.............................................................
Με τους Ιταλούς ή με τους Γερμανούς;
AP Photo/Michael Probst
Το δίλημμα του τίτλου φαίνεται
αναγκαστικά να στοιχειώνει την πολιτική συγκυρία στην Ευρώπη. Βέβαια,
την Ελλάδα, ως κρατική οντότητα, ισότιμη των υπολοίπων που συνιστούν την
Ενωση (sic), ελάχιστα την αφορά –γι’ αυτό, προφανώς και δεν
τοποθετείται.
Από μια άποψη καλύτερα. Ολη αυτή η τιποτολογία περί «ευρωπαϊκής
ιδέας», «διεύρυνσης της δημοκρατίας» και άλλων τερπνών, που είναι εδώ
και τρία χρόνια στον πυρήνα της κυβερνητικής ρητορικής, δεν αντέχεται
ούτε ηθικά –μετά από τόσα «ευρωπαϊκά» εγκλήματα- ούτε, όμως, και
αισθητικά.
Σε ό,τι αφορά, λοιπόν, την περήφανη γαλάζια μας πατρίδα, νομίζω, οι
ανταποκρίσεις του Κώστα Μοσχονά από τη Γερμανία, στην «Εφ.Συν.» των
τελευταίων ημερών, είναι επαρκείς για να διαμορφώσουμε άποψη αλλά και
προσδοκίες. Ας θυμηθούμε μερικά σημεία:
«Και η Ελλάδα μέσα σε όλα αυτά; Το θετικό είναι ότι οι εταίροι
αναμένεται να επικεντρώσουν την προσοχή τους στο πρόβλημα της Ιταλίας,
χαλαρώνοντας έτσι κάπως την πίεση προς την Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά,
όμως, η Αθήνα, που δέχεται μοιρολατρικά τις εντολές των
εταίρων-δανειστών ενδέχεται να υποστεί «παράπλευρες απώλειες» στο θέμα
της ελάφρυνσης του χρέους [...]
Επιπλέον, το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση επιδεικνύει υπάκουη
στάση, πέρα από κάθε προσδοκία των εταίρων-δανειστών, θεωρείται
επιχείρημα του Βερολίνου για να διατηρήσει τη σκληρή στάση του έναντι
των Αθηνών, πιστεύοντας ότι δεν τίθεται θέμα δημιουργίας «ελληνικού
μετώπου» […]
Η Ελλάδα, λοιπόν, έχει μόνο υποχρεώσεις απέναντι στους
εταίρους-δανειστές. Στα αιτήματά της, η απάντηση είναι «κάνε αυτό που
σου λέμε και θα δούμε»... Για ποιον λόγο να τηρήσει μια ελαστική στάση η
Γερμανία;». Ελα, ντε. Να βασίζεσαι στην καλοσύνη των ξένων που μόνο για
«καλοσύνη» δεν φημίζονται. Πόση απελπισία, αλήθεια!
Ας ξαναγυρίσουμε, όμως, στα ιταλικά. Επειδή πολλά λέγονται και
γράφονται έχει σημασία να διευκρινιστεί πως η εμπλοκή δεν έχει να κάνει
με κάποια ακροδεξιά ή «εθνικολαϊκιστικά» στοιχεία του προγράμματος της
νέας κυβερνητικής συμμαχίας. Κάθε άλλο. Αλλωστε, οι φασίστες της
Αυστρίας σε συγκυβέρνηση με τους ημιφασίστες του Κουρτς, οι Ούγγροι
προσφυγοφάγοι του Ορμπαν ή οι ακραίοι κληρικοφασίστες που κυβερνούν την
Πολωνία ελάχιστα «ενοχλήθηκαν» από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Οι δε «αγορές»
αγρόν ηγόρασαν.
Το πραγματικό «ιταλικό πρόβλημα» συνίσταται στο γεγονός πως οι
«παλαβοί» γείτονές μας ανακοίνωσαν διάφορα απαράδεκτα… για μείωση της
φορολογίας, βελτίωση των συντάξεων, καθιέρωση «κοινωνικού μισθού» και
διαγραφή μέρους του χρέους (132% του ΑΕΠ). Ενώ ο «ευρωσκεπτικιστής»
Σαβόνα τόλμησε να ψελλίσει πως η δημοσιονομική εξισορρόπηση στην Ιταλία
δεν θα προκύψει από περικοπές, αλλά από αύξηση των εισοδημάτων και
κρατικές επενδύσεις. Τέτοια σημεία και τέρατα!
