"Κλίμα: πολύ λίγα, πολύ αργά" γράφει ο συντάκτης Τάσος Τσακίρογλου ("Εφημερίδα των Συντακτών", 19/8/2016)

...........................................................

 

Κλίμα: πολύ λίγα, πολύ αργά

 

 

γράφει ο συντάκτης: 

Τάσος Τσακίρογλου

 

("Εφημερίδα των Συντακτών", 19/8/2016)

 

 

Η πιο συχνή και κοινή κατηγορία εις βάρος των πολιτικών και των θεσμών που έχουν την ευθύνη για την αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια είναι ότι δρουν με απελπιστική καθυστέρηση και ότι κάνουν πολύ λίγα πράγματα σε σχέση με αυτά που πρέπει να γίνουν.

Η κριτική αυτή συνοψίζεται συνήθως στη διαπίστωση «too little, too late» («πολύ λίγα, πολύ αργά»).

Αυτές τις μέρες η ίδια διαπίστωση ακούγεται όλο και συχνότερα στο θέμα και της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής.

Μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο 195 χώρες δεσμεύτηκαν στη Σύνοδο του Παρισιού σ’ ένα πρόγραμμα που προβλέπει τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου προκειμένου να περιοριστεί η υπερθέρμανση του πλανήτη κάτω από τους 2°C σε σύγκριση με τα επίπεδα της προ-βιομηχανικής εποχής (1850). Αυτό συνεπάγεται μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου κατά 6% ετησίως, ενώ η εφαρμογή της συμφωνίας θα τεθεί σε εφαρμογή από το 2020 (!).

Απανωτές έρευνες το τελευταίο διάστημα όμως δείχνουν πως, ακόμα και εάν τηρήσουμε ευλαβικά αυτές τις δεσμεύσεις, η άνοδος της μέσης θερμοκρασίας της Γης θα είναι αρκετά μεγαλύτερη των προβλέψεων, με απροσδιόριστα καταστροφικά αποτελέσματα.

Για το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης Ιστορίας τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα βρίσκονταν κάτω από το όριο των 300 ppm (Parts Per Million).

Σήμερα όμως, εξαιτίας της καύσης ορυκτών καυσίμων για περισσότερο από έναν αιώνα και της καταστροφής των δασών, τα επίπεδα αυτά έχουν ήδη ξεπεράσει τα 400 ppm και ο μέσος όρος της παγκόσμιας θερμοκρασίας βρίσκεται ήδη έναν βαθμό πάνω από τον ιστορικό μέσο όρο.

Η εικόνα που υπάρχει στον μέσο πολίτη για τους επιστήμονες και τους οικολόγους που προβλέπουν καταστροφές και καταποντισμούς είναι εκείνη κάποιων γραφικών τύπων που ασχολούνται με τα ζώα, τα φυτά, τα πουλιά και τα ψάρια, τη στιγμή που τα βιοτικά μας προβλήματα χτυπούν κόκκινο. «Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν» σκέφτονται πολλοί.

Εκθεση της αμερικανικής NASA έδειξε ότι ο Ιούλιος του 2016 ήταν ο πιο θερμός μήνας στην καταγεγραμμένη Ιστορία μετά το 1880, ενώ οι Ιούλιοι των ετών 2009, 2011 και 2015 –αλλά και ο Αύγουστος του 2014– ήταν οι πιο ζεστοί μήνες στην Ιστορία.

Ο φετινός Ιούλιος ήταν ο δέκατος συνεχόμενος μήνας που η θερμοκρασία εμφάνισε επίπεδα-ρεκόρ. «Τα διαδοχικά ρεκόρ παραπέμπουν σε ένα πράγμα, ότι ο πλανήτης γίνεται ολοένα και πιο ζεστός, με ό,τι αυτό σημαίνει για το μέλλον» δήλωσε ο κλιματολόγος και διευθυντής του Ινστιτούτου Διαστημικών Μελετών Γκόνταρντ της NASA, Γκάβιν Σμιτ.

Τμήματα της Αρκτικής είχαν θερμοκρασία 4 βαθμών Κελσίου πάνω από τον μέσο όρο, με τους πάγους να βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδα της Ιστορίας, ενώ απίστευτη ζέστη βίωσε και η Μέση Ανατολή. Στο Μιτριμπάχ του Κουβέιτ αναφέρθηκε θερμοκρασία 54 βαθμών, η οποία, εάν επιβεβαιωθεί, θα είναι η υψηλότερη καταγεγραμμένη θερμοκρασία στην Ιστορία του ανατολικού ημισφαιρίου.

Η αύξηση του Ιουλίου ήταν κατά 1,3 βαθμούς σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα. Μόνο το 0,2 απ’ αυτούς μπορεί να αποδοθεί στο φαινόμενο Ελ Νίνιο, ενώ το υπόλοιπο 1,1 οφείλεται, σύμφωνα με τους επιστήμονες, στην ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή.

Είναι δεδομένο ότι οι ηγετικές ελίτ της πολιτικής και της οικονομίας, δέσμιες των μεγάλων ρυπαντών και αρπακτικών, ολιγωρούν δραματικά στην ανάγκη λήψης άμεσων μέτρων και σοβαρών αποφάσεων, με το αιτιολογικό ότι αυτά θα πλήξουν την «ανάπτυξη».

Ωστόσο, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, μόνο η μόλυνση του αέρα υπολογίζεται ότι θα επιφέρει ετησίως 6 έως 9 εκατομμύρια πρόωρους θανάτους μέχρι το 2060 και κόστος στην οικονομία (περίθαλψη, πρόωροι θάνατοι, χαμένες εργατοώρες, χαμηλότερη παραγωγικότητα των εργαζομένων και μικρότερη απόδοση των καλλιεργειών) περισσότερο από 2,6 τρισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο, πάλι μέχρι το 2060.

Τα όλο και συχνότερα ακραία καιρικά φαινόμενα είναι ο αψευδής μάρτυρας της μελλοντικής μας κατάστασης.

Η Αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα πρέπει να έχουν ως ένα σταθερό και ισχυρό σύμμαχο την οικολογία και τους αγώνες για την προστασία του περιβάλλοντος, συγκροτώντας ένα συνασπισμό αντίστασης απέναντι στον καπιταλισμό της αρπαγής, της βίας και της καταστροφής της υγείας, των υποδομών και των οικοσυστημάτων στα οποία βασίζεται η ίδια μας η ζωή.

Εμείς, «οι από κάτω», δεν έχουμε την πολυτέλεια του «πολύ λίγα, πολύ αργά»!