"ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ" και "Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ" από το Ανθολόγιο 63 Πεζών Ποιημάτων του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη (από το "Χαίρε Ναπολέων" του Τάκη Σπετσιώτη - Δοκίμιο για την τέχνη του ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗ, εκδ. Άγρα, 1999)

.............................................................

Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888 - 1944)








 

ΤΟ  ΤΡΑΙΝΟ

ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΕ , δε σταμάτησε, στο μικρό κι' απόμερο σταθμό. Και γιατί να σταματήση τάχα; Κανένας ταξιδιώτης δεν περίμενε, για ν' ανεβή στο τραίνο που περνούσε, - κι' ούτε κανένας άλλος ταξιδιώτης, ήταν μέσα, για να κατεβή.

   Και το τραίνο πέρασε, χωρίς να σταματήση, με το βαρύ του μαύρο μηκυθμό, με τη βροντή του και με τον καπνό του, με τ' αγγομαχητό της μηχανής του, σα μια ξαφνική, γιομάτη τρόμο, κι απραγματοποίητη φοβέρα, - σαν ένα βροντερό, γοργό, μεγάλο, λαχανιασμένο πύρινο στοιχειό...

   Κι' όλ' η γη τρεμούλιαζε στο μαύρο πέρασμά του...

   Κι' ήθελα ν' ανεβώ σ' αυτό το τραίνο, που πέρασε χωρίς να σταματήση, πόθησα τόσο, Θε μου, ν' ανεβώ - γιατί τα τραίνα που περνούν και σταματούνε, που παίρνουν, καν αφίνουν ταξιδιώτες, δε μιλούν ποτέ μέσ' στην ψυχή μου, με την ταχτική, τη μετρημένη, μονότονή τους καθημερινότητα, - δεν έχουν τίποτε να πούνε στην ψυχή μου, που να μην το ξαίρω, που ν' αλλάζη τον πληχτικό μου τόνο της ζωής...

   Ήθελα να μπω σ' αυτό το τραίνο, που πέρασε γοργό σαν αστραπή, - γιατί μπορεί, μέσα σ' αυτό το τραίνο, που πέρασε χωρίς να σταματήση, με τη βροντή του και με τον καπνό του, νάβρισκα τη λέξη που μου λείπει - τη μεγάλη λέξη που δεν ξαίρω, και που θα μπορούσε να μου λύση, μέσ' την ορμή του και τον ίλιγγό του, το βαθύ μας αίνιγμα, το γρίφο, - κι' όλη την απορία της ζωής...

                                                                                   (1944) 

Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

                                          De profundis clamari ad te, Domine...

                                                  Οι Ψαλμοί του Δαβίδ

  

ΤΟΣΑ ΠΡΑΜΜΑΤΑ - ΤΟΣΑ ΠΡΑΜΜΑΤΑ ΩΡΑΙΑ - κρίμας δεν είναι να χαθούνε;

   Σε σένα, Δίκαιε Θεέ, την προσευχή μου υψώνω: τόσα πράμματα ωραία - κρίμας δεν είναιν να χαθούνε;

   Τόσα που τ' ανθρώπου έπλασε μυαλό - τ' άγια των αγίων - απάνου στο χαρτί που στοχάστηκε τ' ανθρώπινο μυαλό, και στο χρώμα απάνου, και παίρνοντας τον ήχο ορμηνευτή, λιγερά τραγούδησε και μέσ' στο μάρμαρον εμπνεύσθη, - ω τόσα πράμματα ωραία, - τόσα πράμματα ωραία, κρίμας δεν είναι να χαθούνε;

   Και ποιος νόμος τάζει τη Συντέλεια πλάι στην Αρμονία; Ποιος νόμος - παρά το Δικό σου; Δικός σου αν είναι, πώς, πώς τέτοιος, ω Δίκαιε Θεέ;

   Κι' όσα σου υφαίνει ολονυχτίς ο Λογισμός και φρίσσει, τα πού για θεούς κι' όχι για εγκόσμιες ακοές - έτσι μιαν Αυγή, να μην τα βρη η Αυγή;

   Κρίμας δεν είναι - κρίμας δεν είναι να χαθούνε, ω Δίκαιε Θεέ;

   Εξόν αν συναπαντιούνται κάπου αλλού, κι' ερχόμενα διαδοχικά με το πέρασμα των αιώνων - πάλε χτίζουν το Μεγάλον Ύμνο του Μηδενός, μέσ' τη βαθειά σιωπή του Μηδενός, για δόξα του Αιωνίου του Μηδενός.

                                                                            (1914)  

 

 Σημείωση: Τηρήθηκε η ορθογραφία των κειμένων της έκδοσης, πλήν του πολυτονικού.