"Λαός σε απόσυρση..." από τη φίλη στο fb Sofia Lampiki (facebook, 18/8/2016)

...........................................................

Λαός σε απόσυρση...

από τη φίλη στο fb  Sofia Lampiki (facebook, 18/8/2016)
 

Κάθομαι και σκέφτομαι πολύ ώρα τώρα γιατί ένας κοινωνιολόγος και ένας ψυχολόγος είναι απαραίτητοι σε όποιο πολιτικό κίνημα ή κόμμα γεννηθεί στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή.
Ξεκινωντας απ την αρχή, το 2010, οι περισσότεροι πολίτες της χώρας πίστευαν ότι η κρίση είναι παροδική, σε κάνα δυο χρονάκια θα ξαναγυρίσουμε στα παλιά.
Οι λίγοι που κατάλαβαν απ την αρχή τί έρχεται βγήκαν στη μάχη αμέσως, μόνοι τους ενώ η πλειονότητα της κοινωνίας δεν συμμετείχε.
Κόσμος πολύς βγήκε στο δρόμο το 2011, συγκρούστηκε, έφαγε δακρυγόνα με το κιλό αλλά και πάλι η πλειονότητα της κοινωνίας δεν ήταν εκεί. Λογικά αυτοί που τραβούσαν το κουπί δυο χρόνια να αισθανθούν όχι μόνο κουρασμένοι αλλά και μαλάκες.
Στις εκλογές του 12 πολλοί πίστεψαν ότι θα αλλάξουν τα πράγματα, η εκλογή Σαμαρά όμως έστειλε άλλο ένα κύμα απογοήτευσης.
Ταυτόχρονα όλο και μεγαλύτερα στρώματα άρχισαν να πληρώνουν την κρίση αλλά και πάλι, ο δρόμος τους φαινόταν μακρινός και η πολιτική λύση μέσω εκλογών σαν μια φρόνιμη επιλογή.
Ακολουθώντας ακριβώς την ίδια τακτική ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φάνηκε να θέλει να πάρει την εξουσία αμέσως με κίνημα στο δρόμο αλλά έκανε το αντίθετο, κοίμησε το κίνημα και περίμενε να πέσει η κυβέρνηση λες και είχαν ραντεβού.
Η απουσία κινημάτων για 2 χρόνια αποκοίμησε τους πολλούς που έτσι κι αλλιως δεν είχαν όρεξη να βγουν στο δρόμο κι εκνεύρισε αυτούς που θύμωναν με την απραξία του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι, σαν με ραντεβού, φτάσαμε στις πρώτες εκλογές του 15, εκεί σχεδόν το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας δε θέλει άλλη λιτότητα και περικοπές και δίνει την ευκαιρία στον Τσίπρα να σταματήσει τα μνημόνια, δι΄αναθέσεως.

Τα άλλα τα θυμόμαστε. Το ξεπούλημα Τσίπρα, η εξομοίωση του με τους προηγούμενους, η άθλια εξουσιολαγνεία που εκδήλωσαν τα στελέχη του έστειλε τους πολίτες της χώρας, στην μεγάλη πλειονότητα τους, σε εμβρυακή στάση στη ντουλάπα τους.
Η εσωστρέφεια είναι πλέον ολοφάνερη, ελάχιστοι πιστεύουν στη συλλογική δράση, πιο πολλοί αποδέχτηκαν την ΤΙΝΑ, άλλοι δεν πιστεύουν πια κανέναν απολύτως, άλλοι αρνούνται να συμμετάσχουν σε ο,τιδήποτε ακόμα και να ψηφίσουν σε εκλογές.
Απόσυρση είναι μάλλον η σωστή λέξη.
Αυτή η απόσυρση σε συνδυασμό με μιαν τεράστια υποβόσκουσα απελπισία και οργή, ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν και αυτοί που δεν τολμούν να το παραδεχτούν και η παντελής έλλειψη προοπτικής στη ζωή των ανθρώπων δημιουργεί ένα επικίνδυνο τέλμα που μοιάζει στατικό αλλά κανείς δεν ξέρει πότε τα δυσώδη αέρια του θα κάνουν την έκρηξη και τί μορφής θα είναι αυτή, εναντίον των κυβερνώντων ή, το πιθανότερο, εναντίον αλλήλων άνευ λογικής και σκέψης;
Δεν αρκούν οι παροτρύνσεις για αγώνα δεν αρκούν οι λοιδωρίες για καναπέδες εδώ χρειάζεται ένα think tank ειδικών κοινωνιολόγων, ψυχιάτρων, επικοινωνιολόγων να δώσουν στο πόπολο όχι ελπίδα, δεν την πιστεύουν πια, να του δώσουν δύναμη, αυτοεκτίμηση, καθαρή σκέψη.
Αν δεν γίνει κάτι τέτοιο, μέλλον δεν υπάρχει για κανέναν και πρώτα απ΄όλα για τη χώρα.
Διότι καμία χώρα δεν έχει μέλλον όταν οι κάτοικοι της ζουν χωρίς να κάνουν όνειρα και σχέδια, όταν δλδ επιζούν απλώς για να βγάλουν τη βδομάδα και τίποτε άλλο.
Εκεί πρέπει να κινηθούν όποιοι και όσο μπορούν.
Να ξαναδώσουν στους ανθρώπους αυτού του τόπου ανθρώπινη υπόσταση.