O Σαίξπηρ, η "Τρικυμία" του και ο μεγάλος έλληνας ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης...

...............................................................

O Σαίξπηρ, η "Τρικυμία" του και ο μεγάλος έλληνας ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης...

Από την 1η σκηνή της Γ' Πράξης*:

...ΦΕΡΔΙΝΑΝΔΟΣ: Ω! ΘαυμαστήΜιράντα, είσαι 
                                                                            στ' αλήθεια
                                  του θαυμασμού η κορφή κι αξίζεις
                              ό,τι πιο ακριβό στον κόσμο υπάρχει!
                                      Πολλές εγλυκοκοίταξα γυναίκες 
                            κι εσκλάβωσε συχνά η μελωδική τους
                              φωνή τ' αυτιά μου, που με προθυμία
                             τις άκουγαν. Για κάποιες αρετές τους
                                      μού αρεσαν μερικές' όμως καμία
                               ποτές ολόψυχα, γιατί κάποιο ψεγάδι
                             την πιο λαμπρή τους χάρη πολεμούσε
                                  και την ξεθώριαζε. Μα εσύ, ω! εσύ,
                                τόσο ξεχωριστή, τόσο αψεγάδιαστη
                       με τον ανθό από κάθε πλάσμα επλάστης.
         ΜΙΡΑΝΤΑ: Καμιά από το γένος μου δεν ξέρω'
                                 μορφή γυναίκας δε θυμάμαι, πάρεξ
                             απ' τη δική μου μέσα στον καθρέφτη' 
                  κι ούτε έχω δει άλλους που τους ονομάζουν
                                       άντρες, εξόν εσέ, καλέ μου φίλε,
                                    και τον γονιό μου τον αγαπημένο.
                         Δεν ξέρω καν πώς είναι των ανθρώπων 
                           τα πρόσωπα στον έξω κόσμο' ωστόσο,
                                      μα τη σεμνότητά μου, το στολίδι
                                 που 'χω για προίκα, άλλον κανέναν
                              δε θα 'θελα για σύντροφό μου σ' όλη
                                       την οικουμένη, εξόν εσένα' μήτε
                              μορφή μπορεί να πλάσει η φαντασία
                           που να μ' αρέσει εκτός απ' τη δική σου. 
                                    Μα παραφλυαρω και του πατέρα 
                                                          ξεχνάω τις συμβουλές. 
ΦΕΡΔΙΝΑΝΔΟΣ: Εγώ είμαι πριγκηπόπουλο, Μιράντα'
                                   μπορεί και βασιλιάς, που να μην είμαι,
                                          και τη σκλαβιά να κουβαλάω ξύλα
                                            δε θα μπορούσα να την υποφέρω,
                                        πιότερο απ' όσο θ' άφηνα ν' αγγίξει
                                     μια κρεατόμυγα το στόμα μου. Άκου, 
                       μιλάει η ψυχή μου. Απ' τη στιγμή την πρώτη
                                που σ' είδα φτεροκόπησε η καρδιά μου
                            κι ήρθε στη δούλεψή σου' εκεί προσμένει
                                   σκλάβα σου να γενεί' και για δικό σου
                                         χατήρι υπάκουος είμαι ξυλοκόπος
                                                  ΜΙΡΑΝΤΑ: Μ' αγαπάς;
ΦΕΡΔΙΝΑΝΔΟΣ: Ω! Ουρανέ και γης, μάρτυρες να 'στε
                                    στο λόγο αυτόν κι αν λέω την αλήθεια,
                                                να στεφανώσετε μ' ωραίο τέλος
                                     τον όρκο που θα πάρω' αν είναι ψέμα,
                                          τότες ό,τι καλό μού γράφει η μοίρα
                                              γυρίστε το σε δυστυχία για μένα!
                                           Πέρα από κάθε σύνορο κι απ' όσα
                                             βρίσκονται στον κόσμο, αγαπάω,
                                                 δοξάζω και τιμώ μονάχα εσένα.
      ΜΙΡΑΝΤΑ: Είμαι τρελή να κλαίω γι' αυτό που τόσο
                                                                               χαρά μού δίνει.
          ΠΡΟΣΠΕΡΟΣ: Τι εξαίσιο που έτσι ανταμωθήκαν
                                   δυο τόσο σπάνιες αγάπες. Ω! Ουρανοί,
                                            ρίχτε βροχή τη χάρη σας σε τούτο
                                         που ανάμεσα σ' αυτούς βλασταίνει.  
                                   ΦΕΡΔΙΝΑΝΔΟΣ: Μα γιατί κλαίς; 
                   ΜΙΡΑΝΤΑ: Γιατί δεν είμα άξια να τολμήσω
                                     και να προσφέρω ό,τι ποθώ να δώσω'
                                              κι ακόμη πιο πολύ να δεχτώ κάτι,
                                         που αν το στερηθώ, πάει η ζωή μου.
                                         Μα παιδιαρίζω' κι όσο περισσότερο
                                        πασκίζει να κρυφτεί το αίσθημά μου,
                               τόσο και πιο μεγάλο δείχνει. Μακριά μου
                                                              της ντροπής οι πονηριές!
                               Άγια κι απλή αθωότητα, συμβούλεψέ με!
                             Γυναίκα σου είμαι, αν θέλεις να με πάρεις'
                               αν όχι, θα πεθάνω σκλάβα σου. Μπορείς
                               να μού αρνηθείς να γίνω σύντροφός σου'
                                            μα θες δε θες, σκλάβα σου θα 'μαι. 
    ΦΕΡΔΙΝΑΝΔΟΣ: Κυρά μου πολυαγαπημένη, πάντα
                                     κι εγώ όπως τώρα, ταπεινά δικός σου.
                                         ΜΙΡΑΝΤΑ: Άντρας μου το λοιπόν; 
ΦΕΡΔΙΝΑΝΔΟΣ: Ναι, με καρδιά γεμάτη από λαχτάρα,
                         καθώς αυτήν που νιώθει για τη λευτεριά του
                                κι ο σκλαβωμένος' δώσε μου το χέρι σου.
              ΜΙΡΑΝΤΑ: Πάρ' το μαζί με την καρδιά μου' τώρα
                                                           και για μισή ώρα έχει γεια.
          ΦΕΡΔΙΝΑΝΔΟΣ: Χίλιες χιλιάδες "έχε γεια" σε σένα.

(Βγαίνουν ξεχωριστά)

ΠΡΟΣΠΕΡΟΣ: Δεν μπορώ να 'μαι τόσο ευτυχισμένος
όσο κι εκείνοι που αναγάλλιαση τους δίνουν 
τα πάντα' μα η χαρά μου πιο μεγάλη
δε θα μπορούσε να 'τανε. Θα πάω 
και πάλι στο βιβλίο μου' τι ακόμη,
πριν από το δείπνο, πρέπει να τελειώσω
πάρα πολλές δουλειές που 'ναι να γίνουν.             


Σημείωση: Η μετάφραση είναι του Τάσου Ρούσσου και είναι η μετάφραση της παράστασης της "Τρικυμίας" στο "Ανοιχτό Θέατρο" τη θεατρική σεζόν 1987 - 1988. Η σκηνοθεσία ήταν του Γιώργου Μιχαηλίδη.

Σχέδιο σκηνικού για την "Τρικυμία", του Σαίξπηρ, από τον Γιάννη Τσαρούχη (1934).
Ακουαρέλα σε χαρτί,18,5 x 26,3 εκ.