Αυτά ενόχλησαν. Οσα, δηλαδή, είναι επικίνδυνο να προκαλέσουν ρωγμή
στον γερμανο-ευρωπαϊκό παρανοϊκό ορντοφιλελευθερισμό, τον τόσο
αδιαμφισβήτητο από τη Δεξιά και ακροκεντρώα συμμαχία, που δεκαετίες
λυμαίνεται την ευρωγραφειοκρατία και επιβάλλει τα πιο ακραία
καπιταλιστικά σχέδια στην Ευρώπη.
Θα πει, βέβαια, κάποιος: μα είναι δυνατόν να περιμένουμε τη ρωγμή από
τους πεντάστερους και τον Σαλβίνι; Ασύλληπτο; Να, όμως, που ένα μεγάλο
τμήμα των κατώτερων τάξεων, όσο δεν έχει αποσυρθεί από το εκλογικό
παιχνίδι, σε αυτούς προσβλέπει προκειμένου, μέσα στην απόγνωση, κάπως να
αντιδράσει. Αντί πολλών αναλύσεων –από όσους, μην ξεχνιόμαστε, ελάχιστα
ανησύχησαν όταν μετατρέπονταν τα ΛΑΟΣ και τα ΑΝ.ΕΛΛ. σε κυβερνητικά
κόμματα- ας δούμε την πραγματικότητα που βοά.
Ειδικά αυτό αφορά τους αριστερούς. Γιατί όσα συμβαίνουν είναι, μεταξύ
άλλων, και μια μεγάλη ντροπή για την Αριστερά. Πώς, άλλωστε, θα
μπορούσε να είναι αλλιώς όταν το πιο μεγάλο γεγονός, που δημιούργησε τα
τελευταία χρόνια, ήταν η τρομερή ματαίωση ευρωπαϊκών διαστάσεων για τις
κατώτερες τάξεις, που σήμανε η προσχώρηση της ελληνικής κυβέρνησης στο
σύμπαν των μνημονίων και του έμπρακτα συνεπέστατου νεοφιλελευθερισμού.
Ενώ η πιο πρόσφατη αφορμή δημοσιότητας είναι η βίλα του Πάμπλο
Ιγκλέσιας, ο οποίος θέλησε να ξεκουράζει σε πολυτελή πισίνα το
κουρασμένο, από τις μάχες ενάντια στην «κάστα», κορμί του. Πώς θα
μπορούσε να εκπροσωπηθεί ο κόσμος της εργασίας, της ανεργίας και της
φτώχειας από πολιτικούς οργανισμούς που κάνουν όσα κάνουν –πράγματα στο
όριο της απόλυτης πρόκλησης, πραγματικά.
Οι κατώτερες τάξεις προσφεύγουν σε τέτοιες επιλογές γιατί, στην
πράξη, δεν τους προσφέρονται άλλες. Εχει καεί η γούνα τους από τους
«προοδευτικούς» και πολλούς «ριζοσπάστες». Πράγμα που δεν αλλάζει από
μόνο το γεγονός πως όλες οι κοινωνικές μάχες –όπως αυτή στη Γαλλία,
σήμερα, ενάντια στη Μακρονική νεοφιλελεύθερη Αντίδραση- δίνονται από
αριστερούς ανθρώπους της βάσης.
Γιατί ο κόσμος κατανοεί πως μόνο μεγάλες και ριζικές τομές μπορούν να
αλλάξουν την κατάσταση, τέτοιες που κανένα επιμέρους κίνημα δεν μπορεί
να επιτύχει. Κανένα επιμέρους κίνημα δεν μπορεί να διαμορφώσει έναν
συνολικό απελευθερωτικό ορίζοντα προσμονής και ελπίδας ούτε και τη δομή
αισθημάτων που του αντιστοιχεί. Αυτό μόνο η ανταγωνιστική Αριστερά
μπορεί να το προσφέρει –μόνο που κι αυτή ελάχιστα επαρκής αποδεικνύεται,
προς το παρόν.
* εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου