"Η τόλμη των γυναικών" γράφει η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 25.1.2022)

..............................................................

                 Η τόλμη των γυναικών

γράφει η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 25.1.2022)

Το καινούργιο στοιχείο στις μηνύσεις για βιασμό τα τελευταία χρόνια είναι ακριβώς αυτό: οι μηνύσεις. Η τόλμη των γυναικών που αργά και δύσκολα γεννήθηκε και προχωρά μέσα σε αντιδράσεις. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Είμαστε κι εμείς εδώ που ακόμα μέσα μας φωλιάζει ο φόβος του παρελθόντος, ας τον πούμε ανάμνηση.

Οταν μεγαλώναμε, ήταν αδιανόητο να σου συμβεί οτιδήποτε, κακοποίηση, βιασμός, παρενόχληση κι όλα τα παρεμφερή, και να μη φταις εσύ ως γυναίκα. Μαθαίναμε πολύ τραυματικά στην εφηβεία μας ότι και μόνο που υπήρχαμε ήταν λάθος, ήταν πρόκληση, ήταν επικίνδυνο. Επρεπε να κρύβουμε τη θηλυκότητα που ούτως ή άλλως μας έφερνε σε αμηχανία, οι παρενοχλήσεις, οι ταπεινώσεις, τα πειράγματα στον δρόμο, στην παραμικρή διαδρομή, ήταν δεδομένα, ήταν ψωμοτύρι, ήταν αυτονόητα.

Κι όμως ήταν εποχές που ο φεμινισμός είχε ήδη κατακτήσει πολλά, στις πόλεις ας πούμε κανείς δεν διανοούνταν να πει στα κορίτσια ότι δεν θα συνέχιζαν το σχολείο, υπήρχε αρκετή ισότητα στους νόμους, στο σχολείο, στα λόγια των γονιών μας. Βιώναμε ένα σιωπηλό χάσμα ανάμεσα στα λόγια και στην καθημερινότητα και η αδυναμία μας να το συνειδητοποιήσουμε, να βρούμε λόγια να το εκφράσουμε, μας έκανε να εσωτερικεύουμε τις κατηγορίες προς γυναίκες ανάξιες της νέας ελευθερίας, να τις κάνουμε ενοχή. Φταίγαμε αν κυκλοφορούσαμε αργά, αν νομίζαμε ότι μπορούσαμε να αστειευτούμε με νεαρούς, αν προκαλούσαμε. Η έννοια της πρόκλησης είναι καθοριστική ακόμα. Οι γυναίκες προκαλούν επειδή υπάρχουν απλώς. Οι άντρες είναι θύματα, δεν μπορούν να αντισταθούν στους πειρασμούς της σάρκας.

Υστερα ήρθε η σεξουαλική επανάσταση, όπου έπρεπε και να μάθουμε την απόλαυση και να παίρνουμε τα μέτρα μας, να μη μας εκμεταλλεύονται οι πιο ελεύθεροι και πιο αναγκεμένοι για την επανάσταση αυτή, οι σύντροφοι άντρες. Δύσκολες ισορροπίες, τις οποίες οφείλαμε να βρίσκουμε σιωπηλά και κατά μόνας. Κι οι στραβές στη βάρδια αν ήταν άφθονες, οφείλονταν σε έλλειψη δεξιοτήτων. Καταπίναμε όσα μας συνέβαιναν, προσπαθώντας να βγάλουμε νέες πορείες πλεύσης.

Η τόλμη που έχουν σήμερα τα νέα κορίτσια είναι αληθινή επανάσταση. Χρειάστηκαν χρόνια, πολλές περιπτώσεις, πολλές συζητήσεις, πολλές αναλύσεις, για να μπορούμε σήμερα να ακούμε αυτή την απλή φράση, ότι οι γυναίκες έχουμε δικαίωμα να ντυνόμαστε όπως θέλουμε, να κυκλοφορούμε όπου μας αρέσει, ότι για τις επιθέσεις φταίνε μόνο οι επιτιθέμενοι.

Οι νόμοι αλλάζουν πιο γρήγορα απ' όσο μπορεί η αυτογνωσία να ελευθερώσει τις ψυχές.