"Η μυστηριώδης πηγή της αυτοπεποίθησης" του Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr, 4/5/2012

 ............................................................

 

Η μυστηριώδης πηγή της αυτοπεποίθησης

Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr

Η αλήθεια για ένα μυστήριο της πρόσφατης πολιτικής ζωής επιτέλους αποκαλύφθηκε, χάρη στη συνέντευξη του Ευάγγελου του Βενιζέλου στους «Νέους Φακέλλους». Μάθαμε, λοιπόν, ότι πέρυσι το καλοκαίρι ο Ευάγγελος δεν έδιωξε την τρόικα, με τον υπολογισμό ότι η σκληρή γραμμή θα υποχρέωνε τους δανειστές να προσεγγίσουν τις θέσεις του, αλλά με τον σκοπό να εξουδετερώσει το ενδεχόμενο των περικοπών, ώστε να φέρει πιο κοντά το PSI! Μεγαλοφυές; (Βέβαια, δεν σκέφθηκε ότι ο ισχυρισμός του αποδεικνύει πως η πρόσκαιρη προστασία, που εξασφάλισε με το δήθεν στρατήγημά του στο σπάταλο Δημόσιο, επέφερε εν τέλει την έκτακτη φορολόγηση των ακινήτων μέσω της ΔΕΗ! Αλλά αυτά τα μειονεκτήματα τα έχει η τέχνη του αυτοσχεδιασμού...)

Κατόπιν τούτου, οφείλω να αναγνωρίσω ότι η μεγαλοσύνη του Ευάγγελου είναι ανάλογη εκείνης του στρατηγού Μοντγκόμερι. Θυμίζω ότι, βάσει του σχεδίου που είχε εκπονήσει ο Μόντι, τον Ιούνιο του 1944 οι Σύμμαχοι θα κατελάμβαναν την πρωτεύουσα της Νορμανδίας μέσα στο πρώτο εικοσιτετράωρο από την απόβασή τους στις νορμανδικές ακτές. Τελικά, χρειάσθηκαν ενάμιση μήνα σκληρότατων μαχών και απώλειες περίπου 50.000 ανδρών (υπερδεκαπλάσιες από τη σφαγή στην ακτή Ομαχα), ώσπου να τα καταφέρουν. Στη συνέντευξη που έδωσε ο Μόντι στους πολεμικούς ανταποκριτές, μετά την κατάληψη της Κεν, όταν ρωτήθηκε σχετικά με τις δυσκολίες που είχαν αντιμετωπίσει οι Σύμμαχοι, είπε το περίφημο: «Ολα πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο». Περιέργως, δεν έπεισε κανέναν - εν αντιθέσει, βέβαια, με τον Βενιζέλο, που έπεισε τους πάντες...

Αναρωτιέσαι, ώρες ώρες, από πού αντλεί τέτοια αυτοπεποίθηση αυτός ο άνθρωπος, ώστε να εκστομίζει παρόμοιους ισχυρισμούς! Από εκεί, φαντάζομαι, όπου βρίσκει και την αυτοπεποίθηση να πιστεύει ότι οι ολοσέλιδες καταχωρίσεις με τη μορφή του θα προσελκύσουν ψήφους για το ΠΑΣΟΚ. Επί του παρόντος, μπορούμε μόνον να ελπίζουμε ότι κάποτε η επιστήμη θα δώσει την απάντηση...

Εύγε!

Μία από τις εκνευριστικότερες εκδηλώσεις του εγωισμού των πολιτικών είναι ότι σχεδόν ποτέ δεν παραδέχονται τα λάθη τους ή, τέλος πάντων, όποτε υποχρεώνονται να το κάνουν, τα εξηγούν κατά τρόπο, ο οποίος μπορεί να γίνει δεκτός μόνον από εκείνους τους ατυχείς συμπολίτες μας που απαλλάσσονται των στρατιωτικών υποχρεώσεων τους λόγω οριακής νοημοσύνης. (Βλέπε παραπάνω...) Ωστόσο, λέω «σχεδόν ποτέ», διότι με ειλικρινή συγκίνηση σάς παρουσιάζω σήμερα μία εξαίρεση του κανόνα, η οποία αποκτά ιδιαίτερη σημασία, καθώς προέρχεται από πολύ ψηλά στην ιεραρχία της πολιτικής. Συγκεκριμένα, στην ανοικτή επιστολή του προς ψηφοφόρους και στο πλαίσιο μιας σύντομης αναδρομής των πεπραγμένων του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, ο πρόεδρος του κόμματος παραδέχεται: «Στο μικρό χρονικό διάστημα που πέρασε από τότε, ανατρέψαμε ριζικά τους συσχετισμούς δυνάμεων». Η στάση του γενναία και το γεγονός αναμφισβήτητο! (Με την Κεντροδεξιά διασπασμένη και την Αριστερά να έχει εκτοξευθεί σε πρωτόγνωρα ύψη...)

