Από το διήγημα του Όμηρου Πέλλα «Η Σταυρούλα» (Όμηρος Πέλλας "ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ", εκδόσεις "Στιγμή", 1986)

..............................................................

Όμηρος Πέλλας
(1921 - 1962)

·       Από το διήγημα του Όμηρου Πέλλα «Η Σταυρούλα» (Όμηρος Πέλλας "ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ", εκδόσεις "Στιγμή", 1986)

 

…Ξαφνικά ακούστηκε ένας κρότος που πλησίαζε – τρίζαν τα ξερά φύλλα – κι έν’ αγκομαχητό, ξεμύτισε μια χελώνα, πίσω ο αρσενικός που την είχε πάρει από κοντά λαχανιάζοντας και κλαψουνώντας. Σταμάτησαν μια στιγμή μπροστά μας, παίξαν τα ματάκια τους αμφίβολα. Εκείνου του είχε βγει η γλώσσα, το στόμα ανοιχτό, έδειχνε αποκαμωμένος, όμως ξεκίνησε αμέσως όταν ξεκίνησε εκείνη και ξανάρχισε το λαχάνιασμα και τ’ αγκομαχητό.

   Μπροστά μας προς τα κάτω ήταν έν’ αλωνάκι μικρό, όχτος από το πάνω μέρος, γκρεμός στο κάτω χείλος μέχρι κάτω τις «Σπηλιές», κάποτε οι καρβουνιάρηδες είχανε στήσει εδώ καμίνι. Εμποδισμένα από μας τα δυο ζωντανά ροβόλησαν στον καμινότοπο και πήραν την όχτη-όχτη, έφτασαν στην άκρη. Την έξοδο την έφραζε ένα κουτσουράκι, κάτω έχασκε ο γκρεμνός, έκανε η μπροστινή να στρίψει πίσω, της έφραξε το δρόμο το σερνικό, τη στένεψε, σταμάτησ’ εκείνη και την ανέβηκε! Η σβησμένη του αναπνοή γίνηκε πιο κοφτή, οι κινήσεις του γίνηκαν γρήγορες, σε μια στιγμή – εμείς κρατούσαμε, θυμούμαι, την αναπνοή – έγινε πιο βίαιος, σαν τάνυσμα, ξαφνικά το ξύλο όπου στηριζόταν η θηλυκιά υποχώρησε και τα δυο ζούδια χάθηκαν στο γκρεμνό.

   Την ίδια στιγμή ένα «αααα!» ακούστηκε αριστερά μας, κι ένα κορίτσι τινάχτηκε πίσω από τις λούζες, πέρασε τ’ αλώνι κι έφτασε στο μέρος που πέσαν τα ζωντανούλια, έσκυψε και κοίταζε τον γκρεμνό – ακουγόταν ο θόρυβος που ‘καναν τα καύκαλα κατρακυλώντας.

   Φαίνεται πως κινηθήκαμε και μας άκουσε γιατί γύρισε το κεφάλι, περιδιάβασε το μάτι ερευνητικά και φοβισμένα και ύστερα το σταμάτησε πάνω μας. Καρφώθηκε λίγο, περπάτησε από τον ένα στον άλλο σαν γεράκι, σαν φίδι, έτσι ερωτηματικό σαν αρπακτικό και πάντα τρομαγμένο σαν ζούδι του λόγγου, σηκώθηκε απότομα και χάθηκε στον ανήφορο, πίσω από τις ασφάκες.

   Την ξέραμε, ήταν η Σταυρούλα του Κατσίρου…