...............................................................
Υπάρχει η ισότητα;
Να είναι καλά η φίλη μου η
Αθηνά που με ξεσήκωσε και, όπως τότε που ήμασταν φοιτήτριες στο Παρίσι,
πήγαμε και παρακολουθήσαμε τετράωρη παράσταση στην αγαπημένη γλώσσα, στη
Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Αντέχουμε ακόμα, και το παράξενο είναι που
κι άλλα πράγματα αντέχουν ακόμα, όπως τα ντοκουμέντα της Γαλλικής
Επανάστασης μεταφερμένα στη σκηνή, η οποία δεν ήταν πια σκηνή αλλά
υπουργικό συμβούλιο και συνοικιακό συμβούλιο, και μετά αίθουσα
συνεδρίασης της τρίτης τάξης που αυτοανακηρύχτηκε Εθνοσυνέλευση, και
ξανά υπουργικό συμβούλιο και δικαστήριο και ξανά Βουλή.
Ολα αυτά τα μέρη είναι ούτως ή άλλως τόσο θεατρικά, που συχνά δεν
αντέχει να τα παρακολουθεί κανείς, τώρα που όλα μεταδίδονται λάιβ,
ακριβώς επειδή οι πρωταγωνιστές έχουν κάκιστη παρουσία. Κι όταν έχεις
μπουχτίσει ακόμα και αποσπάσματα με τις φωνές των πολιτικών αντρών ν’
ακούς για δευτερόλεπτα στο ραδιόφωνο, πόσο εκπληκτικό να ξαναβρίσκεις το
ζουμί της πολιτικής σε μια θεατρική παράσταση που κάνει το θέατρο
πολιτική σκηνή.
Αυτό ζήσαμε στο έργο του Πομερά «Ολα θα πάνε καλά!» και θυμηθήκαμε
πόσο κοντά και πόσο μακριά είμαστε από τις ιδέες της εποχής εκείνης, που
γέννησαν τη σημερινή Ευρώπη, τον σημερινό κόσμο. Πόσο δεν μπορούμε να
ξεφύγουμε από τη σφραγίδα μιας επανάστασης που ξεκίνησε από οικονομικές
δυσκολίες και ολοκληρώθηκε από φιλοσοφικές ανησυχίες. Να διατυπώσουμε τα
δικαιώματα του πολίτη, πρότεινε ένας βουλευτής, μα είστε τρελός, έξω οι
άνθρωποι σφάζονται κι εσείς σκέφτεστε τα δικαιώματα, πώς θα δοξαστείτε
στις ερχόμενες γενιές; Ελευθερία; Ισότητα; Δηλαδή ακόμα κι ένας άνθρωπος
της τρίτης τάξης θα μπορεί να καταλαμβάνει δημόσια θέση; Σύμφωνα με τον
νόμο;
Από τότε γράφτηκαν και αναγνωρίστηκαν τα δικαιώματα, από τότε η
ελευθερία, η ισότητα καθιερώθηκαν νομοθετικά, κι ώς τώρα αγωνίζεται η
ανθρωπότητα ενάντια στην ίδια την ανθρώπινη φύση, την αρπακτική, την
εγωιστική, την αιμοβόρα κι άπληστη, να βρει τρόπους να τις καθιερώσει.
Εκεί που νομίζει ότι όλα τα σκέφτηκε, να κάτι καινούργιο, κι όλο προχωρά
και γυρίζει πίσω, αλλά συνεχίζει, ξεκινά πάλι, βαθαίνει κι
αποκαλύπτεται. Ο αγώνας δεν είναι βαρετός, αν μπορείς να δεις τις
αντιφάσεις του. Οχι, οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι, αλλά ο αγώνας για την
ισότητα είναι ό,τι καλύτερο μπορούν να κάνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου