..............................................................
Δήμητρα Χριστοδούλου (γ. 1953)
( Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το έζησα ανάμεσα σε παιδιά, κυρίως εφήβους...)
Θλιμμένος, νευρικός, σχεδόν αγράμματος,
Μετά το Λύκειο ευτυχώς σερβιτόρος,
Φοράει το φούτερ του το εμμονικό το κατάμαυρο
Και ρίχνεται στο κοσμικό μυστήριο,
Σ’ όλο αυτό το πανδαιμόνιο των άστρων.
Ακούω τα μπερδεμένα του βήματα.
Όσο βαθαίνει η νύχτα τόσο μοιάζουνε
Με το μπουσούλημα του μωρού που ανάθρεψα
Μέσα σε τόσα φτεροκοπήματα δαίμονα,
Μέσα σε τέτοιον πανικό αγάπης.
Κι ύστερα, άντρας πια, στράφηκε και είδε
Όσα βλέπουν σαλτάροντας στο χάος
Κομήτες σε τυφλή διαδρομή.
Τη μοναξιά μου, την οργή, τη βλακεία μου,
Να λυπηθούν δεν θέλω απόψε οι στίχοι
Μα σιγανά, ένα ένα, να ανάψουνε
Τα φώτα της σαββατιάτικης πόλης.
Οι φίλοι του ν’ ανεβούν στις ταράτσες
Να του κουνούν το χέρια, να σφυρίζουνε,
«Πέτα, πέτα!», να του λεν στοιχηματίζοντας,
«Καλός θεός υπάρχει, σπινθηρίζουν
Ολόχαρες οι φωλιές της σελήνης.
Ποιος μπορεί να μη σε πάρει αγκαλιά,
Ποιος θα μπορέσει να σου αρνηθεί μια θέση …»
...........................................................................................
(Από το "Ευγενής Ναυσιπλοϊα", εκδ. Μελάνι, 2021.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου