Είμαστε οι Τουρκόσποροι. Είμαστε πια πεθαμένοι ή υπέργηροι.
Ήμασταν πολλοί
Συνοικισμός στο Δουργούτι (Νέο Κόσμο).
Όταν λέμε «πατρίδα», πάντα εννοούμε εκείνη την αχανή χώρα
πέρα από τη θάλασσά σας, εκείνη τη χώρα που δεν ήταν ούτε δική μας ούτε
των Τούρκων. Ήρθαμε από πόλεις που δε διανοείστε και που δε θα χτίσετε
ποτέ, ξεριζωθήκαμε από τοπία που δεν έχουνε καμμία σχέση με τους
χείμαρρους και τα ξεροβούνια σας και τους λασπερούς σας κάμπους, μόλις
προλάβαμε να μεγαλώσουμε σε κόσμους που χαλβαδιάζετε σε ταινίες Τούρκων
και Ιρανών και με ωραία φίλτρα και σωστό φωτισμό.
Μας τσουβαλιάσατε και μας φέρατε. Μας
βάλατε σε σαπιοκάραβα. Μας βάλατε να περπατάμε. Άλλους μας σφαγίασαν,
άλλους μας έπνιξαν, άλλοι συνωστιστήκαμε στην προκυμαία της Μερσίνας.
Πολλοί από εμάς χάθηκαν — μέχρι και τη δεκαετία του ’80 μια ήρεμη
ραδιοφωνική φωνή θα έψαχνε κάποιους από εμάς με όνομα και επώνυμο στις
αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού. Μας μετατρέψατε σε πλάνητες αλλογενείς,
μας τάξατε αποζημιώσεις και μας δώσατε παλιόχαρτα που τίποτε δεν
άξιζαν. Μας κάνατε εργάτες και γεωργούς.
Μας είπατε όλους «πρόσφυγες», μας φέρατε στη χώρα σας και
μας βάλατε σε παραπήγματα και σε χωριά όπου οι ντόπιοι σταβλίζονταν δέκα
μαζί σ’ έναν οντά και δεν πλένονταν ποτέ, για να μη φύγει το Άγιο Μύρον
της βάφτισης από πάνω τους. Όσες ήμασταν γυναίκες μάς βγάλατε πουτάνες,
είτε ήμασταν σωφρόνως πολυγαμικές Σμυρνιές, είτε αγέλαστες Πολίτισσες,
είτε μητριαρχικές Καππαδόκισσες: πλενόμασταν πολύ, βάζαμε κολώνια,
φοράγαμε νυχτικά. Μας φυτέψατε όπου πιστεύατε ότι θα προγκήξουμε τον
Σλάβο και τον Αρβανίτη και τον Βλάχο, αλλά εμείς δε φέραμε μαζί μας τον
ελληνισμό που ονειρευόσασταν, παρά κάτι πολύ μεγαλύτερο και εντελώς
ακατάλληλο για τους σκοπούς σας. Απόπαιδα. Γιατί εσείς θέλατε να
φτιάξετε τη μονόγλωσση μονόδοξη ελλαδική χαρά σας, το ζωντανό μαυσωλείο
των αρχαίων προγόνων, κι εμείς μιλάγαμε τούρκικα, ποντιακά, καππαδόκικα,
γαλλικά και μια σπασμένη καθαρεύουσα που μαθαίναμε στα σχολεία. Γιατί
εμείς τρώγαμε μαντί και ιμάμ και καβουρμά και πληγούρι. Γιατί μολύναμε
τη βαλκανική μουσική σας και τους μπάλλους σας με αμανέδες και
καρσιλαμάδες και άσματα οθωμανικά.
Σας δώσαμε παραβατικότητα και σας δώσαμε γράμματα. Σας
φέραμε φαγητό και χασίσι. Σας υπενθυμίζαμε τι υπήρχε πίσω από τη
Μυτιλήνη και τη Χίο, πίσω από τον κολοβό ορίζοντα των οραμάτων σας.
Μετά, όταν πάψαμε κάποτε να είμαστε οι αούντηδες που «ούι, ρι συ, πίνουν
νιρό!» στη βρύση του χωριού σας μετά από πεζοπορία ημερών, αναλάβατε εξ
ονόματός μας να πάρετε την Πόλη και την Αγια Σοφιά. Συμβολικώς πάντα.
Γιατί συμβολικώς μόνο ζείτε και συμβολικώς σκοτώνεστε και συμβολικώς
αφήνετε άλλους πρόσφυγες και αλλογενείς να πνίγονται και να ξεπαγιάζουν
στα σύνορα της ελλαδικής χαράς σας.
Εμείς πεθαίνουμε πια, όσοι απομείναμε, τουλάχιστον
πεθαίνουμε ειρηνικά. Τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας είναι σαν κι εσάς,
είναι εσείς. Γιατί είναι μεγάλο μαύλισμα να είσαι Έλληνας. Έστω και
συμβολικώς. Κι ας πνιγούνε κι ας πεθάνουν κι ας ξεπαγιάσουν όσοι
χρειαστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου