τους εκτός προγράμματος, που ευεργετούσε εντός και εκτός της ειδικότητάς του.

Δεν τον αναγνώρισα, αν και τον είχα δει την ώρα που χάριζε τη γνώση και την παρηγοριά του στο ιατρείο που είχε στηθεί στο Πολυτεχνείο του 1973.

Παναγιώτης Σακελλαρόπουλος, μου συστήθηκε. Από τότε ξεκίνησε η μακρά φιλία μας. Υπάρχει μια τάση οικειοποίησης για πρόσωπα που ξεπερνούν το πρόσωπό τους και εκφράζουν μέσα από τη δουλειά την πορεία τους, την ίδια την υπόστασή τους, κάτι που αφορά την κοινωνία, στην πλέον ουσιαστική σημασία της, ως βάθος χρόνου και ως παρόν.

Κάτι που συνοψίζει ο Καστοριάδης όταν μιλά για το κοινωνικό-ιστορικό: γιατί ο Τάκης, όπως τον λέγαμε, ήταν ο ψυχαναλυτής που αντιλαμβανόταν «τον ιστορικό χαρακτήρα της πραγματικότητας» και επομένως δρούσε στην εκάστοτε κοινωνική συγκυρία. Κάτι που τον έκανε να είναι σε εγρήγορση, την ίδια εκείνη εγρήγορση που είχε δείξει, έφηβος ακόμα, στην Κατοχή και που έμεινε η ίδια ή και πιο οξυμένη μέχρι το τέλος της ζωής του.

Αυτό ήταν που τον έκανε, όντας ο ίδιος μέλος αντιστασιακής οργάνωσης, να συμπαραστέκεται σε όσους είχαν επί δικτατορίας γνωρίσει εξορίες, φυλακές, βασανιστήρια και να βρίσκεται ανάμεσα στους ελάχιστους γιατρούς που παραστέκονταν σε όσους στα χρόνια της δικτατορίας δεν έβαλαν κάτω το κεφάλι, πληρώνοντας βαρύ υλικό και ψυχικό τίμημα.

Σε αυτούς που ξεπερνώντας, όπως και ο ίδιος, οργανωτικές και κομματικές γραμμές και απαγορεύσεις, βρέθηκαν αργότερα στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Εκεί όπου απουσίαζαν τα κόμματα που την υφάρπαξαν εκ των υστέρων και η Εκκλησία που της έκανε δωρεάν το μνημόσυνο.

Ο Τάκης Σακελλαρόπουλος υπήρξε ο ψυχαναλυτής που συνέδεσε την προσφορά του στην ψυχική υγεία με τις αγωνίες και τις ανάγκες της κοινωνίας.

Ο συνειδητός και ενεργός πολίτης που, χωρίς να δογματίζει, δεν δίσταζε να αντλεί από την αναλυτική του εμπειρία για να συλλάβει και να παρέμβει στο πολιτικό πεδίο. Κάτι που μένει ένα παράδειγμα και ένα ζητούμενο για σήμερα.