"Διαχειριστές..." ή "...τα ελάχιστα ψάχνει κανείς..." γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος («Εφημερίδα των Συντακτών, 01.10.2017)

............................................................

 

Διαχειριστές...

 

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

(«Εφημερίδα των Συντακτών,

01.10.2017)

Η πολιτική σήμερα έχει εκπέσει σε μια απλή διαχείριση μισθών και τροφών από τους απανταχού κυβερνώντες· τέτοια συρρίκνωσή της προφανώς δεν την περίμεναν ποτέ οι μεγάλοι επαναστάτες και θεωρητικοί των εξεγέρσεων, ούτε βέβαια θα φαντάζονταν ότι μετά τόσους αγώνες και αιματηρές μάχες κατά του ολοκληρωτισμού, του σκοταδισμού, των δεισιδαιμονιών κ.λπ., θα ευδοκιμούσαν ιδεολογίες που ντροπιάζουν το ανθρώπινοι πνεύμα αλλά και σώμα - ούτε επίσης ότι όσοι καταλαμβάνουν την εξουσία είναι υποχρεωμένοι να δηλώσουν υποταγή στους ισχυρούς του πλανήτη και να εγκαθιδρύουν σκληρές ιεραρχίες και απίστευτα πειθαρχικά-κατασταλτικά μέτρα.

Πικραίνεται κανείς με τέτοιες διαπιστώσεις, αντιλαμβάνεται ότι η ανθρωπότητα δεν μπορεί να αποκτήσει παιδεία και πολιτισμό στο σύνολό της, όσα μεγάλα αφηγήματα κι αν έχει εφεύρει ή επινοήσει - δεν μπορούμε να μπούμε όλοι στο ίδιο τσουβάλι όσους γλυκούς καρπούς κι αν αυτό περιέχει, όσο και αν, ως ρεαλιστές, έχουμε επιζητήσει το ανέφικτο, την ουτοπία. Τα σαρκία αρνούνται να τολμήσουν άλματα προς τα πάνω.

Τι να πεις. Λίγο η πιθανώς εγγενής ραθυμία, που χαρακτηρίζει το είδος, κάτι η υπεροχή των δόλιων αμοραλιστών, ενδεχομένως ο ακριβολάλητος φόβος των πολλών μπροστά στην ελευθερία και άλλα κοινωνικής προέλευσης ίσως να μην αφήνουν τη ζωή να εκραγεί, να δείξει την πληρότητά της, να ξεχειλίσει από ομορφιά και δικαιοσύνη.

Το όνειρο για μια αυθεντική ζωή, για μια βαθιά αποτίναξη των πόνων και των αδικιών, έχει πάει για βρούβες, εννοείται το έχουμε στείλει εμείς, οι εαυτοί μας... όσο και αν μερικοί προσπαθούν να το κάνουν ανάγλυφο (το όνειρο) με τη θεωρία και τις πράξεις τους [να πεθαίνουν για τις ιδέες τους: την αρετή, την πατρίδα (την εδαφική ακεραιότητά της), την κοινωνική δικαιοσύνη, την ελευθερία, την ισότητα, την προσπάθεια συνένωσης των κοινωνιών...].

Η απογοήτευση, πάντως, με τόση πρόσβαση των περισσοτέρων στην πληροφόρηση και τη δυνατότητα (;) έκφρασης που διακρίνει τα στρώματα του πληθυσμού, είναι πρωτοφανής σε καιρό «ειρήνης».

Λίγοι είναι αυτοί που τρέχουν γύρω από ανθρώπους που νέμονται την εξουσία (οι ίδιοι που θα πάρουν τα ηνία της όταν έλθει ο «καιρός» τους)· οι νέοι αδιαφορούν πλήρως πλέον - και σε αυτό έχει παίξει σημαντικό ρόλο η στάση της συγκυβερνώσας Αριστεράς. Ουδείς προσδοκά κάτι ελπιδοφόρο για τη νέα εποχή της τεχνολογίας και της συνεπακόλουθης (δυστυχώς) απανθρωπιάς.

Καμία επαφή των πολιτικών με τους νέους, των πολιτικών μεταξύ τους αλλά και των νέων μεταξύ τους· όπου φυσά ο άνεμος - και όπου τους πάει, σούμπιτους.

Τα ελάχιστα πλέον ψάχνει κανείς: λίγη κατανόηση, ένα χαμόγελο, μια ζεστή αγκαλιά, ένα νεύμα οικείωσης, με λίγα λόγια ο «μικρόκοσμος» είναι η μεγάλη αφήγηση των φτωχών και καταφρονεμένων, των αδύνατων και σαστισμένων, των πολιορκημένων και των κλεισμένων μέσα σε υψηλά τείχη· έξω τη ζωή λυμαίνονται βρομερά τρωκτικά που ξεσκίζουν ανθρώπινες σάρκες, ρουφώντας το αίμα αλλά και την πνοή τους.

Η πολιτική δεν έχει χρείαν διαχειριστών...