Η ανάγκη ως φιλοτιμία

Ας παραλείψω το όνομά του, για να μην θεωρηθώ κακόβουλος. Πρόκειται, πάντως, για προβεβλημένο πολιτικό μεγάλου κόμματος, ο οποίος εκλέγεται εδώ και περισσότερα από είκοσι χρόνια και ο οποίος, ακόμη και ως υπουργός, διακρίθηκε μόνο για την επιδεξιότητα του στον χειρισμό της κομματικής μηχανής. Πέραν αυτού, ουδέν! Αναφέρομαι στο πρόσωπό του, για τη χάρη της παιδικότητας, που εντοπίζω στην πονηριά με την οποία προσπαθεί να καλύψει το κενό των είκοσι τόσων χρόνων της παρουσίας του στο προεκλογικό φυλλάδιό του. Τα δύο τέταρτα της επιφάνειας καλύπτονται από τη μορφή του, ένα τέταρτο από το όνομά του και ένα από το σύνθημα: «Χωρίς πολλά λόγια, γιατί οι πράξεις είναι πιο δυνατές από τις λέξεις». Δεν χωρεί αμφιβολία! Αλλά και οι λέξεις είναι πολύ δύσκολες όταν οι πράξεις δεν υπάρχουν...

Κάτι θετικό

Ενα σπάνιο, ζεστό κίτρινο - φαντασθείτε κάτι ανάμεσα στο κίτρινο του κρόκου και της μουστάρδας. Ωστόσο, μάλλον θαμπό· όχι φωτεινό, ώστε «να μην βγάζει μάτι» όπως λέμε. Με ρίγες ούτε στενές ούτε φαρδιές, σε μια απόχρωση του γκρίζου, με ίσα ίσα μια υποψία πράσινου μέσα του, για να τονίζεται λίγο -όσο πρέπει- η αντίθεση. Σας περιγράφω την ωραιότατη γραβάτα (την είδα, βέβαια, από την τηλεόραση και το πλάνο ήταν μακρινό), που φορούσε ο Αντώνης Σαμαράς, στην ομιλία του στο Λαύριο. Ηταν ό,τι πιο ενδιαφέρον έχω δει ώς τώρα στην προεκλογική εκστρατεία. Το σημειώνω, ανταποκρινόμενος στη φιλική προτροπή αναγνώστη της στήλης να γίνω κάπως περισσότερο θετικός στις παρατηρήσεις μου...

Για την επόμενη φορά

Τώρα είναι αργά, το ξέρω. Αλλά κι εγώ τώρα το σκέφθηκα, τώρα θα το πω κι ας το έχουν υπ’ όψιν οι ιθύνοντες για την επόμενη φορά... Μάθαμε ότι, για την πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας, το ΠΑΣΟΚ χτύπησε πρώτα την πόρτα του Στέλιου Ράμφου, έπειτα του Διονύση Σαββόπουλου και, τελικά, συμβιβάσθηκε με τον Πύρρο Δήμα και τις συνδηλώσεις που μεταφέρει το όνομα για το «θαύμα» της ελληνικής άρσης βαρών. Μα υπήρχε λαμπρότερη περίπτωση από εκείνη του Πέτρου Κωστόπουλου για το Επικρατείας; Ποιος άλλος εξέφρασε πληρέστερα το πολιτισμικό υπόδειγμα ΠΑΣΟΚ; (Την πασοκαρία, που λέω εγώ). Ποιος ενσάρκωσε καλύτερα την εποχή της αστακομακαρονάδας από τον Πετράν; Κρατήστε το, λοιπόν, στα υπ’ όψιν...